Οι ιάπωνες μοναχοί που μουμιοποιούνται ενώ είναι ακόμα ζωντανοί

Μεταξύ 1081-1903, περισσότεροι από είκοσι ζωντανοί μοναχοί κατάφεραν να αυτό-ταριχευτούν σε μια προσπάθεια να αγγίξουν το σοκουσινμπούτσου, μια κατάσταση που σου επιτρέπει να γίνεις «Βούδας στο σώμα σου».

Μέσω μιας αυστηρής διατροφικής πρακτικής που προμηθεύονται από τα γειτονικά βουνά, οι σίνγκον μοναχοί περνούν καιρό προσπαθώντας να αφυδατώσουν το σώμα τους και να απαλλαγούν από το λίπος και τα υγρά, πριν ενταφιαστούν ζωντανοί σε ξύλινο κουτί και περάσουν τις τελευταίες μέρες τους στη γη σε κατάσταση διαλογισμού.

Αυτό είναι το ιδιαίτερο πλαίσιο θανάτου που αποκαλείται «σοκουσινμπούτσου», μια παραδοσιακή βουδιστική πρακτική που αφορά μόνο στους πιο φωτισμένους ασκητές…

Το θρησκευτικό πλαίσιο της ιαπωνικής μουμιοποίησης

Παρά το γεγονός ότι οι ιάπωνες μοναχοί έχουν εδώ την τιμητική τους, η πρακτική της αυτο-ταρίχευσης δεν είναι κατά κανέναν τρόπο μοναδική στην κουλτούρα τους. Αρκετοί πολιτισμοί και θρησκευτικά πλαίσια του πλανήτη αναγνωρίζουν στο άφθαρτο σώμα την εξαιρετική ικανότητα να συνδέεται με δυνάμεις που υπερβαίνουν τη φυσική σφαίρα.

Παρά το γεγονός ωστόσο ότι δεν είναι οι μόνοι, οι ιάπωνες μοναχοί Σινγκόν της επαρχίας Γιαμαγκάτα παραμένουν οι πιο γνωστοί παγκοσμίως, καθώς από τις τάξεις τους έχουν ξεπηδήσει αρκετά πετυχημένα παραδείγματα ζωντανής μουμιοποίησης.

Αναζητώντας λύτρωση για τη σωτηρία της ανθρωπότητας, οι μοναχοί πιστεύουν καθ’ οδόν για το σοκουσινμπούτσου πως η αυτοθυσία τους θα τους δώσει πρόσβαση σε ένα παραδεισένιο μεσοδιάστημα, στο οποίο η ψυχή θα ζήσει για 1,6 εκατομμύρια χρόνια και θα έχει τη μεταφυσική ικανότητα να προστατεύει όλους τους ανθρώπους στη Γη.

Η ψυχή χρειάζεται όμως και ένα σώμα να την υποβαστάξει, γι’ αυτό και οι μοναχοί επιδίδονται σε ένα επίπονο και κοπιαστικό ταξίδι αυτο-ταρίχευσης από τα έξω προς τα μέσα, ώστε να αποτρέψουν τη μεταθανάτια αποσύνθεση και να διατηρήσουν το φυσικό τους σώμα στον πνευματικό εαυτό τους που θα αγγίξει τις παρυφές του Παραδείσου Τουσίτα.

Η διαδικασία χρειάζεται τουλάχιστον τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί και η μέθοδος ασκείται και βελτιώνεται ήδη από τον 9ο αιώνα μ.Χ., καθώς πρέπει να προσαρμοστεί στο υγρό κλίμα της περιοχής που δεν είναι καθόλου ευνοϊκό για ταρίχευση σωμάτων.

Πώς μετατρέπονται σε ζωντανές μούμιες

Για να αρχίσει η μακάβρια στον μη μυημένο διαδικασία, ο μοναχός υιοθετεί μια διατροφή που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τη φυτοφαγία. Ψάχνοντας στα γύρω δάση, οι μοναχοί τρέφονται αποκλειστικά με ρίζες δέντρων, ξηρούς καρπούς και μούρα, αλλά και με φλοιούς δέντρων, ακόμα και πευκοβελόνες. Στις κοιλιές των μουμιών έχουν ανευρεθεί όμως ακόμα και πετρούλες από τα ορεινά ρυάκια.

Η ακραία αυτή διατροφή εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Κατά πρώτον, διευκολύνει καθοριστικά τη βιολογική προετοιμασία για την αυτο-ταρίχευση, καθώς απαλλάσσει το σώμα από κάθε ίχνος λίπους και μυϊκής ίνας. Κατά δεύτερον, αποτρέπει τη μελλοντική αποσύνθεση αποστερώντας τα βακτήρια του οργανισμού από τα ζωτικής γι’ αυτά σημασίας θρεπτικά συστατικά και την υγρασία του σώματος.

