Η παρουσία των παππούδων διασφαλίζει την ψυχική υγεία των παιδιών

Ο ρόλος των παππούδων και των γιαγιάδων δεν είναι μόνο έντονα ενεργός σήμερα αλλά και πολύ σημαντικός για την ψυχική υγεία των παιδιών.

Η επαφή των παππούδων με τα εγγόνια κάνει καλό και στους δύο. Από τη μία η συμβολή στο μεγάλωμά τους, τους κάνει να αισθάνονται απαραίτητοι και χρήσιμοι, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην τρίτη ηλικία. Εξάλλου, οι πολλές ώρες εργασίας των δύο γονέων και η ανάγκη για οικονομική συμβολή και από τους δύο οδηγεί αναγκαστικά στην αναζήτηση βοήθειας από τους δικούς τους γονείς. Στην ελληνική πραγματικότητα είναι σχεδόν δεδομένο ότι οι γιαγιάδες θα κρατήσουν τα παιδιά των παιδιών τους τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια που είναι μικρά. Λίγο η πεθερά, λίγο η μαμά της μαμάς, προσφέρουν ανάσα στην ίδια την νέα μητέρα αλλά και στο ζευγάρι.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο παππούς και η γιαγιά θα προθυμοποιηθούν να μείνουν με το παιδί ώστε το ζευγάρι να βρει και να αφιερώσει χρόνο στον εαυτό του. Στηρίζοντας τους νέους γονείς συμβάλλουν στο να έχουν λιγότερο άγχος και κατά συνέπεια να είναι και καλύτεροι με τα παιδιά τους. Όμως, οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι πολύ σημαντικοί για την ψυχική υγεία των εγγονιών τους και για άλλους λόγους.

Αρχικά αποτελούν την ζωντανή σύνδεση με το παρελθόν. Για ένα παιδί είναι εκείνοι που μπορούν να δώσουν πληροφορίες για τους δικούς του γονείς όταν ήταν παιδιά. Γνωρίζουν την ιστορία της οικογένειας, τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν και τον τρόπο που τους επηρέασαν. Είναι οι ζωντανές μνήμες, προσφέροντας πρόσβαση σε κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δώσει στο παιδί. Για αυτό και το δέσιμο μεταξύ τους είναι ισχυρό.

Ας μην ξεχνάμε ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα παραμύθια, αφού στην φαντασία όλων μας είναι εκείνοι που ξέρουν ιστορίες, τις οποίες τα άσπρα τους μαλλιά τους έχουν διδάξει. Την ίδια στιγμή μπορούν να λειτουργήσουν μεσολαβητικά, ως ένα βοηθητικό εγώ, στις δυσκολίες και στις συγκρούσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο παιδί και στους γονείς τους. Απαλλαγμένοι από το άγχος και την αγωνία που είχαν παλιότερα να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, δίνοντάς τους τα απαραίτητα εφόδια, έχοντας μάθει από τα λάθη τους και λόγω της μεγάλης εμπειρία τους μπορούν να είναι πιο ζεστοί, συναισθηματικοί και τρυφεροί με τα παιδιά.

Ας μην ξεχνάμε επίσης την κατάθλιψη της τρίτης ηλικίας που μπορεί να κάνει την εμφάνισή της όταν ο άνθρωπος νιώθει ότι δεν είναι χρήσιμος άλλο πια, ότι γερνάει και οδεύει προς τον θάνατο. Το να φροντίζει τα εγγόνια του, του δίνει και πάλι ρόλο, προσφορά, σκοπό και αξία, η ζωή του αποκτά ξανά νόημα.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμα, τόσο στα παιδιά τους, όσο και στα εγγόνια τους. Η παρουσία τους είναι πολύ σημαντική τόσο συναισθηματικά όσο και πρακτικά. Για αυτό και οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν αυτή την σχέση επιτρέποντάς τους να είναι χρήσιμοι και να προσφέρουν.

Φτάνει να είναι οριοθετημένη αυτή η προσφορά στο μεγάλωμα των εγγονιών και όχι στη λειτουργία του ζευγαριού, όπου χρειάζεται να υπάρχουν όρια. Εξάλλου σύμφωνα με την παροιμία “Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί!”