«Μαμά, ακούς; Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου»

Η μαμά μου, έγινε 52 ετών, και την ακούω συνέχεια να λέει: «Μου μένει να ζήσω ακόμα λιγότερα χρόνια από όσα έχω ήδη ζήσει!», ή την ακούω να λέει «Έχω πάνω στην πλάτη μου πάνω από μισό αιώνα!»

Μαμά, και κάθε γυναίκα που βιώνεις άγχος με την ηλικία σου, θέλω να σου πω ότι κι εγώ έχω, και δεν έχω κλείσει ακόμα τα 27! Η κάθε ηλικία έχει τα δικά της άγχη, τις δικές της ανασφάλειες και φοβίες, αλλά και στόχους και όνειρα!

Θες να τα προλάβεις όλα, σε ένα 24ωρο, σε μια εβδομάδα, σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε μια ζωή.

«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε», είπε ο Νίκος Καζαντζάκης.

Σε κυνηγάει ο χρόνος, και εσύ έχεις τόσους ρόλους κολλημένους στους ώμους σου. Είσαι άνθρωπος, γυναίκα, μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, αδερφή, κόρη, φίλη. Και τα φτερά που είναι παραδίπλα σου δεν τα βλέπεις;

Όσο μεγαλώνουμε, αναπτύσσεται μέσα μας ένα φόβος που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει «ο φόβος του θανάτου».

Μα δεν πεθαίνει μια μάνα.

Θα ζει μέσα στα μάτια των παιδιών της. Θα ρέει το αίμα της μέσα στο αίμα της κόρης ή του γιου της. Οι ρυτίδες τις θα σβήνονται σε κάθε χαμόγελο νιότης, ενός πλάσματος που κατοίκησε μέσα της, και το κοιλοπόνησε, και το έμαθε να μιλά, και να τρέχει, και να κάνει ποδήλατο, και να ντύνεται, και να αγαπάει.

Τα άσπρα της μαλλιά θα γίνονται πολύχρωμα, μέσα από τα χρώματα που θα σκορπίζουν οι επόμενες γενιές, που χωρίς εκείνη δεν θα είχαν πατήσει στη Γη, δεν θα είχαν χορέψει, δεν θα είχαν γελάσει.

Ο άνθρωπος φεύγει κάποια στιγμή, και είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Όλοι! Μα ο ένας γονιός δεν πεθαίνει ποτέ, ένας συγγραφέας δεν πεθαίνει ποτέ, ένας άνθρωπος που έχει φυτέψει ένα λουλούδι, θα ζει όσο το λουλούδι ψηλώνει για να φτάσει στον ήλιο.

Η παρακαταθήκη που αφήνει κανείς πίσω, η ιστορία του, η επιρροή του, όλα αυτά είναι αθάνατα! Και αν σταματήσουμε να αγχωνόμαστε για το μέλλον, και να θρηνούμε ή να μετανιώνουμε για το παρελθόν; Τι θα γινόταν τότε; Τότε ο χρόνος θα είχε μονάχα ένα όνομα παρ-όν!

Το ον είναι παντοτινό, γιατί δεν γεννήθηκε ποτέ. Το ον είναι ομοιόμορφο παντού, συνεχές, ίδιο με τον εαυτό του και αδιαίρετο. Το ον μπορεί μόνο να είναι ολοκληρωμένο, και τέλειο· με ατέλειες, χωρίς να του λείπει τίποτα.

Ας ζήσουμε, όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί! Να κάνουμε λάθη, να βιώσουμε όλα τα συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης. Δεν μιλάω για καμία χαρά με το στανιό! Δεν λέω να γελάμε, για να γελάμε. Δεν είναι αυτό η ζωή. Η ζωή πρέπει να έχει τα πάντα μέσα της.

Εξάλλου, αν είχαμε ότι θέλαμε; Τι θα είχαμε να θέλουμε μετά;

Και μια ζωή χωρίς θέληση, είναι μια ζωή χωρίς στόχο, και ζωή χωρίς στόχο είναι σαν να αφαιρείς το όν από το παρόν. Είναι παρ…παρ-ό λίγο ζωή!