Εφαρμόσιμη συνεπιμέλεια και επικοινωνία

του δικηγόρου – ποινικολόγου Ανδρέα Αναγνωστάκη

Συγκεκριμένα, όταν με ανήθικα τεχνάσματα και άλλους πονηρούς τρόπους δεν παραδίδουν τα παιδιά για επικοινωνία. Συνήθως, για την ματαίωση της παράδοσης των παιδιών χρησιμοποιούνται ως όργανα, τα ίδια τα παιδιά. Τους εμφυτεύουν στο μυαλό, με πλύση εγκέφαλου, ψευδείς παραστάσεις, ψυχολογικούς εκβιασμούς και  μίσος για τον άλλο Γονέα μαζί με φόβο κακοποίησής τους, απ’ αυτόν και την οικογένειά του. Και άλλα  καταλυτικά του ψυχικού και συναισθηματικού τους κόσμου. Τους δίνουν εντολή εκ των προτέρων να απαξιώνουν κατά την ώρα της παραλαβής τον άλλο γονέα και να αρνούνται να τον ακολουθήσουν.

Η υποβόλιμη και δόλια αυτή άρνηση των παιδιών να ακολουθήσουν, δεν είναι δυνατόν να καμφτεί, δια της αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης που έχει ρυθμίσει την επικοινωνία. Δηλαδή, δια της αφαίρεσης του παιδιού παρά του Δικαστικού επιμελητή και της παράδοσής του στον δικαιούμενο γονέα. Γιατί το  παιδί,  δεν  είναι  “πράγμα”. Μένουν τα λοιπά μέσα του Νόμου, για την αντιμετώπιση της παρεμπόδισης της επικοινωνίας. Αυτά είναι:

1. Η Απόφαση που ρυθμίζει την επικοινωνία, μπορεί να απειλεί κατά του παραβάτη γονέα,  χρηματική ποινή και προσωπική κράτηση.

Συνήθως απειλούν στην πράξη τα δικαστήρια,  χρηματική ποινή 300 ευρώ και προσωπική κράτηση ενός μηνός.

Η εκτέλεση όμως των ποινών αυτών, χρειάζεται δικαστική επιβεβαίωση. Δηλαδή Προσφυγή ΕΚ ΝΕΟΥ στο δικαστήριο, για επιβεβαίωση της τέλεσης και καταδίκη στις ποινές,  που απειλήθηκαν.

Η νέα αυτή απόφαση, υπόκειται σε όλα τα ένδικα μέσα ήτοι:  ΣΕ ΕΦΕΣΗ KAI ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ενώπιον του Αρείου Πάγου. Αυτό σημαίνει πως υποβάλλεται στα εμπόδια και στις καθυστερήσεις, που μπορούν να φτάσουν μέχρι και ΔΕΚΑΕΤΙΑ!

Οπότε η παράδοση των παιδιών για επικοινωνία, από την απειλή εκτέλεσης των ποινών, μετά δέκα χρόνια, θα έχει καταστεί ανωφελής. Γιατί τα παιδιά κατά τον χρόνο αυτό, μάλλον θα έχουν ενηλικιωθεί.

2. Ύστερα από μήνυση του δικαιούμενου Γονέα, μπορεί να ασκηθεί ποινική δίωξη για μη συμμόρφωση σε διάταξη δικαστικής απόφασης.

-Αυτεπάγγελτη τέτοια δίωξη  είναι σπάνια.-

Ως ποινή μετά την 1-7-2019 που ισχύει το άρθρο 169 του νέου Π.Δ προβλέπεται φυλάκιση έως τρία χρόνια ή χρηματική ποινή.

Η ποινική διαδικασία είναι η συνήθης. Διαρκεί μέχρι και οκτώ χρόνια, που είναι ο χρόνος παραγραφής.

Στο μεταξύ η επικοινωνία παραμένει ανεκτέλεστη  κατά τα  παραπάνω. Το σπουδαιότερο όμως των υποθέσεων αυτών είναι, πως τελικά, δεν καταπίπτουν οι ποινές και αθωώνονται αντίστοιχα, οι παραβάτες γονείς. Γιατί ο έμπειρος και πανούργος πλέον αρνητής Γονέας, υποκρύπτεται και κάνει πάλι  χρήση του παιδιού, ισχυριζόμενος ότι δεν επιθυμεί το παιδί την επικοινωνία και πως αυτό το ίδιο, αρνείται την παραλαβή.

Τα δικαστήρια ακόμη και στον Άρειο Πάγο έχουν δεχτεί γενικά  πως ο γονέας που κατηγορείται – συνήθως η μητέρα – δεν έχει υποχρέωση να επιβάλλει στο παιδί,  την επικοινωνία με τον πατέρα του. Έτσι συνήθως η μητέρα, με μία συμπάθεια που επιχειρεί και εύκολα αποσπά από τα  Δικαστήρια, “βγαίνει λάδι.”

Στο μεταξύ, έχουν διεξαχθεί ατέρμονοι και πολυδάπανοι δικαστικοί αγώνες με σκληρές και αδυσώπητες αντιδικίες, που αποτελούν μεταξύ των άλλων, ισχυρές ψυχικές και συναισθηματικές κακοποιήσεις των παιδιών. Έχει προκληθεί απώλεια πολύτιμου χρόνου στη ζωή των διαδίκων, των μαρτύρων και των Οικογενειών αυτών και έχουν σωρευτεί σπατάλες, δικαστικών δυνάμεων που θα φέρουν έλλειμμα σε σπουδαιότερα θέματα και ζητήματα γενικού ενδιαφέροντος.

Αυτά τα ανώφελα και βλαπτικά αδιέξοδα, πρέπει να αποφύγει και να θεραπεύσει η συνεπιμέλεια που είναι, προς ψήφιση. Η  Πολιτεία πρέπει επιτέλους ν’ αποδεχτεί, πως η ψυχική και συναισθηματική υγεία των παιδιών  και γενικά η ανατροφή και η σταδιοδρομία τους,  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ αλλά αποκλειστικά  δικό της!

Και εφ’ όσον η κατάσταση παραμένει όπως είναι σήμερα και επικρέμονται απειλές κακών για τα παιδιά των χωρισμένων και γι’ αυτά των χωρίς γάμο γονέων.  Αυτή  θα φταίει και αυτή θα ευθύνεται για τις συνέπειες.