Όταν συμπαθείς τον φίλο του παιδιού σου αλλά όχι τους γονείς του

Επιθυμούμε βαθιά μέσα μας να είναι αγαπητά, δημοφιλή και να μην είναι μόνα τους. Ελπίζουμε οι φίλοι που θα κάνουν να είναι καλά παιδιά ώστε να έχουν την έγκρισή μας. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο (οι) φίλος (οι) του παιδιού μας, μας είναι συμπαθείς όχι όμως και οι γονείς τους; Όταν η μαμά ή ο μπαμπάς του άλλου παιδιού, είναι εγωπαθής, αγενής, φλύαρος, ισχυρογνώμων; Όταν δεν μας αφήνει να «σταυρώσουμε» λέξη, όταν μιλάει συνεχώς για τον εαυτό του (της) και τη δουλειά του (της), ή για το πόσο πετυχημένη συνταγή έχει ακολουθήσει για την ανατροφή του παιδιού του;

Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Η απάντηση εξαρτάται από το πόσο δυνατή είναι η φιλία του παιδιού μας με το άλλο παιδί. Αν πραγματικά έχουν μία καλή σχέση, αν διασκεδάζουν, αν νοιώθει ο ένας απαραίτητη τη φιλία του άλλου. Όταν ο γιος ή η κόρη μας έχει πολλούς φίλους είναι πιο εύκολο να επιλέξουμε με ποιους γονείς ταιριάζουμε περισσότερο και επομένως να κάνουμε παρέα. Όταν όμως το παιδί μας έχει μόνο έναν ή δύο φίλους, τότε θα πρέπει να συμβιβαστούμε. Να «καταπιούμε» τα συναισθήματά μας και να «υποστούμε» την παρέα των άλλων γονιών.

Δεν χρειάζεται να είμαστε ιδιαίτερα φιλικοί ή εγκάρδιοι αν δεν το αισθανόμαστε, αρκεί να είμαστε ευγενικοί. Η συνεύρεση γονέων άλλωστε γίνεται κυρίως στα πρώτα χρόνια του παιδιού, όταν πρέπει να το συνοδεύσουμε στα πάρτι, στις παιδικές χαρές, στις διάφορες σχολικές εκδηλώσεις.

Σε αυτό το διάστημα, προσπαθούμε να κρατάμε τις ισορροπίες χωρίς να είμαστε αρνητικοί αλλά επιλεκτικοί, αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Για παράδειγμα μπορούμε να αρνηθούμε ορισμένες -μόνο-προσκλήσεις, όχι όλες. Φροντίζουμε, αν περνάει από το χέρι μας, να κανονίζουμε συναντήσεις και με άλλους γονείς  παιδιών που είναι συμμαθητές με τα δικά μας. Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς των παιδιών που έχουν το ίδιο χόμπι με τα παιδιά μας. Διευρύνοντας τον κύκλο γνωριμίας των γονιών έχουμε περισσότερες πιθανότητες να βρούμε κάποιους κοντά στην δική μας ιδιοσυγκρασία.

Πάντως σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να αποδιώχνουμε τον «κολλητό» του παιδιού μας επειδή δεν συμπαθούμε τους γονείς του.