«Είμαι μία μητέρα κλεισμένη με τα παιδιά στο σπίτι στην Ιταλία & έτσι είναι η καθημερινότητά μου»

Στην Ιταλία, τα προληπτικά μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού, δεν τηρήθηκαν όπως θα έπρεπε. Οι περισσότεροι δεν τα πήραν στα σοβαρά και αντί να μείνουν σπίτι τους, συνέχιζαν τις βόλτες, τους καφέδες και τις συναναστροφές με συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Το αποτέλεσμα; Μέχρι και σήμερα, η Ιταλία μετράει πάνω από 24.000 κρούσματα και 1.800 νεκρούς.

Η κατάσταση είναι πλέον δραματική. Όλοι είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, οι δρόμοι έχουν ερημώσει και άλλοτε γεμάτες κόσμο και φώτα πόλεις, έχουν μετατραπεί σε πόλεις-φαντάσματα.

Πώς είναι να είσαι γονιός κάτω από αυτές τις συνθήκες; Η Rachel Hey περιγράφει τη δική της εμπειρία.

«Εγώ και τα παιδιά μου, 8 και 12 ετών αντίστοιχα, ζούμε πλέον σε μία πόλη-φάντασμα, καθώς όλοι μένουμε κλεισμένοι μέσα λόγω του κορονοϊού. Όλη η Ιαλία, πάνω δηλαδή από 60 εκατομμύρια άνθρωποι, είμαστε σε καραντίνα, κλεισμένοι στα σπίτια μας για να σταματήσουμε την εξάπλωση του ιού.

Στην περιοχή που μένουμε εμείς, την Fruili Venezia Giulia, έχουμε πάνω από 126 κρούσματα και πάνω από 2.000 άτομα έχουν δηλώσει ύποπτα συμπτώματα.

Ευτυχώς, δεν γνωρίζω κάποιον προσωπικά που να συμπτώματα ή να έχει διαγνωσθεί με κορονοϊό. Αυτό όμως που γνωρίζω είναι ότι σαν γονιός νιώθω ότι όλες αυτές οι εξελίξεις με τον ιό και την ραγδαία εξάπλωσή του, είναι κάτι τραγικό. Νιώθω αγωνία, αβεβαιότητα και απόγνωση.

Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο κορονοϊός, κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Πολλοί υποτίμησαν τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει. Πολλοί λίγοι συνειδητοποίησαν εγκαίρως ότι είναι μία πραγματική απειλή και ότι πρόκειται για πανδημία.

Πλέον, η μόνη κίνηση στους δρόμους, είναι κάποιοι άνθρωποι από την Προστασία του Πολίτη, που περνάνε με τα αυτοκίνητα και φωνάζουν από τα μεγάφωνα στον κόσμο να μείνει στα σπίτια του. Όποιος πρέπει για κάποιο λόγο να φύγει από την περιοχή που μένει, πρέπει να δείξει ένα πιστοποιητικό που να αναφέρει τους λόγους. Πρόσφατα, η αστυνομία σταμάτησε έναν απεγνωσμένο γονιό που βγήκε από το σπίτι του για να πάρει ένα video game στο παιδί του.

Τα σούπερ μάρκετ είναι ακόμα ανοιχτά, αλλά κάθε τόσο ακούμε από τα μεγάφωνα μαγνητοσκοπημένα μηνύματα που μας λένε να χρησιμοποιούμε αντισηπτικά και να κρατήσουμε αποστάσεις ο ένας από τον άλλον. Ο εφοδιασμός τροφίμων συνεχίζεται ευτυχώς, οπότε ό,τι τελειώνει αναπληρώνεται αμέσως, εκτός φυσικά από τα προϊόντα που είναι έτσι και αλλιώς σε έλλειψη, όπως τα μακαρόνια, ο καφές και κάποια φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Κανένας δεν τσακώνεται για το χαρτί τουαλέτας, αλλά είδα δύο ανθρώπους που διαπραγματεύονται φορώντας μάσκες για το ποιος θα έπαιρνε το τελευταίο πακέτο τροφής για σκύλους. Τα φαρμακεία, τα καπνοπωλεία και τα ταχυδρομεία, επίσης παραμένουν ανοιχτά.

Τα προληπτικά μέτρα, έχουν κρατήσει τα παιδιά μας ασφαλή, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν επηρεάζονται. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες όταν ο γιος μου άκουγε ή έβλεπε κάτι για τον κορονοϊό, με ρωτούσε “γιατί τρώνε οι Κινέζοι νυχτερίδες;”, “Έχω έναν συμμαθητή από την Κίνα. Δεν πρέπει να μένει σπίτι του;”,  “Θα πεθάνει η γιαγιά;”

Όταν πια μου εξομολογήθηκε ότι έβλεπε εφιάλτες, αποφάσισα να του δείξω ένα animated βίντεο που εξηγεί τι ακριβώς είναι ο κορονοϊός και τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατευτούμε.

