Ο δεσμός μεταξύ της μητέρας και του παιδιού και η σπουδαίτητά του για τη φυσική και συναισθηματική υγεία του παιδιού έχουν μελετηθεί πολύ προσεκτικά τα τελευταία χρόνια. Αυτές οι μελέτες αντιπροσωπεύουν μία από τις πιο σημαντικές προόδοους της παιδιατρικής.
Σε αντίθεση με ό,τι πιστευόταν μέχρι λίγο καιρό πριν, παρατηρήθηκε πως το νεογέννητο είναι σε θέση ήδη από τις πρώτες ώρες της ζωής του να αντιδρά στον κόσμο που το περιβάλει.
Ήδη από τις πρώτες ημέρες μπορεί να σταθεροποιηθεί το βλέμμα και η προσοχή του, ιδιαίτερα στο ανθρώπινο πρόσωπο (ακόμη και αν στην αρχή του είναι δύσκολο να εστιάσει τις πιο μακρινές εικόνες). Για τη μητέρα, το γεγονός ότι το μωρό “καρφώνει” τα μάτια του στα δικά της είναι ένα σημαντικό κίνητρο για να “αναγνωρίσει” το μωρό της.
Ο ρυθμός του μητρικού καρδιακού παλμού, τον οποίο το μωρό αισθανόταν συνεχώς κατά τη διάρκεια της εμβρυικής ζωής, έχει τη δύναμη να το ηρεμεί και να το παρηγορεί. Και για τη μαμά ακόμη, το ότι μπορεί να ηρεμεί και να ικανοποιεί το μωρό φέρνοντάς το και πλησιάζοντάς το στο στήθος είναι ένα βασικό “στοιχείο” της συναισθηματικής σχέσης με το παιδί.
Γενικά, όλα τείνουν να αποδείξουν πως το νεογέννητο δεν είναι μόνον μια τρυφερή και λίγο παθητική ύπαρξη, αλλά πως είναι ένα άτομο με μια προσωπικότητα που γίνεται σεβαστή. Όσον αφορά τη μητέρα, η σωματική σχέση με το παιδί, της προκαλεί μια αντίδραση σε μεγάλο βαθμό ενστικτώδη, σχεδόν αυτόματη, η οποία αποτελεί ένα σημαντικό συστατικό της σχέσης της με το παιδί της. Είναι πολύ βασικό να αφεθούν αυτοί οι μηχανισμοί να εκδηλωθούν ελεύθερα, έτσι ώστε η σχέση μεταξύ της μαμάς και του παιδιού να ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο.
Πηγή