Οι ενοχές μιας μαμάς για τις αγχώδεις διαταραχές που βίωσε στην εγκυμοσύνη

Η εγκυμοσύνη είναι μια περίοδος σημαντικών αλλαγών στη ζωή κάθε γυναίκας.

Συνήθως οι περισσότερες τη βιώνουν χωρίς να αντιμετωπίσουν προβλήματα ψυχικής υγείας, ωστόσο, αρκετές είναι εκείνες που λόγω ορμονικών αλλαγών, αναπτύσσουν αγχώδεις διαταραχές.

Σε αυτή την περίπτωση, κι εφόσον επηρεάζουν σημαντικά την καθημερινότητα τους, θα πρέπει να μη διστάσουν να μιλήσουν στους δικούς τους ανθρώπους και να ζητήσουν βοήθεια ειδικού .

Δείτε τι έγραψε για τη δική της εμπειρία η Sophea Manzl.

«Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν όμορφη. Δεν είχα σχεδόν καθόλου πρωινές ναυτίες , ένιωθα δυνατή και όμορφη με το σώμα μου. Ήταν μια καταπληκτική στιγμή.

Δεν είχα απολύτως τίποτα για να παραπονεθώ. Και μου άρεσε ειλικρινά κάθε λεπτό.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, παρόλο που σωματικά ένιωθα σχεδόν το ίδιο, ψυχικά δεν αισθανόμουν καλά.

Αρχισα να έχω κρίσεις πανικού . Στο σπίτι. Στο σουπερμάρκετ. Στο πάρκινγκ. Στην οδήγηση. Σχεδόν οπουδήποτε και «χωρίς λόγο».

Ήταν φρικτό και ένιωθα μόνη μου

Γιατί ένιωθα έτσι; Δεν επιπλοκές κατά την εγκυμοσύνη. Το μωρό μου φαινόταν τόσο υγιές και όλα ήταν τέλεια.

Θα πρέπει απλώς να είμαι ευγνώμων – αυτό έλεγα στον εαυτό μου.

Θυμάμαι να καταρρέω ενώ η δίχρονη κόρη μου προσπαθούσε να μου μιλήσει και μου ζητούσε να την πάρω αγκαλιά. 

Συνέχισε να λέει, “Έλα μαμά, κοίτα αυτό”. Δεν μπορούσα να της απαντήσω, είχα παγώσει και ήμουν ανήμπορη να κινηθώ. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν τη χειρότερη μαμά.

Για λίγες μέρες, δεν ήθελα να φάω, να κουνηθώ ή να μιλήσω σε κανέναν. Ήθελα απλώς να κοιμάμαι κι ήταν τρομακτικό.

Τι πήγε στραβά;

Ένιωσα τόσο ένοχη. Ένοχη που δεν ήμουν καλή μητέρα για το μικρό παιδί μου ενώ ανησυχούσα ότι το άγχος μου θα επηρέαζε το μωρό μου κι ότι θα  απογοήτευα τον άντρα μου.

Δεν λειτουργούσα με τον τρόπο που έπρεπε.

Τώρα που έχω στην αγκαλιά το μωρό μου και το άγχος μου μειώθηκε, συνειδητοποίησα ότι το προγεννητικό άγχος είναι πραγματικό, μπορεί να είναι τρομακτικό και είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι ήταν φυσιολογικά όλα όσα αισθάνθηκα κι ότι θα έπρεπε να είχα μιλήσει νωρίτερα.

Ευτυχώς, έχω έναν καταπληκτικό άντρα και είχα προσλάβει μια εξαιρετική βοηθό μητρότητας (doula), οι οποίοι κατάλαβαν από την αρχή τι μου συνέβαινε και με βοήθησαν σε ότι χρειαζόμουν.

Ο σύζυγός μου με ενθάρρυνε να μιλήσω και η doula με παρέπεμψε σε έναν ψυχολόγο προκειμένου να καταφέρω να εντοπίσω τα αίτια του άγχους μου , πριν και μετά τον τοκετό.

Τώρα δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι, πόσες άλλες μαμάδες εκεί έξω υποφέρουν στη σιωπή.Πόσες άλλες μητέρες απλώς προσπαθούν να αγνοήσουν το άγχος τους μόνο και μόνο γιατί «πρέπει να είναι ευγνώμονες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου».

Πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι ανεξάρτητα από την κατάστασή μας, ανεξάρτητα από το πόσο «καλά» ή «άσχημα» νιώθουμε, πρέπει να αποδεχτούμε τα συναισθήματά μας .

Μακάρι να είχα μιλήσει για το άγχος μου νωρίτερα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου – να γνώριζα ότι δεν είναι πρόβλημα που αισθανόμουν έτσι.

Επειδή πραγματικά θα επηρέαζε τον τρόπο που θα συμπεριφερόμουν ως σύζυγος και ως μαμά στο παιδί μου. Ένοιωσα ότι δεν μπόρεσα να «απολαύσω» την εγκυμοσύνη μου.

Και όταν ο γιος μου έφτασε τέσσερις εβδομάδες νωρίτερα, δεν ένιωθα ψυχικά έτοιμη.

Το μήνυμά μου προς όλες τις έγκυες γυναίκες , είναι να αφεθείτε στο πώς αισθάνεστε και να ζητήσετε βοήθεια το συντομότερο δυνατό.

Υπάρχουν τόσες πολλές γραμμές βοήθειας …

Εάν αισθάνεστε πραγματικά χάλια, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ακόμα κι αν έχετε μια εγκυμοσύνη που φαίνεται υπέροχη στους άλλους, εσείς μπορεί να τη βιώνετε διαφορετικά.

Δεν είστε μόνες, φροντίστε να πείτε στα αγαπημένα σας πρόσωπα πώς αισθάνεστε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να κάνετε.»

Πηγή:kidspot.com.au