«Επαιρνα φάρμακα για χρόνια-μέχρι που τελικά διαγνώστηκα με ΔΕΠΥ»

Η Φραντζέσκα Τζάκσον 29 ετών, αισθητικός σε σπα, διηγήθηκε στον Independent τη δική της ιστορία από τα παιδικά σχεδόν της χρόνια και πώς με μεγάλυ καθυστέρηση διεγνώσθη με ΔΕΠΥ.

Η Τζάκσον έπαιρνε χάπια για το άγχος, έγινε αλκοολική και έκανε κατάχρηση κωδεΐνης μη γνωρίζοντας τι είναι όλα αυτά που ένιωθε αλλά και περνούσε. Μόνο όταν μπήκε σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης πριν δύο χρόνια άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι για τη ΔΕΠΥ.

Η ιστορία της Φραντζέσκα όπως την διηγήθηκε στον Independent

«Σε όλη μου τη ζωή, πάντα πάλευα με το να κατακλύζομαι από τα συναισθήματά μου. Δεν ήξερα πάντα πώς να τα διαχειριστώ. [..]. Είχα εναλλαγές στη διάθεση και αρνητικές σκέψεις. Μου έλειπαν τα κίνητρα και κατέρρεα μερικές φορές την ημέρα από την κούραση. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω πληροφορίες. Η μνήμη μου ήταν σε σοκ. Δεν είχα ιδέα ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι χαρακτηριστικά της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας ή ