Πρόκληση και Επίρρωση του τοκετού!

Η πρόκληση του τοκετού περιγράφει πρακτικά την έναρξη του τοκετού με τεχνητά μέσα και σαν σκοπό έχει την προστασία της υγείας της μητέρας αφενός και του νεογνού αφετέρου. Η λήψη της απόφασης για πρόκληση τοκετού προϋποθέτει την επιβεβαίωση τόσο με υπερηχογραφικό, όσο και με καρδιοτοκογραφικό έλεγχο της ωριμότητας του εμβρύου.

Οι ενδείξεις για πρόκληση τοκετού χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τις μητρικές ενδείξεις και τις εμβρυϊκές ενδείξεις. Μεταξύ των μητρικών ενδείξεων περιλαμβάνονται η προεκλαμψία, η χρόνια υπέρταση, η καρδιολογική νόσος και ο σακχαρώδης διαβήτης.

Εμβρυϊκές ενδείξεις για πρόκληση τοκετού είναι η παράταση της κύησης, η πρόωρη ρήξη των εμβρυϊκών υμένων καθώς και η πλακουντιακή ανεπάρκεια. Η πλακουντιακή ανεπάρκεια μπορεί να οδηγήσει σε καθυστέρηση ενδομήτριας ανάπτυξης και διαπιστώνεται με τον υπερηχογραφικό και τον καρδιοτοκογραφικό έλεγχο.

Η πρόκληση τοκετού δεν είναι πάντοτε επιτυχής και σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσει σε καισαρική τομή. Για το λόγο αυτό έχει μεγάλη σημασία να παρέχεται πλήρης ενημέρωση στην επίτοκο και στο σύντροφό της σχετικά με τις ενδείξεις, που οδήγησαν στην απόφαση της πρόκλησης τοκετού, ώστε να διασκεδάζονται οι ανησυχίες τους και να απαντώνται οι απορίες τους.

Με τον όρο επίρρωση του τοκετού αναφερόμαστε στην τεχνητή παρακίνηση του τοκετού, ο οποίος όμως μπορεί να έχει ξεκινήσει αυτόματα. Σε μερικές περιπτώσεις ο τοκετός ξεκινάει μεν αυτόματα, αλλά δεν έχει την αναμενόμενη πρόοδο. Έτσι επιλέγεται η χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, δια της οποίας βοηθάμε ενεργά την εξέλιξή του.

Η πρόκληση, αλλά και η επίρρωση του τοκετού επιτυγχάνονται με την χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. Οι δύο φαρμακευτικές ουσίες, που χρησιμοποιούμε στα πλαίσια της πρόκλησης και της επίρρωσης του τοκετού είναι η ορμόνη οξυτοκίνη αφενός και οι προσταγλανδίνες αφετέρου.

Η οξυτοκίνη είναι μία ορμόνη, η οποία παράγεται σε μία περιοχή του εγκεφάλου, που ονομάζεται υποθάλαμος και εκκρίνεται μέσω μίας άλλης περιοχής του εγκεφάλου, που ονομάζεται υπόφυση. Η έκκριση αυτής της ορμόνης προκαλεί τις συσπάσεις της μήτρας. Όταν η οξυτοκίνη χορηγείται ενδοφλεβίως κατά τη διάρκεια του τοκετού αυξάνει τόσο την ένταση των συσπάσεων της μήτρας, σε περίπτωση που αυτές δεν είναι όσο ισχυρές χρειάζεται ώστε να εξελιχθεί ο τοκετός, ενώ επιπλέον βελτιώνει και το ρυθμό των συσπάσεων καθιστώντας τες πιο αποτελεσματικές.

Και οι προσταγλανδίνες είναι ορμόνες, οι οποίες χορηγούνται σε δισκία από τον κόλπο και προκαλούν ωρίμανση του τραχήλου.

Η χρησιμότητα τόσο της οξυτοκίνης, όσο και των προσταγλανδίνων φαίνεται και από το γεγονός πως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει συμπεριλάβει αμφότερες στον κατάλογο των φαρμακευτικών σκευασμάτων, τα οποία είναι απαραίτητο να διατίθενται από όλα τα συστήματα παροχής υγείας.

Η πρόκληση, αλλά και η επίρρωση του τοκετού είναι λοιπόν πρακτικές, οι οποίες στόχο έχουν την εξασφάλιση της υγείας τόσο της επιτόκου, όσο και του νεογνού.