Πώς θα γίνουμε πιο υπομονετικοί γονείς;

Γιατί όμως το κάνουν αυτό; Τι μπορεί να θέλουν να τους πουν με άλλα λόγια; Συχνά τα παιδιά χωρίς να το συνειδητοποιούν ελέγχουν το κατά πόσο τα αγαπούν, είναι δίκαιοι μαζί τους, τα εμπιστεύονται ή τα προστατεύουν, εκφράζοντας το ενδιαφέρον τους για εκείνα.

Οι υποχρεώσεις και οι πίεση της καθημερινότητας πολλές φορές συμβάλλουν στο να αντιδρούμε με τον μη κατάλληλο τρόπο στα παιδιά μας. Υπάρχουν φορές που χάνουμε εύκολα την υπομονή μας, μπορεί να φωνάξουμε ή ακόμη και να αδικήσουμε το παιδί καθώς δεν έχουμε την ηρεμία να ασχοληθούμε μαζί του.

Πώς όμως μπορούμε να γίνουμε πιο υπομονετικοί;
Αυτό απαιτεί από την πλευρά του γονέα μια αλλαγή του τρόπου που βλέπει και αντιμετωπίζει τα πράγματα. Η υπομονή είναι συνδεδεμένη με την αγάπη και προϋποθέτει ότι δεν βιάζεις τα πράγματα ώστε να τα φέρεις στα μέτρα σου αλλά μαθαίνεις και να ακολουθείς. Ακόμη σημαίνει ότι δεν αγανακτείς με το πρώτο που δεν κάνει το παιδί όπως εσύ το θέλεις αλλά δίνεις κάποιο χρόνο στον εαυτό σου να καταλάβει τι ζητάει πραγματικά με αυτό που κάνει.

Για να γίνει κάποιος υπομονετικός χρειάζεται να έχει μέσα του ξεκάθαρες τις προτεραιότητες της ζωής του. Έτσι, μπορεί κάποιες φορές να είναι προτιμότερο να καθυστερήσει σε μια συνάντηση φίλων και να προσπαθήσει να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί από το να σκέφτεται ότι οι άλλοι θα τον θεωρήσουν ασυνεπή. Συχνά τα παιδιά προσπαθούν να διαπιστώσουν κατά πόσο μετράμε τους άλλους πιο πολύ από τα ίδια.

Η υπομονή σημαίνει αποδοχή του ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνονται πάντα όπως τα θέλουμε και ότι κάποιες φορές χρειάζεται να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζει την στιγμή. Για παράδειγμα, στο τέλος της ημέρας μια μητέρα προσπαθεί να κάνει μπάνιο το παιδί της για να το βάλει για ύπνο. Η ίδια είναι πολύ κουρασμένη. Θέλει να το βάλει για ύπνο για να ξεκουραστεί και η ίδια. Όμως το παιδί είναι ανήσυχο, γκρινιάζει, την σπρώχνει, κλαίει και γενικότερα δεν θέλει να «συνεργαστεί». Αν η μητέρα χάσει την ψυχραιμία της και αρχίσει να ουρλιάζει τα πράγματα απλά θα γίνουν χειρότερα. Πιο αποτελεσματικό είναι να σκεφτεί για αυτό που συμβαίνει και όχι να πράξει. Πως νιώθει με την συμπεριφορά του παιδιού της; Τι ακριβώς τι την θυμώνει; Μήπως η ίδια είναι κουρασμένη και βιάζεται να ξεμπερδέψει, κάτι που πιέζει το παιδί; Μήπως το παιδί ενοχλείται ή θέλει κάτι ζητώντας το με αυτό τον τρόπο; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μπορούν να την βοηθήσουν να κατανοήσει τι συμβαίνει και να δώσει στο παιδί της αυτό που ζητάει.

Όμως οι γονείς για να μπορούν να είναι υπομονετικοί με τα παιδιά τους χρειάζεται να μην ξεχνούν να φροντίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ένας άνθρωπος που αισθάνεται γεμάτος, που καλύπτει τις ανάγκες του και που νιώθει ικανοποιημένος είναι περισσότερο πιθανό να είναι και πιο υπομονετικός όταν τα παιδιά τον προκαλούν. Ο εύκολος εκνευρισμός υπονοεί ότι κάτι τον δυσαρεστεί ή ότι κάτι θέλει που δεν το παίρνει.

Για να κατορθώσουμε να έχουμε υπομονή με τους άλλους, όποιοι και αν είναι αυτοί, χρειάζεται πρώτα να είμαστε υπομονετικοί με τον εαυτό μας. Και αυτό επιτυγχάνεται με το να τον ακούμε και να του δίνουμε αυτά που μας ζητάει. Όταν εμείς είμαστε ευχαριστημένοι έχουμε και την απαιτούμενη ψυχραιμία να ασχοληθούμε με το παιδί, να αφιερώσουμε χρόνο χωρίς να αγχωνόμαστε ότι «Πρέπει να έχει κοιμηθεί μέχρι τις δέκα και αν καθυστερήσει λίγο ήρθε η καταστροφή», να μην «τσιμπάμε» στις προκλήσεις του και να μην μπαίνουμε σε κόντρα μαζί του.

Εξάλλου, μέσα από αυτή την διαδικασία τα παιδιά μαθαίνουν βιωματικά πώς να αντιμετωπίζουν τα δικά τους δυσάρεστα συναισθήματα, που τους προκαλούν οι άλλοι.