Αυξημένος ο κίνδυνος κατάθλιψης για τους εφήβους-θύματα εκφοβισμού

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Λούσι Μπόους του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό British Medical Journal, ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 4.000 νέους, σε χρονικό διάστημα πενταετίας (σε ηλικία 13 και στη συνέχεια 18 ετών).

Από τους 683 εφήβους που στα 13 τους είχαν πέσει θύμα συστηματικού εκφοβισμού (πάνω από μια φορά την εβδομάδα), το 15% είχε εμφανίσει κατάθλιψη στην ηλικία των 18 ετών. Από τους 1.446 εφήβους που στα 13 τους έπεφταν πιο αραιά θύμα εκφοβισμού (μία έως τρεις φορές το εξάμηνο), το 7% είχε κατάθλιψη στα 18 τους. Από τα υπόλοιπα παιδιά, τα οποία ποτέ δεν είχαν πέσει θύμα εκφοβισμού κατά την εφηβεία, μόνο το 5,5% είχαν κατάθλιψη στα 18 τους.

Η έρευνα δείχνει ότι υπάρχει σαφής συσχέτιση ανάμεσα στον εκφοβισμό και στην εκδήλωση κατάθλιψης, ανάλογα με τη συχνότητα και την ένταση του εκφοβισμού.

Μάλιστα, η σοβαρότητα του προηγούμενου εκφοβισμού επηρεάζει και τη διάρκεια της κατοπινής κατάθλιψης. Έτσι, κατάθλιψη που διήρκεσε πάνω από δύο χρόνια εμφάνισε περίπου το 10% των εφήβων που είχαν πέσει θύμα συχνού εκφοβισμού, έναντι ποσοστού μόνο 4% μεταξύ των παιδιών που δεν είχαν πέσει θύματα εκφοβισμού στο παρελθόν.

Η μελέτη δείχνει ότι η λεκτική βία και κοροϊδία αποτελεί τη συνηθέστερη μορφή εκφοβισμού (36%), ενώ ακολουθεί σε συχνότητα η αφαίρεση προσωπικών αντικειμένων από το θύμα (23%). Όπως επίσης διαπιστώθηκε, πολλά παιδιά δεν ενημερώνουν τους καθηγητές ή τους γονείς τους για το πρόβλημά τους, ενώ είναι πιθανότερο (75%) να το κάνουν μόνο αν πέσουν θύμα σωματικής βίας.

Οι επιστήμονες τόνισαν ότι αν ληφθούν πιο αποτελεσματικά μέτρα περιορισμού του εκφοβισμού στο σχολείο, θα μειωθούν και τα κρούσματα κατάθλιψης στους νεαρούς ενήλικες. Η κατάθλιψη τείνει να εξελιχθεί σε μείζον πρόβλημα παγκοσμίως, με σοβαρό ψυχικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ταχεία αύξηση των περιστατικών κατάθλιψης κατά το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Η νέα έρευνα δείχνει ότι, σε ένα καθόλου αμελητέο βαθμό, αυτό μπορεί να αποδοθεί στον εκφοβισμό που έχει προηγηθεί.