Μ(π)αμ(π)άδες μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά μετά την απώλεια της γυναίκας τους

Υπάρχουν μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά προσπαθώντας να καλύψουν το κενό της απώλειας της μητέρας.

Είναι ίσως από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν καθώς καλούνται να είναι ταυτόχρονα μπαμπάδες και μαμάδες.Αναλαμβάνουν όλους τους ρόλους ευελπιστώντας ότι θα μπορέσουν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους.

Πώς νοιώθει όμως ένας μπαμπάς που από τη μια στιγμή στην άλλη έχει την όλη την ευθύνη για την ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών; Πώς απαντά σε καθημερινές ερωτήσεις για τη μαμά που δεν είναι μαζί τους, για το ότι δεν ξέρει να το “κάνει όπως η μαμά” αλλά και για το δικό τους συναισθηματικό κενό;

Διαβάστε τι είπαν μπαμπάδες που βρέθηκαν να μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους

«Έχασα τη γυναίκα μου από καρκίνο όταν η κόρη μας ήταν 3 ετών»

Η Kellyanne McHugh ήταν 28 ετών όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του εντέρου το 2014 – μόλις τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση της κόρης της, Freya.

Ο σύζυγός της, Jamie McHugh έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Έβλεπε τη γυναίκα του να “παλεύει” με τον καρκίνο και από την άλλη προσπαθούσε να τη βοηθά με το μωρό.

«Όταν η υγεία της επιδεινώθηκε,, άρχισα να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα στο σπίτι. Μέχρι και την ημέρα που έπρεπε να νοσηλευτεί, είχα ήδη καθιερώσει μια ρουτίνα με την Freya, οπότε όταν έχασα τη σύζυγό μου, η ρουτίνα μας συνεχίστηκε» , ανέφερε στο Manchester Evening News, ο Jamie McHugh.

Θυμάται πόσο δύσκολο ήταν για τον ίδιο να αποδεχτεί το γεγονός ότι παρά τις χημειοθεραπείες και την χειρουργική επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί η γυναίκα του, δεν υπήρξε βελτίωση.

«Η γυναίκα μου κατάλαβε από την αρχή πόσο δύσκολη ήταν η περίπτωσή της γι΄αυτό και ήθελε να ζήσουμε το κάθε λεπτό. Ήθελε η κάθε στιγμή να μετράει. Εγώ πάλι, δεν πίστευα ότι θα πεθάνει, έλεγα ότι υπάρχει ελπίδα. Κι όταν οι γιατροί της έδωσαν μερικούς μήνες ζωής, τότε μόνο το συνειδητοποίησα».

Μετά τον θάνατό της, ο Jamie επέστρεψε στη δουλειά πιστεύοντας ότι θα έβρισκε μια διέξοδο. Όμως, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν είχε καταφέρει να θρηνήσει ούτε να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του.

Όταν αυτό συνέβη, ένιωσε να συνθλίβεται. Καθώς δεν μπορούσε να διαχειριστεί μόνος του αυτό που του συνέβαινε, ζήτησε βοήθεια ειδικού και αποφάσισε να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του.

Μετακόμισε κοντά στην αδελφή του και άλλαξε δουλειά ώστε να μπορεί να είναι με την κόρη του περισσότερες ώρες.Είχε άλλωστε υποσχεθεί στην γυναίκα του ότι δεν θα άφηνε αυτό το τραγικό γεγονός να επηρεάσει την παιδική της ηλικία.

«Η Freya μοιάζει στη μαμά της. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά γι΄αυτή και απαντώ σε όλες της τις ερωτήσεις. Της έχω δώσει τα δαχτυλίδια της μητέρας της  ακόμα και το νυφικό της για να έχει δικά της πράγματα να θυμάται.»

Φρόντισε επίσης να “γεμίσει” τη ζωή της με πολλούς φίλους και συγγενείς ώστε η κόρη του να νιώθει ότι δεν είναι μόνοι τους.

