«Το σπίτι μας δεν είναι μοντέρνο, ούτε μεγάλο. Είναι όμως ασφαλές, ζεστό και γεμάτο αγάπη»

«Πώς της ήρθε;», αναρωτήθηκα. Της είπα είναι ό,τι ναι ήταν ασφαλής και δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται.

Η κόρη μου είναι δύο χρονών και απ΄όσο θυμάμαι, εκτός από ένα ατυχές περιστατικό με μια βαλσαμωμένη μαϊμού που την είχε κατατρομάξει, ποτέ δεν αισθάνθηκε ανασφάλεια. Σκέφτηκα ότι το πιο πιθανό ήταν να έχει δει σε παιδική σειρά κάτι που την προβλημάτισε και δεν το είχα προσέξει. Κρατώντας την αγκαλιά στο σκοτάδι και λέγοντάς τη πολλές φορές πόσο ασφαλής ήταν, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να μπορεί να μιλάει ένα παιδί για τους φόβους του αλλά και για ό,τι το απασχολεί, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία. Συνειδητοποίησα όμως κι άλλα πράγματα.

Βλέπετε, κατά καιρούς, νοιώθω άσχημα για το πώς είναι το σπίτι μας. Ο,τι δεν είναι αρκετά μεγάλο, δεν είναι σωστά διακοσμημένο, δεν είναι ευρύχωρο… Ίσως φταίει το διαδίκτυο και οι φωτογραφίες με τα τέλεια σπίτια που βλέπω στο Pinterest. Λαμβάνοντας υπόψιν τις υποδείξεις των περιοδικών διακόσμησης, το σπίτι μου γεμάτο ακατάλληλα έπιπλα, το χρώματα στους τοίχους δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, ενώ σε όλο το σπίτι υπάρχουν παιχνίδια της μικρής: από κουκλόσπιτα μέχρι παιδική σκηνή. Όσο κι αν προσπαθώ να βελτιώσω την κατάσταση, νοιώθω ότι αποτυγχάνω καθημερινά.

Και όμως υπάρχουν στιγμές, όπως αυτή με την κόρη μου τις προάλλες, που με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εμείς, οι μεγάλοι.

Θυμάμαι ότι κι εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι με φθαρμένα πατώματα που ήταν σκεπασμένα πάντα με μια μπλε μοκέτα ενώ το μπάνιο μας είχε μόνιμα υγρασία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να περιμένω κάθε πρωί τη σειρά μου για το μπάνιο (ένα μπάνιο για πέντε άτομα απαιτούσε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για την καθημερινή προσωπική μας υγιεινή), συντροφιά με τη μαμά μου. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε όλα αυτά, γιατί πάντα ένιωθα ασφαλής.

Η δήλωση της κόρης μου περί ασφάλειας με προσγείωσε στην πραγματικότητα και με έκανε να νιώσω ανόητη για όσα σκεφτόμουν…

Δεν έχουμε ένα φανταχτερό σπίτι, αλλά έχουμε ένα σπίτι. Τα παιδιά μας έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν και φαγητό να φάνε. Έχουν παιχνίδια να παίξουν και βιβλία να διαβάσουν. Και το πιο σημαντικό, έχουν τους γονείς τους που τα αγαπούν πολύ.
Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα – ζέστη το χειμώνα, γάλα στο ψυγείο, φαγητό στο ντουλάπι- είναι μικρές λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη διαφορά. Αν δεν είμαι εγώ ευγνώμων για όλα αυτά, πώς θα μάθω στο παιδί μου να είναι;

Έχοντας την κόρη μου αγκαλιά, και βυθίζοντας το πρόσωπό μου στα μαλλιά της, προσευχήθηκα σιωπηλά για όσα έχω, για το προνόμιο να είμαι μαμά, για την ειλικρινή τιμιότητα των λέξεων του γλυκού μωρού μου.

Δεν είχαμε το μεγάλο φανταχτερό σπίτι αλλά είχαμε καταφύγιο για όσα άσχημα και δυσάρεστα συμβαίνουν στον κόσμο.

Ήμασταν μαζί, αγκαλιά τη νύχτα, και ήμασταν ασφαλείς.»

Απόδοση: Νίκη Παπανικολάου
Πηγή: www.mother.ly