Μαμά με διπολική διαταραχή: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε

Πώς είναι ένας διπολικός άνθρωπος;

Τα άτομα με διπολική διαταραχή βιώνουν τόσο επεισόδια σοβαρής κατάθλιψης όσο και επεισόδια μανίας – υπερβολική χαρά/ ευφορία, ενθουσιασμό ή ευτυχία, τεράστια ενέργεια, μειωμένη ανάγκη για ύπνο και μειωμένες (κοινωνικές και ηθικές) αναστολές. Η εμπειρία του κάθε διπολικού είναι μοναδικά προσωπική. Δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι με διπολική διαταραχή που να βιώνουν ακριβώς την ίδια εμπειρία.

Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι τι ακριβώς προκαλεί τη διπολική διαταραχή. Οι πιο πιθανές θεωρίες είναι πως υπάρχουν χημικές ανισορροπίες στον εγκέφαλο, ή πως είναι θέμα γονιδίων. Είναι, πάντως, αρκετά σίγουρο πως η κληρονομικότητα παίζει ρόλο, χωρίς όμως αυτό να είναι και απόλυτο.

Η διπολική διαταραχή δεν θεραπεύεται—τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που θεραπεύονται άλλες ασθένειες. Αλλά είναι διαχειρίσιμη και αν ο ασθενής λαμβάνει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και βλέπει συχνά τον γιατρό του, τα συμπτώματα θα βρίσκονται υπό έλεγχο.

Κάθε μέρα είναι μια μάχη

Όπως σε κάθε μάχη, δεν υπάρχουν δύο μέρες ίδιες. Δεν τελειώνουν όλες οι μέρες με καταστροφή. Κάποιες μέρες τελειώνουν με σπουδαίες νίκες.

Οι διπολικοί άνθρωποι παίρνουν φάρμακα, τα οποία τους έχουν χορηγηθεί από τον ψυχίατρο, τα οποία τους βοηθούν να μην βρίσκονται συνέχει στα άκρα. Τα συναισθήματα των διπολικών ανθρώπων έχουν χρώμα κόκκινο ή μαύρο. Δεν γνωρίζουν το λευκό και το γκρι. Επομένως, μια μητέρα που έχει διπολική διαταραχή παλεύει καθημερινά να διατηρήσει μια ισορροπία στην καρδιά και τη ζωή της.

Τα παιδιά μιας διπολικής μητέρας συχνά εξουθενώνονται από τα επεισόδια μανία της, την υπερβολική χαρά της και τον ακραίο ενθουσιασμό της για ζωη. Και φοβούνται, τις ημέρες που η μητέρα τους βιώνει το τέρας της κατάθλιψης. Είναι εξουθενωτικό να έχεις έναν γονιό με διπολική διαταραχή. Ωστόσο, τα παιδιά μαθαίνουν από μικρή ηλικία να γίνονται πιο δυνατοί, ώριμοι και ανεξάρτητοι χαρακτήρες.

_{^{Φωτογραφία από το χρήστη geralt στο Pixabay}}

Ένας γονέας με διπολική διαταραχή, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός γονέας.

Η οικογένεια ενός διπολικού οφείλει να έχει κατανόηση και υπομονή, γιατί πρόκειται για μια ασθένεια, και όπως κάθε ασθένεια δεν είναι επιλογή κανενός. Το να κάνει ναρκωτικά μια μητέρα είναι επιλογή, και αυτό ναι, την καθιστά κακή μητέρα. Η ψυχική ασθένεια όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Οι διπολικοί άνθρωποι χρειάζονται αγάπη, όπως όλοι μας, και ίσως λίγο παραπάνω. Χρειάζονται αποδοχή και σεβασμό.

Είναι σημαντικό να θυμάστε πως όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν διαφορετικά. Κάποιοι ασθενείς δεν θέλουν να μιλούν για την ασθένειά τους, ενώ άλλοι είναι πολύ ανοιχτοί στη συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό για το παιδί να μιλήσει με τον γονέα και με έναν ειδικό, ώστε να ξέρει τι να περιμένει στην περίπτωση κάποιου επεισοδίου και πώς να το διαχειριστεί.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν επί ματαίω τη λέξη «διπολικός», σε άτομα που απλά μπορεί να είναι λίγο κυκλοθυμικά. Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα λάθος, καθώς μειώνει αυτό που περνάει ένας πραγματικά διπολικός άνθρωπος.

Οι ψυχιατρικές ασθένειες είναι πολύ διαδεδομένες και θα έπρεπε να υπάρχει πολύ περισσότερη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα εργασιακά περιβάλλοντα.

Τέλος, ένας διπολικός άνθρωπος, όπως κάθε ευαίσθητο πλάσμα σε αυτόν τον πλανήτη έχει ανάγκη από φροντίδα και ασφάλεια.

Με πληροφορίες από mind.org.uk