Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες που αισθάνονται ότι δεν έκαναν κάτι όλη την ημέρα

Η μπουγάδα είναι μια διαδικασία που με εξαντλεί. Δεν εννοώ ότι πλένω στο χέρι τα ρούχα, αλλά όπως και να το κάνουμε σου παίρνει χρόνο αφού πρέπει να ξεχωρίσεις τα ρούχα, να τα βάλεις στο πλυντήριο, να τα απλώσεις, να τα μαζέψεις και φυσικά να τα σιδερώσεις.

Παράλληλα, έχω να μαγειρέψω για το βράδι και να καθαρίσω και το μπάνιο.

Φανταζόμουν τη μητρότητα τελείως διαφορετική. Πίστευα ότι θα ήμουν γεμάτη ενέργεια 24 ώρες το 24ωρο. Ο, τι το φαγητό θα ήταν έτοιμο στην ώρα του και πάντα σερβιρισμένο στο τραπέζι, ό,τι το σπίτι μου θα ήταν άψογο και τα παιδιά μου θα ήταν υπόδειγμα. Γνώριζα, αν μη τι άλλο, ό,τι θα υπάρξουν και δύσκολες στιγμές. Είχα πλήρη επίγνωση (ή έτσι νόμιζα) των προκλήσεων να μεγαλώνεις παιδιά. Ήμουν πεπεισμένη ότι η αγάπη και η αφοσίωση μου σε αυτά, ήταν αρκετή. Πόσο ανόητη ήμουν…

Ως μητέρες, προσπαθούμε να έχουμε τον έλεγχο ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι δύσκολο κατόρθωμα, είναι απλά αδύνατο. Αν ο χρόνος μας έχει διδάξει κάτι, αυτό είναι ότι μερικές φορές προκύπτουν καταστάσεις που είναι πέρα από τον έλεγχό μας.

Μπορεί οι γονείς μας να είναι άρρωστοι και να χρειάζονται τη βοήθειά μας. Ίσως ένα από τα παιδιά μας να έχει προβλήματα στο σχολείο. Και φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους λογαριασμούς, αφού πρέπει να πληρωθούν.

Όλοι αυτοί οι αναπόφευκτοι στρεσογόνοι παράγοντες, μας οδηγούν στη ψυχική και σωματική κατάρρευση.

Μπορεί να κοιτάζεις τις άλλες μαμάδες γύρω σου. Εγώ πάντως αυτό έκανα. Υπέθετα ότι υπήρχαν δύο τύποι μαμάς. Ο πρώτος τύπος ήταν η οργανωμένη μαμά, που τα έκανε όλα τέλεια, και ο άλλος τύπος ήταν η κουρασμένη μαμά που πάλευε σε καθημερινή βάση. Και οι δύο τύποι με ενοχλούσαν.

Και εξηγώ τους λόγους: Ο πρώτος τύπος γιατί έδειχνε να μην υπάρχει τίποτα που να μην έχει σε έλεγχο και παράλληλα ήταν τόσο ήρεμη. Όσον αφορά τον δεύτερο τύπο, μετά το χαμό του παιδιού μου, φαινόταν αδιανόητο να είναι αγανακτισμένη με το παιδί της, που ήταν δώρο ζωής.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια που είμαι μαμά, έχω μάθει να είμαι πιο ήπια με τον εαυτό μου. Τα παιδιά θα με συγχωρέσουν αν δεν είμαι τέλεια ανά πάσα στιγμή. Θα εξακολουθήσουν να με αγαπούν ακόμα και αν δεν έχω τελειώσει το σιδέρωμα των ρούχων.

Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Είναι μια διαδικασία μάθησης, αλλά πιστεύω ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Κάνω το καλύτερο που μπορώ. Πιστεύω ότι όλοι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Όπως κάθομαι εδώ στον υπολογιστή με το μικρό μου γιο αγκαλιά, συνειδητοποιώ το λόγο που βρίσκομαι εδώ. Το σιδέρωμα δεν έχει γίνει ακόμα, αλλά πραγματικά δεν έχει καμία σημασία –πια- για μένα.

Απόδοση κειμένου: Νίκη Παπανικολάου 

Πηγή: www.todaysmama.com