Ασυμπτωματική υπέρταση: Πρέπει να αντιμετωπίζεται και πώς;

Οι περισσότεροι νοσηλευόμενοι ασθενείς εμφανίζουν παροδικά αυξημένη αρτηριακή πίεση χωρίς σημάδια βλάβης στα όργανα, που αναφέρεται επίσης ως ασυμπτωματική υπέρταση, η οποία μερικές φορές αντιμετωπίζεται με φάρμακα για την αρτηριακή πίεση.

Σε μια αναδρομική μελέτη παρατήρησης, ερευνητές στο Ιατρικό Κέντρο Beth Israel Deaconess (BIDMC), εξέτασαν τη θεραπεία της αυξημένης αρτηριακής πίεσης σε περισσότερους από 66.000 ηλικιωμένους που νοσηλεύτηκαν για μη καρδιακές παθήσεις.

Διαπιστώθηκε ότι η εντατική αντιυπερτασική θεραπεία, συνδέθηκε με μεγαλύτερο κίνδυνο επιπλοκών, ιδιαίτερα σε όσους λάμβαναν το φάρμακο ενδοφλεβίως σε αντίθεση με όσους λάμβαναν φάρμακα από το στόμα.

Τα ευρήματα δεν υποστηρίζουν τη θεραπεία της ασυμπτωματικής αυξημένης αρτηριακής πίεσης σε νοσηλευόμενους ηλικιωμένους και υπογραμμίζουν την ανάγκη για περαιτέρω μελέτη των βέλτιστων πρακτικών για τη διαχείριση της αρτηριακής πίεσης σε εσωτερικούς ασθενείς.

«Ενώ τα οφέλη από τη μείωση της χρόνιας αυξημένης αρτηριακής πίεσης στα εξωτερικά ιατρεία είναι σαφώς καθορισμένα και περιλαμβάνουν η μείωση της θνησιμότητας και των καρδιαγγειακών συμβαμάτων, απαιτούνται καλύτερα στοιχεία για την ενημέρωση της κλινικής λήψης αποφάσεων σχετικά με τη διαχείριση της αρτηριακής πίεσης σε εσωτερικούς ασθενείς», δήλωσε ο αντίστοιχος συγγραφέας Timothy S. Anderson, κλινικός ερευνητής στο Τμήμα Γενικής Ιατρικής στο BIDMC.

«Στο νοσοκομείο, η αρτηριακή πίεση είναι συχνά αυξημένη λόγω πόνου, πυρετού, άγχους, νέας φαρμακευτικής αγωγής και άλλων νοσοκομειακών παραγόντων. Δεν είναι σαφές ότι η θεραπεία παροδικών αυξήσεων με φάρμακα για την αρτηριακή πίεση είναι χρήσιμη, αντίθετα μπορεί να οδηγήσει σε υπερθεραπεία» πρόσθεσε.

Χρησιμοποιώντας κλινικά και φαρμακευτικά δεδομένα από την Εθνική Υπηρεσία Υγείας Βετεράνων (VHA), ο Άντερσον και οι συνεργάτες του συνέκριναν τα αποτελέσματα νοσηλευόμενων ασθενών με αυξημένη αρτηριακή πίεση που έλαβαν εντατική θεραπεία για την αρτηριακή πίεση τις πρώτες 48 ώρες μετά την εισαγωγή τους, με αυτούς που δεν το έκαναν. Αρχικά διαπιστώθηκε ένας συνδυασμός ανεπιθύμητων ενεργειών, συμπεριλαμβανομένης της νοσοκομειακής θνησιμότητας, της οξείας νεφρικής βλάβης, της καρδιακής βλάβης, του εγκεφαλικού επεισοδίου και της μεταφοράς σε μονάδα εντατικής θεραπείας.

Η μελέτη περιελάμβανε 66.140 ηλικιωμένους, κυρίως άνδρες, οι οποίοι νοσηλεύτηκαν για μη καρδιακούς λόγους και είχαν αυξημένη αρτηριακή πίεση τις πρώτες 48 ώρες νοσηλείας. Ένας στους πέντε ασθενείς (ή περισσότεροι από 14.000 ασθενείς) έλαβαν εντατική θεραπεία για την αρτηριακή πίεση, που ορίζεται ως πρόσθετα αντιυπερτασικά φάρμακα που ο ασθενής δεν έπαιρνε στο σπίτι πριν από τη νοσηλεία. Από αυτήν την ομάδα, το 18% (ή περισσότεροι από 2.500 ασθενείς) έλαβαν αντιυπερτασικά φάρμακα ενδοφλεβίως.

Σε σύγκριση με τους νοσηλευόμενους ασθενείς με αυξημένη αρτηριακή πίεση που δεν έλαβαν εντατική θεραπεία εντός των πρώτων 48 ωρών νοσηλείας, οι ασθενείς που έλαβαν αντιυπερτασική φαρμακευτική αγωγή διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο καρδιακής βλάβης, οξείας νεφρικής βλάβης και μεταφοράς στη ΜΕΘ. Η ενδοφλέβια λήψη αντιυπερτασικών αύξησε περαιτέρω τον κίνδυνο.

«Τα ευρήματα δείχνουν ότι η κοινή πρακτική της οξείας θεραπείας της ασυμπτωματικής αρτηριακής πίεσης σε εσωτερικούς ασθενείς, θα μπορούσε να είναι επιβλαβής και η ενδοφλέβια χρήση αντιυπερτασικών φαρμάκων θα πρέπει να αποθαρρύνεται», δήλωσε ο Timothy S. Anderson, ο οποίος είναι επίσης επίκουρος καθηγητής Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Internal Medicine.