«Ναι, ο σύζυγός μου κι εγώ τσακωνόμαστε μπροστά στα παιδιά, δεν είμαστε τέλειοι»

Η Lisa Sadikman, συγγραφέας και μητέρα τριών κοριτσιών, έχει υπόψιν της όλες αυτές τις έρευνες, ωστόσο, διαφωνεί εν μέρει και δεν διστάζει να εξηγήσει τους λόγους:

«Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε ως χαρακτήρες ισχυρογνώμονες και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διαφωνούμε έντονα μερικές φορές. Η καθημερινότητα (οι λογαριασμοί, ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος, τα πεταμένα παπούτσια, η αποχέτευση του μπάνιου που έχει γεμίσει), μας αναγκάζει να χάνουμε την ψυχραιμία μας και να υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας. 

Το να μαλώνεις ή να διαφωνείς έντονα, σίγουρα δεν είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα στο γάμο μου αλλά είναι σίγουρα  είναι κι αυτό κομμάτι της σχέσης. Μας βοηθά να δούμε με σαφήνεια την άποψη του άλλου αλλά και να πούμε πράγματα χωρίς να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Οπότε, ναι, συνηγορώ υπέρ της οικογενειακής διαφωνίας. Η πρόκληση είναι, όταν συμβαίνει μπροστά στα παιδιά, με ποιο τρόπο πρέπει ή όχι να τη διαχειριστείς.

Γνωρίζω τι λένε οι έρευνες: Τα παιδιά που γίνονται μάρτυρες έντονων λογομαχιών έχουν υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης της κατάθλιψης, του άγχους και της επιθετικότητας. Όταν ακούω αυτά τα γεγονότα, η καρδιά μου «μαυρίζει».

Δεν επιδιώκουμε να διαφωνούμε με το σύζυγό μου μπροστά στα παιδιά. Μερικές φορές, όμως, και επειδή είσαι άνθρωπος, δεν μπορείς να κρατηθείς και ξεχνάς ότι υπάρχουν μικρά παιδιά που σε ακούνε. Κανείς δεν θέλει να προκαλέσει στα παιδιά του περιττό άγχος αλλά δεν είμαστε τέλειοι.

Ο σύζυγός μου και εγώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι διαφωνίες μας επηρεάζουν τα τρία κορίτσια μας, ηλικίας 14, 12, και 5 ετών. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσουμε τις έρευνες, μας το λένε οι ίδιες. Δεν τις αρέσει όταν τσακωνόμαστε, νοιώθουν λυπημένες ή έχουν κακή διάθεση. Η παρέμβασή τους, μας θυμίζει τις ευθύνες που έχουμε απέναντί τους – να τις διδάξουμε όχι πώς να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να μην διαφωνούν αλλά πώς να πολεμούν για αυτά που πιστεύουν, να προσπαθούν να βρουν κοινό έδαφος και να ξέρουν πότε να υποχωρούν. Δεν λέω ότι είναι το ιδανικό. Το να τσακώνεσαι μπροστά στα παιδιά σίγουρα δεν είναι σωστό. ‘Οπως όμως δεν είναι σωστό να πιστεύουν ό,τι σε ένα γάμο δεν υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις ή ό,τι δεν πρέπει να έχεις την άποψή σου και να την υπερασπίζεσαι. Δεν θέλουμε να πιστεύουν κάτι τέτοιο οι κόρες μας.

Θέλουμε να μάθουν να ακούν την άποψη του άλλου, ανεξάρτητα από το πόσο εξοργιστική μπορεί να ακούγεται τη δεδομένη στιγμή. Το πιο σημαντικό, για μένα, είναι να μάθουν να «βλέπουν» τις διαφορές που υπάρχουν και να προσπαθούν να τις γεφυρώσουν. Το σχέδιο αυτό ξέρω ότι ακούγεται μεγαλόπνοο και στην πράξη δεν είναι πάντα εφικτό, ειδικά όταν οι καυγάδες είναι πιο έντονοι. Τότε βλέπω τις κόρες μου να μας κοιτάζουν με ανοιχτά φοβισμένα μάτια, έτοιμες να κλάψουν!

Όμως δεν πιστεύω ειλικρινά, όπως και σύζυγός μου, ό,τι πρέπει στο όνομα της καλής ανατροφής των παιδιών μας, να υποκριθούμε και να τους πείσουμε ότι η αγάπη δεν «επιτρέπει» τις διαφωνίες, τις συγκρούσεις ακόμα και τις αψιμαχίες.

Τα παιδιά μου αξίζουν 360 % να έχουν μια σχέση αγάπης στην οποία θα μπορούν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους χωρίς  να φοβούνται. Εκείνο λοιπόν που τις εξηγούμε είναι ότι οι ενήλικες που αγαπούν ο ένας τον άλλον, μερικές φορές διαφωνούν, ό,τι τις αγαπάμε και δεν τσακωνόμαστε γι΄αυτές, και ό,τι λυπούμαστε αν τις στεναχωρούμε άθελά μας.

Όταν η ένταση υποχωρεί, ο σύζυγός μου με αγκαλιάζει μπροστά στα παιδιά θέλοντας να τους δείξουμε ότι  δεν έχει αλλάξει κάτι μεταξύ μας. 

Τσακωμοί μεταξύ των ζευγαριών συνέβαιναν και συμβαίνουν. Εκείνο όμως που μετράει στο γάμο αλλά και στην ψυχολογία των παιδιών είναι ο τρόπος που τσακωνόμαστε και συμφιλιωνόμαστε στην πορεία.»

Ελεύθερη απόδοση: Νίκη Παπανικολάου

Πηγή:www.scarymommy.com