«Ήμουν πατέρας στα 31, παντρεμένος στα 32 και χήρος στα 33»

Το όνομά μου είναι Ben. Στις 10 Νοεμβρίου 2012 η ζωή μου άλλαξε για πάντα .Μετά τις 8.00μμ έφυγα από το σπίτι των φίλων μου, ήμουν ένας 33χρονος, παντρεμένος με παιδί. Στις 9.17 μμ καθόμουν σε ένα ασθενοφόρο, σε κατάσταση σοκ. Θυμάμαι μόνο την ώρα γιατί παρατήρησα ότι οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν την ίδια ώρα που γεννήθηκε ο γιος μας δύο χρόνια και τρεις εβδομάδες πριν.

Ο γιος μου κι εγώ καταφέραμε να αποφύγουμε το αυτοκίνητο που σκότωσε τη γυναίκα που αγαπούσα τα τελευταία οκτώ χρόνια.. Εκείνη δεν τα κατάφερε.

Ο Jackson, ήταν μόλις δύο ετών όταν πέθανε η μαμά του. Θυμάμαι ότι δεν είχα καμία ιδέα πώς να του εξηγήσω τι συνέβη…

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν υποφέρουν τόσο πολύ όσο οι ενήλικες όταν κάποιος πεθαίνει. Όποιος όμως έχει βιώσει το θάνατο κάποιου που αγαπάει, θα καταλάβει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Δεν μπορούμε να βρούμε τις λέξεις για να εκφράσουμε τι νιώθουμε και ίσως δεν αισθανόμαστε πάντα αρκετά ασφαλείς για να τις πούμε.

Θυμάμαι προτού ο γιος μου αρχίσει να εκφράζει με λόγια για το πώς νιώθει, μου έστελνε συχνά emoji από τα τηλέφωνα των παππούδων του. Συνειδητοποίησα ότι, ακόμη και τότε, προσπαθούσε να μοιραστεί τα συναισθήματά του μαζί μου.

Επτά χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Jackson εξακολουθεί να επικοινωνεί μέσω emoji, και παράλληλα προτρέπει τα παιδιά που έχασαν τη μαμά μας να κάνει ότι κάναμε μαζί:

να έχουν φωτογραφίες της στον τοίχο,
να της φτιάχνουν ένα κέικ για τα γενέθλιά της,
να γράφουν ιστορίες που θα ήθελαν τις μοιραστούν μαζί της,
να φτιάξουν μια κατασκευή χρησιμοποιώντας ένα αντικείμενο δικό της.

«Πώς λες σε ένα παιδί ότι η μητέρα του πέθανε;»

Είναι μια ερώτηση που ο Chris Martin έπρεπε να αντιμετωπίσει όταν η σύζυγός του Renee διαγνώστηκε με ανίατο καρκίνο των νεφρών.Η Renee ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί του ζευγαριού, τον Albi, όταν έγινε η διάγνωση.

Ολα έγιναν πολύ γρήγορα…

Όταν πέθανε η η Renne, o Chris έπρεπε να φροντίσει τα δύο παιδιά. «Είναι ένας καθημερινός αγώνας για μένα να προσπαθώ να φοράω και τα δύο καπέλα , της μαμάς και του μπαμπά,  και να αναγνωρίζω ποιος από τους δύο πρέπει να είμαι την κατάλληλη στιγμή», ανέφερε μιλώντας στο abc.net.au

«Προφανώς μου λείπει πολύ η Renne, σχεδόν όλα έχουν να κάνουν με τη ζωή μου μαζί της. Μου λείπει η συντροφικότητα, η καθημερινή συζήτηση. Αυτές οι μικρές στιγμές στη ζωή που δεν τις σκέφτεσαι ή δεν τις δίνεις την απαραίτητη σημασία, αλλά είναι αυτές που σου λείπουν περισσότερο», πρόσθεσε.

Εκείνο όμως που δεν περίμενε να συμβεί, ήταν το μάθημα ζωής που πήρε από τα παιδιά του.

«Τα παιδιά ζουν τόσο πολύ στο παρόν και δεν ασχολούνται με το μέλλον. Ο γιος και η κόρη μου λοιπόν με έχουν διδάξει ότι πρέπει να ζω το τώρα και να μην ανησυχώ για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον ή τι θα μπορούσε να συμβεί».