Η μέρα που η τριχόπτωση έπαψε να με «ρίχνει» ψυχολογικά

Όπως όλες οι γυναίκες -έτσι και εγώ- έχω μία κάποια ματαιοδοξία. Θέλω κυρίως να νιώθω όμορφη και έπειτα, φυσικά, να δείχνω και όμορφη. Για καιρό με απασχολούσε (και ακόμα με απασχολεί) το βάρος και η επιδερμίδα μου αλλά τα μαλλιά δεν ήταν στη λίστα των ανησυχιών μου.

Δεν είχα άλλωστε πρόβλημα με τα μαλλιά μου. Είχαν αντέξει τις κακουχίες των νεότερων χρόνων μου με αλλεπάλληλες αλλαγές χρώματος, τεράστια διαστήματα ανάμεσα στα κουρέματα και συνεχόμενο, ανελέητο ίσιωμα με πρέσα ή πιστολάκι και βούρτσα. Δεν ήταν ποτέ πολύ πλούσια ή χοντρά αλλά έτσι είναι οι γυναίκες στην οικογένειά μου, έχουμε λεπτά μαλλιά. Με τον καιρό ωστόσο, τα μαλλιά μπήκαν στη λίστα με τις ανησυχίες μου και οριακά έγιναν εμμονή μου. Θα σου εξηγήσω γιατί.

Άρχισα να παρατηρώ πολλές, πάρα πολλές τρίχες στη βούρτσα μου. Στο μπάνιο δε, το θέαμα ήταν ανησυχητικό. Έμοιαζα να χάνω τούφες ολόκληρες. Λόγω του επαγγέλματός μου, ξέρω πως είναι φυσιολογικό να χάνεις περίπου 100 τρίχες την ημέρα όμως, ήμουν βέβαιη πως έχανα πολλές περισσότερες. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το θέμα. Παράλληλα με την τριχόπτωση παρατηρούσα πως τα μαλλιά μου δεν έλαμπαν, έσπαγαν πιο εύκολα, κόντευα να αποκτήσω ένα… φιλαριστό κούρεμα χωρίς ψαλίδι. Δεν μπορούσα να τα ισιώσω εύκολα, δεν μπορούσα να τα τιθασεύσω και όσο συνέβαιναν αυτά έχανα ολοένα και περισσότερες τρίχες.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr