Έχω ένα παιδί και αυτά είναι τα 4 πράγματα που βαρέθηκα να ακούω από τους άλλους

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

«Ναι, ναι», τους έλεγα και κάπως ένα μήνα περίπου μετά τον γάμο μου, έμαθα ότι είμαι έγκυος και τους επόμενους 9 μήνες τους πέρασα με εμετούς, αναγούλες, ζαλάδες, λιγούρες, κράμπες, πρησμένα πόδια και καούρες… πολλές καούρες. Και κάπως έτσι, πήραν την ευχαρίστηση του παιδιού και σταμάτησε το «bullying της σύλληψης» εναντίον μου.

Και η κόρη μου ήρθε και γέμισε τη ζωή μου χαρές, ευτυχία και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Και πάνω που έλεγα πώς θα ηρεμήσω από τις ερωτήσεις και την πίεση για το «παιδί», να σου περίπου ένα χρόνο μετά οι ερωτήσεις για το πότε θα βάλω μπροστά για το δεύτερο παιδί. «Πότε θα βάλεις μπροστά για το δεύτερο παιδί;», «Μην το αφήσεις μόνο του είναι κρίμα…», «Μην μείνεις με ένα παιδί…», «Η κόρη σου χρειάζεται παρέα…», «Μην αφήσεις τα χρόνια να περάσουν!», «Μην αργήσεις και έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας!», ήταν και είναι (γιατί έξι χρόνια μετά δεν έχω κάνει δεύτερο παιδί) τα σχόλια που ακούω κάθε φορά που θα συναντηθώ μαζί τους.

Οι ερωτήσεις όμως, δεν έρχονται μόνο από τους συγγενείς, αλλά από τους φίλους και τους γνωστούς κάθε φορά που με βλέπουν και πραγματικά βαρέθηκα να δίνω εξηγήσεις ή αναφορά για το τι θα κάνω εγώ με τον κόλπο μου και το αν θα χαρίσω ένα αδερφάκι στη Νικόλ ή όχι. Και εγώ μοναχοπαίδι είμαι, οπότε ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να μην έχεις αδέρφια, σε περίπτωση που προλάβει κάποιος να πει… «Δεν ξέρεις πώς είναι να μην έχεις αδέρφια για αυτό μιλάς…!».

Μεταξύ αυτών και άλλων πολλών 4 πράγματα βαρέθηκα να ακούω. Για αυτό τα γράφω μήπως και δεν ξαναδεχθώ ερωτήσεις για το «δεύτερο παιδί!».

Είναι έξι ετών… Δεν σκέφτεσαι να κάνεις ένα παιδί… μετά θα είναι αργά δεν θα ταιριάζουν οι ηλικίες τους

Όχι, δεν το σκέφτομαι και ξέρεις γιατί; Γιατί πολύ απλά αν έρθει το παιδί θα έρθει γιατί θα το θέλω πραγματικά και όχι για να συμβαδίζει ηλικιακά με το πρώτο μου παιδί ή πόσο μάλλον με την ιδανική διαφορά ηλικίας που πρέπει να έχει το πρώτο παιδί από το δεύτερο.

Δεν στεναχωριέσαι που θα μείνει μόνο στη ζωή;

Όχι και αυτό δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου όσο εγωιστικό και αν ακούγεται. Εγώ για παράδειγμα που είμαι μοναχοπαίδι έχω αρκετά ξαδέρφια και φιλίες που είναι τόσο ισχυρές όσο η αδερφική αγάπη. Είμαι σίγουρη πως και η κόρη μου όσο μεγαλώνει θα δημιουργήσει ισχυρές και δυνατές φιλίες.

Μα έλα τώρα δεν θες ένα αγοράκι να σου αλλάξει τη ζωή;

Αυτό και αν το ακούω συνεχώς. Αλλά και πάλι δεν θα αλλάξει κάτι, πάλι θα αλλάζω πάνες, πάλι θα παίζω μαζί του, πάλι θα το αγαπώ όπως και την κόρη μου… Άσε που είμαι σίγουρη ότι δεν μπορώ να το «παραγγείλω» ώστε να είμαι σίγουρη ότι θα έρθει αγόρι… Οπότε, το κορίτσι μου μέχρι στιγμής είναι όλη μου η ζωή. 

Μα γιατί δεν θες να κάνεις ακόμη ένα παιδί;

Μα γιατί δεν με ρωτάς αν μπορώ να κάνω ακόμη ένα παιδί; Όλη αυτή η πίεση στην αρχή για το πρώτο παιδί και μετά πάλι όλη αυτή η πίεση για το δεύτερο παιδί… Κανείς και στις δύο περιπτώσεις ποτέ δεν ρωτά μια γυναίκα αν μπορεί να κάνει ένα παιδί ή ένα δεύτερο παιδί; Γιατί πολύ απλά για τους «απ’έξω» όλα φαίνονται πολύ… εύκολα.

Και να σου πω και κάτι τελευταίο, ίσως αν σκεφτόσουν ότι προσπαθώ, ότι μπορεί να μην μπορώ, ότι μπορεί να έχω ζήσει αποβολές, ότι μπορεί να υπάρχουν χίλιοι κι άλλοι τόσοι λόγοι που δεν προσπαθώ… ίσως να σταματούσες να με ρωτάς «Γιατί δεν κάνω δεύτερο παιδί», γιατί πραγματικά είναι τόσο ενοχλητικό όσο και όταν ρωτάς μια γυναίκα που δεν έχει καταφέρει ακόμη να κάνει ΕΝΑ παιδί. 

Είναι εξίσου ενοχλητικό και το ίδιο στενάχωρο… Τουλάχιστον εγώ είμαι από τις τυχερές… Έχω ένα παιδί στη ζωή μου να  μου προσφέρει στιγμές χαράς και συγκίνησης!