Σε πνευματικό επίπεδο τώρα, οι μακρές και ερημικές αποστολές για την εξεύρεση της κατάλληλης τροφής σκληραίνουν τον μοναχό και τονώνουν το ηθικό του, δίνοντάς του την απαραίτητη πειθαρχία αλλά και τόλμη για την ιδιαίτερη κατάληξη της ζωής του. Η αυστηρή διατροφή διαρκεί περισσότερες από 1.000 μέρες, αν και οι περισσότεροι μοναχοί που ετοιμάζονται για σοκουσινμπούτσου επαναλαμβάνουν συνήθως τη διαδικασία δυο και τρεις φορές, ώστε να προετοιμάσουν το σώμα τους ακόμα καλύτερα για την επόμενη φάση της διαδικασίας.

Για να ολοκληρωθεί μάλιστα η αυτο-ταριχευτική τεχνική, ο μοναχός πρέπει να καταναλώσει λίτρα τσαγιού αποκλειστικά από χυμό ενός κινεζικού δέντρου, το οποίο κάνει μεταθανάτια το ανθρώπινο σώμα τοξικό στα έντομα που τρέφονται από τη σάρκα. Στο στάδιο αυτό το νερό απαγορεύεται για τον μοναχό, ο οποίος επιζεί με μικρές ποσότητες του συγκεκριμένου τσαγιού και ολοήμερο διαλογισμό.

Όσο ο θάνατος κοντοζυγώνει, ο μοναχός στριμώχνεται σε ένα μικρό ξύλινο κιβώτιο, το οποίο κατεβάζουν οι ακόλουθοί του τουλάχιστον τρία μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Εφοδιασμένος με ένα καλάμι μπαμπού για να μπορεί να αναπνέει, το κιβώτιο καλύπτεται με κάρβουνο. Μένει μόνο ένα καμπανάκι πάνω από το έδαφος, για να ενημερώνει ο θαμμένος πως είναι ακόμα εν ζωή. Για μέρες και μέρες, ο ενταφιασμένος μοναχός θα συνεχίσει τον διαλογισμό του στο απόλυτο σκοτάδι και θα αποδεικνύει ότι είναι ζωντανός μόνο από τους ήχους του κουδουνιού.

Μόλις σταματήσει το καμπανάκι, οι μοναχοί θα σφραγίσουν τον τάφο και θα αφήσουν το σώμα να ξεκουραστεί για 1.000 μέρες. Μετά η σορός θα ξεθαφτεί και θα ελεγχθεί εξονυχιστικά για σημάδια αποσύνθεσης: αν έχει παραμείνει άθικτη, τότε ο αποθανών έχει αγγίξει το πολυπόθητο σοκουσινμπούτσου.

Το σώμα καλύπτεται με τελετουργικά άμφια και τοποθετείται σε κάποιον ναό για λατρεία. Αν πάλι δεν έχει καταφέρει να αυτο-ταριχευτεί, τότε οι μοναχοί θα κάνουν μια λιτή κηδεία για τον εκλιπόντα…

Σοκουσινμπούτσου: μια λατρευτική πρακτική που χάνεται

Η πρώτη καταγεγραμμένη απόπειρα για σοκουσινμπούτσου έλαβε χώρα το 1081 και δεν ήταν καθόλου πετυχημένη. Έκτοτε εκατοντάδες ασκητές προσπάθησαν να λυτρωθούν για χάρη της ανθρωπότητας με τον ξεχωριστό αυτό τρόπο, αν και μόλις δύο δεκάδες τα έχουν καταφέρει στα χίλια αυτά χρόνια του παραδοσιακού σοκουσινμπούτσου.

Πλέον κανείς δεν επιδίδεται στην τελετουργική αυτή αποστολή καθώς η τοπική κυβέρνηση την έχει απαγορεύσει ήδη από το 1877 και πλέον έχει εντείνει την επιτήρηση των μοναχών, καθώς θεωρεί το σοκουσινμπούτσου αναχρονισμό. Κι έτσι ο τελευταίος μοναχός που αυτο-ταριχεύτηκε το 1903 πέθανε ως παραβάτης για το ιαπωνικό κράτος.

Αυτός ο μοναχός ξεθάφτηκε το 1961 από πανεπιστημιακή ομάδα και η σορός του παρέμενε πράγματι άφθαρτη. Εκτίθεται σε βουδιστικό ναό του 7ου αιώνα στα νοτιοδυτικά της χώρας.

Άλλα 16 τέτοια άφθαρτα πτώματα υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε διάφορες γωνιές της Ιαπωνίας, παραμένοντας εκεί ως παντοτινοί φρουροί της ανθρωπότητας…