Όταν τα παιδιά είναι μικρά, οι δάσκαλοι συνηθίζουν να τα βγάζουν έξω από την τάξη όταν φέρονται άσχημα.
Μερικές φορές, τους ζητάνε να καθίσουν σε έναν διάδρομο, σε μια γωνιά της αίθουσας ή στο γραφείο του διευθυντή. Όταν είναι μεγαλύτερα μπορεί και να τα αποβάλλουν από το σχολείο.
Είναι κατανοητό ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν την υποχρέωση να προστατεύουν όλα τα παιδιά στην τάξη τους. Έχουν επίσης την ευθύνη να προσφέρουν την καλύτερη εκπαίδευση που μπορούν σε όλους τους μαθητές τους. Τίποτε από αυτά δεν μπορεί να γίνει όταν υπάρχει ένα παιδί που ενοχλεί διαρκώς.
Μαθαίνει από την τιμωρία το παιδί;
Παρότι έχει κάποια λογική να το να βγει από την τάξη το ενοχλητικό παιδί προκειμένου να προστατευτούν τα υπόλοιπα παιδιά, η ιδέα ότι το παιδί που έχει υποστεί αποκλεισμό θα μάθει από την τιμωρία αυτή είναι μάλλον παράλογη. Αυτό υποστηρίζει η ψυχολόγος – ψυχίατρος Sarah Ockwell- Smith στο βιβλίο της « Δεν θέλουν τιμωρία, αγάπη θέλουν», εκδόσεις διόπτρα και διερωτάται: « Με ποιο τρόπο η απομάκρυνση ενός παιδιού από τους συμμαθητές του θα το βοηθήσει να λύσει το πρόβλημα που προκαλεί την κακή συμπεριφορά του; Πώς θα το κάνει να νιώσει; Θα το παρακινήσει να λειτουργήσει καλύτερα και να πιστέψει ότι μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο ή όχι;»
Δυστυχώς η απομάκρυνση από την τάξη ή το σχολείο δεν βελτιώνει την συμπεριφορά, και μάλιστα μπορεί να την κάνει χειρότερη. Είναι ιδιαίτερα βλαπτική αν το παιδί δυσκολεύεται ήδη να ενταχθεί και να νιώσει ότι το καταλαβαίνουν, και ο αποκλεισμός , με οποιαδήποτε μορφή, συχνά αυξάνει την απόσταση ανάμεσα στο παιδί και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Έρευνες δείχνουν ότι όταν απομακρύνονται τα ενοχλητικά παιδιά από μια τάξη, αυτό δεν επηρεάζει αρνητικά μόνο τα ίδια, αλλά κάνει και τους φίλους τους, ολόκληρη την παρέα να αισθάνονται άσχημα.
Όταν ένα παιδί υποφέρει συνεχώς λόγω της συμπεριφοράς του και του φέρονται διαφορετικά απ’ ότι στους συμμαθητές του, επειδή δεν έχει την ικανότητα να αλλάξει, σύντομα θα αρχίσει να πιστεύει ότι δεν αξίζει να προσπαθεί.
Πηγή