Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζα υπέρμετρα την μητέρα μου. Καθόλου πρωτότυπο, θα μου πείτε… Και ποιο κορίτσι δεν θαυμάζει την μητέρα του, για ποιο κορίτσι η μητρική φιγούρα δεν στέκει εκεί ως πυξίδα για το μέλλον;
Πέρασαν τα χρόνια, ο θαυμασμός παραμένει ασύγκριτος και ένας από τους μυριάδες λόγους που τη θαυμάζω, είναι και αυτός: το πόσο όμορφα νιώθει με τον εαυτό της, με την ηλικία της, με τα πάντα της! Δεν την άκουσα ποτέ να διαμαρτύρεται για τα «χρόνια που περνάνε» ή για τις αλλαγές που βλέπει πάνω της. Δέχεται στωικά το χρόνο που την «χαϊδεύει» και νιώθει ευλογημένη που έχει τη δυνατότητα να μεγαλώνει, ζώντας παράλληλα κάθε ομορφιά που έχει να της προσφέρει η κάθε ηλικιακή φάση.
Από πολύ μικρή, λοιπόν, είχα πάρει «γραμμή» από την μητέρα μου, η οποία δεν βαφόταν καθόλου (μόνο στον γάμο της δέχτηκε, και αυτό ένεκα της μέρας), ότι η φυσική ομορφιά δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Εκείνη μου έλεγε ξανά και ξανά, και συνεχίζει να μου υπενθυμίζει μέχρι σήμερα το εξής: «Να αναπνέεις εσύ, να αναπνέει και το δέρμα σου».
Διαβάστε περισσότερα στο daynight.gr
Πηγή