«Πέρασα 6 χρόνια μεγαλώνοντας παιδιά και τώρα ήρθε η στιγμή να κάνω κάτι και για εμένα»

Τόσα χρόνια ανήκω περίπου στο club των μαμάδων. 6 χρόνια και 9 μήνες πριν, ένιωθα ζαλάδες, είχα πάρει αγκαλιά τη λεκάνη της τουαλέτας, έκανα εμετό και γυρνούσα ξανά στον καναπέ για να δω ταινία μαζί με τον άνδρα μου και αυτό γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι έγκυος και η ταινία ήταν από τις αγαπημένες μου για να χάσω 3 λεπτά περιμένοντας τα αποτελέσματα. 2 ώρες και μετά από ακόμη ένα διάλειμμα στην τουαλέτα, θυμήθηκα ότι είχα βάλει κάπου κάτω από το νιπτήρα το τεστ εγκυμοσύνης.

Θετικό.

Αμέσως έτρεξα έξω και πηδούσα από τη χαρά μου (φυσιολογικό σωστά;). Ο άνδρας μου έμαθε τα νέα από μια τρελή που πιο πριν ήταν στην τουαλέτα κάνοντας εμετό.

Από εκείνη την ημέρα δεν υπήρξα ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Από εκείνη τη μοναδική στιγμή που είδα τη ροζ θετική γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης.

Τα τελευταία έξι χρόνια υπήρξαν από τα καλύτερα της ζωής μου. Έγινα μαμά όχι μόνο μία φορά αλλά τρεις. Θήλασα, έδωσα ξένο γάλα, έμεινα άυπνη για περισσότερες από 4 μέρες και άλλαξα τόσες πάνες που είναι δύσκολο να υπολογίσω. Ένιωσα τόση χαρά που δεν νομίζω, άλλος άνθρωπος πάνω στη γη να την έχει νιώσει. Έκλαιγα κάθε φορά που πίστευα ότι αποτύγχανα και κοιτούσα τρία ζευγάρια γαλάζια ματάκια να με κοιτάζουν στην κυριολεξία με τόση αγάπη, που με έκανε να λιώνω από ευτυχία.

Έμαθα στα παιδιά μου να χρησιμοποιούν το γιογιό, τα άκουσα να λένε τις πρώτες τους λέξεις και τα ενθάρρυνα στα πρώτα τους μικρά βηματάκια. Τους δίδαξα πώς να είναι ανεξάρτητα και πως δεν πρέπει να τα παρατάνε μετά από μια αποτυχία. Ήμουν πάντα εκεί τα τελευταία έξι χρόνια, δίνοντάς τους όλη μου την ενέργεια και όλη μου την αγάπη μετά από 3 κούπες χλιαρού καφέ.

Και πρέπει να αρχίσω σιγά σιγά να τα αφήνω.

Αυτά τα έξι χρόνια ήταν τα δυσκολότερα και τα ευκολότερα της ζωής μου. Μοιάζει σαν χθες που αυτά τα δυο μικρά νηπιάκια μου, χόρευαν στο σαλόνι… και τώρα πάνε σχολείο. Τους λέω «αντίο» κάθε πρωί και το σπίτι μένει άδειο και ήσυχο για ώρες.

Είναι περίεργο. Από τη μια να θέλεις την ησυχία σου βρε αδερφέ και όταν επιτέλους την αποκτάς να περιμένεις πώς και πώς να επιστρέψουν στο σπίτι, να κάνουν φασαρία και να τα κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου.

Έτσι κάνουν όμως, όλες οι μαμάδες και έτσι κάνω και εγώ.

Ξέρετε όμως τι ανακάλυψα; Τη στιγμή που ένα βράδυ σκεφτόμουν ότι τα κορίτσια πάνε στο σχολείο; Ότι ζηλεύω.

Ναι, ζηλεύω.

Ζηλεύω που έχουν τη δική τους ζωή στο σχολείο και που δεν με χρειάζονται. Ζηλεύω τη δασκάλα τους που εκείνη τώρα τις καθοδηγεί και τις παρηγορεί αν κάτι τους συμβεί και ζηλεύω που η ζωή τους τώρα πραγματικά αρχίζει ενώ η δική μου μένει στάσιμη. Την ίδια στιγμή που εκείνες αρχίζουν το δικό τους ταξίδι ανακαλύπτοντας νέα πράγματα πέρα από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, εγώ ξέχασα ποια ήμουν.

Πρέπει να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία αυτή. Να πάρω ξανά τη ζωή μου στα χέρια μου και να κάνω πράγματα που σταμάτησα να κάνω από τη στιγμή που έγινα μητέρα.

Μου πήρε χρόνο να καταλάβω το ότι εκτός από «Μαμά» είμαι και «γυναίκα». Ακόμη έχω τα δικά μου ενδιαφέροντα έξω από εκείνες και έξω από τα δικά τους όνειρα. Έχω και εγώ ακόμη τα δικά μου όνειρα. Και συνειδητοποίησα ότι είναι εντάξει να παραπονιέμαι και για εκείνες μερικές φορές, γιατί ενώ σκέφτομαι ότι τα παιδιά μου είναι τα πιο απίστευτα, μοναδικά, υπέροχα πλάσματα που έχουν υπάρξει ποτέ στη γη, μερικές φορές δεν είναι. Είναι και πάντα θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου αλλά δεν καθορίζουν εκείνες το ποια είμαι.

Απλά δεν μπορούν.

Έτσι ήρθε η δική μου ώρα. Η δική μου σειρά να αφιερώσω χρόνο σε εμένα ξανά και να είμαι αυτή που θέλω να είμαι, πέρα από το να είμαι «Μαμά». Γιατί όσο και αν αγαπώ μέχρι θανάτου τα παιδιά μου, όσο και αν θέλω να τα προστατεύω και να τα έχω κοντά μου, πρέπει να τα αφήσω να κάνουν τα δικά τους βήματα μακριά μου και να βρω ξανά τον εαυτό μου. Τη γυναίκα που υπήρχε πριν τη μητρότητα.

Από τη μαμά και blogger Katty Jackmnan
Επιμέλεια Μαργαρίτα Νικολάου