Ιδρωταδενίτιδα: Πώς εκδηλώνεται και πώς θα την αντιμετωπίσετε

Αν και μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, συνήθως εκδηλώνεται μετά την εφηβεία, με τάση μείωσης μετά τα 50 χρόνια, ενώ προσβάλλει συχνότερα τις γυναίκες.

Η ιδρωταδενίτιδα επιβαρύνει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών, καθώς έχει σοβαρές ψυχολογικές, κοινωνικές και επαγγελματικές επιπτώσεις, γι’ αυτό και ο ρόλος του δερματολόγου στην έγκαιρη διάγνωση για την εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας είναι πρωταρχικής σημασίας.

Συμπτώματα

Συμπτώματα της νόσου είναι τα επώδυνα υποδερματικά οζίδια, αποστήματα, συρίγγια, δύσοσμες πυώδες εκκρίσεις, υπερτροφικές ουλές με τελική κατάληξη τη μείωση της κινητικότητας της περιοχής. Σπανιότερα παρατηρούνται θυλακικές βλατίδες, φλυκταινίδια, επιδερμιδικές κύστεις, ατροφικές ουλές.

Πρόδρομα συμπτώματα αποτελούν το ερύθημα, ο κνησμός, ο καύσος, η υπεριδρωσία.

Οι βλάβες τυπικά εμφανίζονται σε περιοχές που είναι πλούσιες σε αποκρινείς ιδρωτοποιούς αδένες, όπως οι μασχάλες, οι μαστοί, η ηβική περιοχή, το όσχεο ή το αιδοίο, οι μηροβουβωνικές χώρες, η περιπρωκτική περιοχή και οι γλουτοί.

Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα συνδέεται με αρκετά νοσήματα ή ομάδες νοσημάτων με κοινή αιτιοπαθογενετική βάση, όπως η νόσος του Crohn, η ελκώδης κολίτιδα, ρευματολογικά νοσήματα κ.α.

Πού οφείλεται

Τα αίτια της νόσου δεν είναι απόλυτα διευκρινισμένα. Θεωρείται πολυπαραγοντική νόσος. Ένα ποσοστό 30-40% των ασθενών αναφέρεται σε θετικό οικογενειακό ιστορικό. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης η παχυσαρκία και το κάπνισμα. Η τριβή, η υψηλή θερμοκρασία, η υγρασία, καθώς και μικροβιακοί παράγοντες παίζουν ρόλο στην εμφάνιση της νόσου.

Επιπλοκές

Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα θεωρείται αρκετά σοβαρή νόσος με επιπλοκές, όπως κυτταρίτιδα, σηψαιμία, απόφραξη λεμφαγγείων, λεμφοίδημα, ελεφαντίαση, αναιμία, υπολευκωματιναιμία, αμυλοείδωση, νεφρική ανεπάρκεια, συρρίγια ουρήθρας, κύστης, ορθού και περιτοναίου, ακανθοκυτταρικά καρκινώματα (4,6%), κακουχία και κατάθλιψη.

Αντιμετώπιση

Η αντιμετώπιση της νόσου είναι δύσκολη και απαιτεί συνδυασμό θεραπευτικών μεθόδων.

Γενικά, συνιστάται ελαχιστοποίηση της έκθεσης σε θερμότητα και μείωση της εφίδρωσης, απώλεια βάρους σε παχύσαρκους ασθενείς, διακοπή του καπνίσματος, σχολαστική τοπική υγιεινή, άνετα ρούχα, αποφυγή τριβής ή πίεσης και γενικότερα προσαρμογή του τρόπου ζωής.

Τοπικά εφαρμόζονται διάφορες ουσίες, ενώ συχνά απαιτείται χειρουργική επέμβαση, όπως διάνοιξη και παροχέτευση. Η χειρουργική θεραπεία είναι η μόνη θεραπευτική επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη ίαση. Ταυτόχρονα προσφέρει άμεση ανακούφιση από τον πόνο, μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης επιπλοκών, έχει ικανοποιητικά αισθητικά και λειτουργικά αποτελέσματα και βελτιώνει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Πηγή: onmed.gr