Όταν πρωτοέκλεισαν τα σχολεία, έκλεισαν μόλις για δύο μέρες μετά τις διακοπές του καρναβαλιού και τότε ήμασταν σίγουροι ότι θα άνοιγαν αμέσως. Για πολλά παιδιά που έχουν παππούδες και γιαγιάδες, ήταν απλά μια παράταση διακοπών και συνέχισαν να μένουν μαζί τους ή να τους επισκέπτονται.

Στις 24 Φεβρουαρίου, μας ανακοίνωσαν ότι τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά για τουλάχιστον μία εβδομάδα ακόμα. Τότε έκλεισαν και όλα τα μουσεία, οι εκθέσεις και αναστάλθηκαν όλες οι δραστηριότητες στην περιοχή.

Οι γονείς συζητούσαμε τις αγωνίες και τα άγχη μας στα διάφορα γκρουπάκια του Whats App. Tις πρώτες μέρες που ακόμα όλα ήταν αβέβαια και οι επίσημες ενημερώσεις από την κυβέρνηση δεν ήταν συχνές και κάποιες φορές αντιφατικές, μιλούσαμε συνεχώς στα τηλέφωνα για να δούμε τι θα γίνει. Πολλοί γονείς δεν ήξεραν που να αφήσουν τα παιδιά τους και τα τοπικά μέσα πάντα μετέδιδαν ό,τι μας αφορά την τελευταία στιγμή.

Τα τελευταία μέτρα που έχουν ανακοινωθεί, έχουν διάρκεια μέχρι και τις 3 Απριλίου. Μέχρι τότε όλοι μένουμε σπίτια μας και όλοι, πολιτικοί, celebrities και δημοσιογράφοι, χρησιμοποιούν το hashtag #IoRestoaCasa, δηλαδή “μένω στο σπίτι” για να παροτρύνουν όλους να κάνουν το ίδιο.

Σταδιακά, οι γονείς καταλάβαμε ότι από τη στιγμή που τα σχολεία είναι κλειστά, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την εκπαίδευση των παιδιών μας στο σπίτι. Κάποιες πρόσφατες αποφάσεις ανάγκασαν τους εκπαιδευτικούς να δοκιμάσουνε την εξ αποστάσεως διδασκαλίας και αυτό είναι ένα από τα λίγα ίσως καλά που θα βγουν από αυτήν την ιστορία. Aν και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επενδύσει αρκετά στην εκπαίδευση και και την τεχνολογία, για κάποιον λόγο είναι δύσκολο για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αν και πλέον οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν καθημερινά για το καλύτερο με βιντεοκλήσεις, εικονικές τάξεις κτλ, δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί αυτό που προσφέρει η αίθουσα σε ένα σχολείο και ό,τι αντιπροσωπεύει. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν.

Μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ο καιρός ήταν καλός, έστελνα τα παιδιά έξω για παιχνίδι. Πλέον όμως, με τα νέα μέτρα, τα παιδιά όχι μόνο δεν μπορούν να δουν τους συμμαθητές τους, αλλά ούτε τα παιδιά στο απέναντι σπίτι. Είναι συνεχώς στο κινητό και κανονίζουν να παίξουν όλοι μαζί, διαδικτυακά. Κάθε φορά που τους λέω ότι ο χρόνος του παιχνιδιού έχει τελειώσει και ότι πρέπει να διαβάσου ή να κάνουν κάτι άλλο πιο παραγωγικό, αρχίζουν τα “πέντε λεπτά ακόμα, σε παρακαλώ”.

Στο μεταξύ, το λάπτοπ μου πάνω στο τραπέζι μου υπενθυμίζει ότι και εγώ θα πρέπει να δουλέψω. Επίσης, τα παιδιά μου καθημερινά φροντίζουν να μου θυμίζουν πότε πρέπει να σερβιριστεί το μεσημεριανό.

Τι γίνεται από εδώ και πέρα;

Δυστυχώς κάποιες συνήθειες, είναι δύσκολο να τις αφήσουμε. Ακόμα υπάρχει κόσμος που βγαίνει έξω χωρίς να τηρεί τα στοιχειώδη μέτρα.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που η δουλειά τους δεν επιτρέπει να μείνουν στο σπίτι και πρέπει καθημερινά να υπενθυμίζουν σε όσους συναναστρέφονται, να βήχουν βάζοντας πάντα χέρι μπροστά ή να τηρούν κάποια απόσταση.

Ελπίζω πραγματικά όλο αυτό να περάσει πολύ γρήγορα και να ξαναγίνουν οι ζωές μας κανονικές.»

Πηγή πληροφοριών & φωτογραφίας: parents.com