«Γιατί είναι θυμωμένη η μαμά, μήπως φταίω;»

Γράφει η ΄Ελια Κωνσταντινίδη 

Το χαμόγελο είναι σπουδαίο πράγμα και η χαρά απ΄την οποία πηγάζει έχει μεγάλη σημασία. Η χαρά που έχει πάντα όταν σε βλέπει, όταν σε ακούει. Είναι το άτομο που θα σε αγαπάει ό,τι κι αν γίνει, που θα είναι εκεί για σένα και το ξέρετε και οι δύο. Οπότε γκρίνιες, μούτρα και πόζες από τη μεριά της είναι τουλάχιστον περιττά.

Είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω μάθει με τα χαμόγελα. Οι τσακωμοί, οι διαφωνίες και οι γκρίνιες είναι μέσα στο παιχνίδι, όμως ποτέ δεν μου κράτησε μούτρα η μαμά μου. Ποτέ δεν κράταγε πάνω από τη στιγμή του τσακωμού το οτιδήποτε. Οι κόρες με τις μάνες τρωγόμαστε γενικά σαν τα σκυλιά. Είναι σαν παράδοση να τσακωνόμαστε τόσο, που όλα τα αρσενικά εξαφανίζονται απ’ το σπίτι γιατί δεν αντέχουν, από τον μπαμπά μέχρι τον σκύλο.

Όμως μετά από λίγο είναι όλα πάλι μέλι γάλα. Σα να μην τσακωθήκαμε ποτέ. Έχω ακούσει όμως και για μαμάδες που κάνανε να μιλήσουν στα παιδιά τους από εβδομάδα μέχρι μήνα, γιατί ήταν “θυμωμένες”. Το πως μεγαλώνεις το παιδί σου είναι ευθύνη σου. Εσύ βοηθάς κατά πολύ στον χαρακτήρα που έχει. Δεν μπορεί λοιπόν μετά να σε ενοχλεί τόσο πολύ και να τα βάζεις μαζί του. Και δεν λέω, τα “λάθη” είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά σε γενικές γραμμές τα παιδιά μαθαίνουν από εμάς.

Δεν μπορείς να χτίζεις αυτή τη σχέση πάνω σε ανασφάλεια. “Τί έχει η μαμά μου;”, “Γιατί είναι θυμωμένη, μήπως φταίω;”, “Γιατί δεν μου μιλάει, δεν με αγαπάει;”. Πόσο λάθος χειρισμός είναι τα μούτρα στην πιο τρυφερή και αληθινή σχέση. Δεν απολαμβάνεις το μεγαλύτερο δώρο που σου δίνεται.

Όλοι οι ψυχίατροι και ειδικοί αναφέρονται στην αγάπη. Τα παιδιά θέλουν πολλή αγάπη. Θέλουν γονείς που να τους έχουν δίπλα τους και όχι απέναντί τους. Όταν μπαίνει η αμφιβολία ή η ανάγκη για διαρκή επιβεβαίωση από το παιδί για το αν το αγαπάς, τότε σίγουρα κάτι έχει πάει πολύ λάθος κι αν είναι νωρίς, διόρθωσέ το…

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw