Με αγαπάς ακόμα και τώρα που σου φωνάζω;

“Πίστευα ότι η οικογένεια θα μας έφερνε πιο κοντά. Έξι χρόνια και δύο παιδιά αργότερα, μερικές φορές νιώθω ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να μας απομακρύνει, το λέω όμως σήμερα αυτό και μετά από τους κραδασμούς στη σχέση μας.

Στην αρχή, πιστέψαμε πως θα ήταν εύκολο να ταιριάξουμε την οικογένεια με την καριέρα. Μάλλον είμασταν πολύ αθώοι για να έχουμε μία καθαρή εικόνα. Δεν ήταν τόσο εύκολο όμως… Η έλλειψη ευελιξίας στον εργασιακό τομέα τα προηγούμενα χρόνια και η φροντίδα των παιδιών μας ανάγκασε σταδιακά να αναλάβουμε ξεχωριστούς ρόλους που από μία λειτούργησαν στο ρόλο μας ως γονείς, από την άλλη μας απομάκρυνε από …εραστές και συντρόφους. Ο ένας συνήθως φροντίζει τις περισσότερες φορές τα παιδιά – εγώ δηλαδή – και εκείνος ασχολείται με τις «υποχρεωτικές» εξωτερικές δουλειές, τους λογαριασμούς, τα ψώνια… Έχω κρατήσει την δουλειά μου, αν και πολλές φορές σκέφτηκα να την αφήσω ή να μειώσω τα ωράρια, χαίρομαι όμως που δεν το έκανα. Ειδικά, τα δύο τελευταία χρόνια με την πανδημία και την τηλεργασία, χαίρομαι που δεν εγκατέλειψα τα όπλα, καθώς το να δουλεύω από το σπίτι έχει μεν τις δυσκολίες του με δύο μικρά παιδιά αλλά μου έλυσε κατά κάποιο τρόπο τα χέρια – αυτό το λέω σήμερα όμως…

Το προηγούμενο διάστημα, όταν βρισκόμουν με τα παιδιά, κουρασμένη από την φροντίδα τους, ένιωθα να ζηλεύω τον άνδρα μου που είναι τόσο τυχερός και «ξεγλυστράει» με την δικαιολογία του σούπερ μάρκετ και των άλλων υποχρεώσεων… Οι καυγάδες ξεκίνησαν καθώς ένιωθα πως δεν με καταλαβαίνει, όταν ζητούσα να κάνω κάτι για εμένα και να προσέξει εκείνος τα παιδιά – αν και τα πρόσεχε αλλά δεν έκανε όλα όσα έκανα εγώ ως μητέρα τους. Ζήλευα την ελευθερία που ένιωθα ότι είχε ενώ έπρεπε να ανταποκριθώ στις όλο και περισσότερο αυξανόμενες και αδιάκοπες απαιτήσεις των παιδιών μας…

Χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω πως είχαμε κατά κάποιο τρόπο χωρίσει τις δουλειές μας μέσα από μία σιωπηρή συμφωνία και το κακό είναι πως θεωρούσα πως δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Απομακρυνθήκαμε και ερωτικά, όπου κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως ίσως να υπήρξε και τρίτο πρόσωπο στη σχέση μας. Με τον πληγωμένο μου εγωισμό, δεν του μιλούσα, δεν φανέρωνα τις σκέψεις μου, σκεφτόμουν πως δεν του αρέσω πια, πως με θεωρεί δεδομένη, πως έχει βρει μάλλον μία πιο όμορφη, νέα και πάνω από όλα ξεκούραστη γυναίκα που φροντίζει τον εαυτό της και νιώθει «θηλυκό». Απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο και παρόλο που εκείνος με ρωτούσε τι συμβαίνει και τον αποφεύγω ακόμα και σεξουαλικά, ξέσπασα σαν το ηφαίστειο ξερνώντας τη λάβα του και …όποιον πάρει ο χάρος… Είπαμε πολλά, λόγια που πόνεσαν και τους δυο μας, λόγια που κάποια θυμάμαι, κάποια όχι.

Σήμερα, ένα χρόνο και κάτι περίπου από εκείνο το ξέσπασμά μου, εξακολουθώ να τον ευχαριστώ για την πρότασή του να δούμε ειδικό και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Δεν νομίζω ότι θα το είχα κάνει από μόνη μου και ας πιστεύουμε ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο εύκολες να ζητήσουμε βοήθεια, ίσως αν αντιληφθούμε ποιο είναι τελικά το πρόβλημα.

Μιλήσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, ξαναμιλήσαμε… έως ότου τελικά βρήκαμε και πάλι τα πατήματά μας και ήρθαμε ξανά κοντά ο ένας στον άλλον, ως σύντροφοι, ως γονείς αλλά κυρίως ως εραστές και άνθρωποι που αλληλοαγαπιόμαστε, με τα καλά μας και με τις παραξενιές μας… κανείς δεν είναι τέλειος… Και ποτέ δεν έμαθα αν τελικά υπήρξε πράγματι κάποια άλλη ή όχι, αν και εκείνος το αρνείται. Θυμάμαι όμως έντονα εκείνο το τσίμπημα στην καρδιά στη σκέψη της ενδεχόμενης απιστίας του με μία γυναίκα «θηλυκό» όπως εγώ την έπλασα στην φαντασία μου. Πόσο με ενόχλησε που πήρα την απόφαση πως ότι και να συμβαίνει στην καθημερινότητα, θα είμαι εγώ εκείνο το θηλυκό, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για εμένα!”

Μαρίνα Μόσχα
ΜΑ Κλινικής Ψυχολογίας – Ψυχοθεραπεύτρια