Πανελλήνιες εξετάσεις: Τι να τα κάνεις τα μόρια όταν δεν έχεις στόχο;

Το 2013 ήταν η σειρά μου που έπρεπε να δώσω και εγώ Πανελλαδικές.

Έπρεπε ή ήθελα; Και πού να ξέρει ένα παιδί 17 ετών;

Πού να ξέρει τι θέλει από τη ζωή και το μέλλον του;

Πού να ξέρει τι θέλει να βάλει για πρώτη επιλογή;

Βέβαια, υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά που με το που αρχίσουν να μιλάνε σου λένε «όταν μεγαλώσω θα γίνω…».

Εγώ δεν ήμουν από εκείνες τις μαθήτριες! Μου άρεσαν πολύ οι γλώσσες, ήθελα να σπουδάσω γαλλική φιλολογία, αλλά ενώ είχα το ανώτατο πτυχίο στα γαλλικά, στις Πανελλήνιες κόπηκα στο μάθημα των γαλλικών. Επίσης έγραψα πολύ περισσότερα μόρια απ’ ότι περίμενα, από ότι περίμεναν και οι δάσκαλοι και οι γονείς μου! 17.000 μόρια! Τι να τα έκανα τόσα μόρια χωρίς στόχο;

Πήγα για μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού και έκανα πόσα τεστ για να μου βγάλουν τι είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θα μου έδειχναν, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου κάτι τεστ που θα τα «ξέρναγε» ένας παλιό-υπολογιστής.

Μου είπαν ότι έχω καλλιτεχνικό μυαλό, ότι έχω 100% φαντασία, ότι πρέπει να ασχοληθώ με τις τέχνες. Αλλά οι τέχνες δεν έχουν αποκατάσταση. Οι τέχνες δεν έχουν ψωμί. Και πώς να χορτάσεις αν δεν φας ψωμί; Θα είσαι για πάντα ένας πεινασμένος!

Πέρασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία. «Πω πω, πολιτικός και ιστορικός επιστήμονας η δικιά σου»! Φούσκωναν οι γύρω μου σαν παγώνια! Οι δάσκαλοί μου λέγανε: «Ρε, κοίτα την Καλλιγέρη, τελικά διάβαζε».

«Τους ξεγέλασα όλους», σκεφτόμουν εγώ. «Πρώτη επιλογή. Πάντειο. Είμαι και Αθήνα… Μια χαρά. Τι κι αν δεν έχω ιδέα τι θα κάνω όταν τελειώσω το Πανεπιστήμιο; Εγώ τώρα είμαι ένας πολιτικός, οικονομικός, κοινωνικός και ιστορικός φιλόσοφος. Παίζω στα δάχτυλα τον Σωσούρ, τον Τοκβίλ, τον Μακιαβέλι, τον Μαρξ, τον Λουί Αλτουσέρ, τον Άνταμ Σμιθ, τον Ρικάρντο κ.α.»

Πήρα που λέτε και το πτυχίο. Και μετά τι; Ήμουν στα χαμένα, δεν ήξερα τι να κάνω με τη ζωή μου. Άκουγα να λένε τα παιδάκια «Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω…».

Και εγώ ήμουν πια ήδη μεγάλη και δεν ήξερα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω.

Και εκεί ήρθε και με βρήκε η τέχνη μου! Πάντα εκεί ήταν αλλά δεν με άφηναν να τη δω, εκείνοι που έλεγαν ότι «δεν τρώγεται», ότι «θα είμαι μια άνεργη καλλιτέχνης για πάντα». Πέρσι λοιπόν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Γαλότσες», από τις εκδόσεις Άνω Τελεία.

Φέτος ανήκω στη φανταστική ομάδα του Mothersblog, και μπορώ να γράφω κάθε μέρα! Αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, να γράφω! Να γράφω για τα σημαντικά, και τι πιο σημαντικό από τη μητρότητα;

Αυτό που θα ήθελα να πω στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες φέτος, είναι πως όπου κι αν περάσετε αυτό δεν πρόκειται να καθορίσει την εξέλιξή σας, την προσωπική και επαγγελματική σας πορεία. Είναι πολύ λογικό να έχετε άγχος. Εγώ, όταν έδινα Πανελλήνιες δεν θυμόμουν ούτε το όνομά μου! Όμως δεν κρίνεται τίποτα, και επίσης είναι πολύ λογικό να μην ξέρετε τι θέλετε να κάνετε στη ζωή σας!

Το μόνο που πρέπει να κάνετε στα 17-18 σας είναι να ακούτε την καρδιά σας, να είστε ο εαυτό σας, και να είστε ευτυχισμένοι! ‘Η μάλλον λάθος, αυτά τα τρία μαγικά πράγματα, πρέπει να τα ακολουθείτε όλη σας τη ζωή, όχι μόνο σε μικρή ηλικία!

Να πιστεύετε σε εσάς και το ταλέντο σας!

Όταν το ταλέντο μένει γυμνό από προσπάθεια, είναι σαν ένα πιάτο χωρίς φαγητό. Όταν η προσπάθεια δεν έχει πυρήνα το ταλέντο, τότε ίσως υπάρχει λίγο φαγητό, όμως δεν είναι αρκετό για να χορτάσεις. Όταν όμως, στο ταλέντο, προσθέσεις προσπάθεια, τότε αρκεί για να χορτάσει κάθε ζωντανός οργανισμός πάνω στη Γη, κι άλλο τόσο!

Εγώ λοιπόν έμαθα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω στα 24 μου. Δεν τα έχω καταφέρει και άσχημα, δεν νομίζετε; Και κάπου εδώ να σας εκμυστηρευτώ, ότι στο λύκειο οι δασκάλες στο φροντιστήριο που πήγαινα έλεγαν στους γονείς μου, να ψάξουν να μου βρουν ΙΕΚ να με γράψουν, γιατί δεν πρόκειται να περάσω πουθενά! Το βιβλίο μου λοιπόν το αφιερώνω σε όσους δεν πίστεψαν σε εμένα.

Καλή επιτυχία παιδιά! Και αν δεν είναι και πολύ καλή αυτή η επιτυχία εκ του αποτελέσματος, δεν πειράζει! Η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις Πανελλήνιες!