Πανδημία και στη θερινή ραστώνη…

Διανύουμε «αισίως» την τρίτη χρονιά πανδημίας. Οι αρχικές προβλέψεις των επιστημόνων ότι το «τούνελ» θα είναι μακρύ και το μόνο «φως» που μπορούμε να δούμε είναι η αποδοχή ότι η συμβίωσή μας με τον φονικό ιό θα είναι σχεδόν μόνιμη, επαληθεύεται.

Την ίδια ώρα, η όποια αισιόδοξη «ανεμελιά» της κοινωνίας και η ελπίδα ότι «θα ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή, διαψεύδεται εκ των πραγμάτων… Το ζήτημα είναι, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η COVID-19 και οι πολλές παραλλαγές της «ήρθαν για να μείνουν», πότε σε ύφεση και άλλοτε σε τρομακτικές, φονικές, εξάρσεις; Μάλλον όχι.

Τα ψυχοφθόρα «παράπλευρα» των απαγορεύσεων, των σκληρών «lock down» στην καθημερινότητα των πολιτών και οι εκρηκτικές επιπτώσεις τους στην οικονομία και την επιχειρηματικότητα ήταν λογικό να προκαλέσουν ένα απερίσκεπτο «ξεσάλωμα» μόλις τα μέτρα χαλάρωσαν, προϊούσης της ύφεσης της πανδημίας. Επικρατεί ένα παράλογο συναίσθημα ότι «άντε, ξεμπερδέψαμε!». Και μια χειμαρρώδης επιστροφή στο «πάμε σαν άλλοτε, επιστρέφουμε στην κανονικότητά μας…».

Και δεν είναι μόνον οι νέοι, οι επιχειρηματίες (κυρίως της εστίασης, της διασκέδασης και του τουρισμού), που στριμωγμένοι στα όρια της ολοκληρωτικής καταστροφής αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα να βγάλουν τα «σπασμένα» κοντά δύο ετών. Είμαστε όλοι μας, αδιακρίτως. Και άντε πάλι οι προειδοποιήσεις των ειδικών, να ‘σου η άνοδος των κρουσμάτων, ελεγχόμενη μεν προς ώρας, αλλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.

Καλοκαιράκι, λέμε, ανοιχτοί χώροι, αναμφίβολα περισσότερο ασφαλείς από τους κλειστούς χειμωνιάτικους, έχουμε εμβολιασθεί, πόσο να κινδυνεύουμε; Αλλά τα στοιχεία ήδη προειδοποιούν και καλούν σε άμυνα και κανέναν εφησυχασμό. Το ξανάδαμε, άλλωστε, και πέρσι, που τη θερινή χαλάρωση ακολούθησε μια χειμερινή επιδείνωση. Μας θυμίζει κάτι, μας προειδοποιεί η πορεία του ιού για πιθανές… καταιγίδες που ίσως έπονται;

Μάλλον όχι. Οι ρεαλιστικές προβλέψεις και προειδοποιήσεις των ειδικών δείχνουν να παρασύρονται, να χάνουν την αξία τους, από την καλοκαιρινή αισιόδοξη αύρα ανεμελιάς.

Η κυβέρνηση, παρά τις «μπηχτές» της αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Είναι μονόδρομος η επανεκκίνηση της οικονομίας. Σε μεσομακροπρόθεσμη βάση, είναι επωφελής για το σύνολο της κοινωνίας. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι και η κοινωνία αντιδρά και συμπεριφέρεται με γνώμονα την λογική και την ορθή εκτίμηση των δεδομένων.

Η μάσκα, μπορεί να καταργήθηκε στους ανοικτούς χώρους. Αλλά η κατάργηση δεν είναι… υποχρεωτική! Είναι ευθύνη του καθενός μας να κρίνει και να εκτιμά τις περιρρέουσες καταστάσεις, να «βλέπουμε» που και προτιμότερο να τις φοράμε «καλού- κακού», να παίρνουμε τις αναγκαίες προφυλάξεις, να αποφεύγουμε «αμάσκωτοι» τους συνωστισμούς και τις αχρείαστες (και χωρίς έλεγχο) στενές σχέσεις, να κάνουμε συχνά τεστ, να ακολουθούμε πιστά τις προτροπές επανάληψης των εμβολίων, να τηρούμε με σχολαστικότητα (όπως στην αρχή της πανδημίας) τους κανόνες υγιεινής, να ελέγχουμε κατά το δυνατόν το περιβάλλον στο οποίο θα βρεθούμε…

Σ’ εμάς τους Έλληνες δεν πολυαρέσει η διάσταση της «προσωπικής ευθύνης». Τα περιμένουμε όλα από το κράτος -αλλά και… δυσανασχετούμε και αγνοούμε ενίοτε τα «όρντινα» που βγάζει… Η εξέλιξη, όμως, της πανδημίας, που δείχνει ότι «ήρθε για να μείνει», και απαιτεί προσοχή και προφυλάξεις, μας καλεί απαιτητικά να εγκαταλείψουμε τα χούγια μας…

Στην Πορτογαλία σημειώθηκαν στις αρχές Ιουνίου 40.000 κρούσματα. Και όμως, η κυβέρνηση, συνεκτιμώντας όλα όσα προαναφέραμε, επιμένει στη μη υποχρεωτικότητα της μάσκας. Και καλεί τον λαό να αντιδράσει υπεύθυνα… Το ίδιο να κάνουμε κι εμείς. Αν δεν θέλουμε να ξαναβρεθούμε στο… ίδιο πανδημικό έργο θεατές!