Η απόκτηση ενός παιδιού αλλάζει τη ζωή και τις προτεραιότητές μας. Πλέον είμαστε υπεύθυνοι-εφ’όρου ζωής- για έναν άλλο άνθρωπο που εξαρτάται από εμάς.
Όποιες αυταπάτες μπορεί να είχαμε πριν από τη γέννηση του παιδιού, στην πορεία διαλύονται. «Βλέπουμε» τον εαυτό μας να κάνει πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ και σίγουρα γελούσαμε και μόνο με τη σκέψη τους.
Πράγματα όπως:
1. Να μυρίζουμε τον πισινό του μωρού για να βεβαιωθούμε αν έκανε κακά ή αν είχε αέρια.
2. Να καθαρίζουμε τη μύτη του παιδιού μας γιατί αρνείται να την φυσήξει.
3. Να τρώμε ό,τι έχει περισσέψει από το φαγητό των παιδιών, γιατί είναι «κρίμα και άδικο να μείνει στο πιάτο», γιατί δεν προλαβαίνουμε να φάμε κανονικά, γιατί προτιμάμε να τσιμπήσουμε τώρα και να φάμε μετά με την ησυχίας μας ( λέμε τώρα).
4. Να ξοδεύουμε χρήματα για τις ανάγκες των παιδιών μας βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις δικές μας
5. Να καθαρίζουμε επί καθημερινής βάσης τα κακά και τα τσίσα του παιδιού μας. Είναι μία διαδικασία που διαρκεί κάποια χρόνια.
6. Να ανησυχούμε για τις ακαθαρσίες που βρίσκονται έξω από το σπίτι και το άγχος μας να είναι μήπως το παιδί μας τις πατήσει ( και ξέρουμε ποιος θα τις καθαρίσει!).
7. Να αναπολούμε τις ημέρες που δεν μας ένοιαζε τι ώρα θα κοιμηθούμε γιατί απλά μπορούσαμε αν αναπληρώσουμε τον ύπνο μας με την πρώτη ευκαιρία.
Προφανώς όταν η μητρότητα είναι συνειδητή επιλογή, τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να μας κάνει να νοιώσουμε μεγαλύτερη πληρότητα και ευτυχία από την καθημερινότητα με τα παιδιά μας. Με το πέρασμα των χρόνων και όσο το παιδί μεγαλώνει οι ευθύνες και οι απαιτήσεις αλλάζουν, καλούμαστε λοιπόν σε κάθε φάση της ζωής του παιδιού να προσαρμοστούμε στις διαφορετικές ανάγκες του. Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει μόνο τις προτεραιότητες μας αλλά και εμάς τις ίδιες. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι αλλαγές παρά τις δυσκολίες που μπορεί να εμπεριέχουν, μπορούν να μας οδηγήσουν σε μία ψυχική πληρότητα και ισορροπία.
Πηγή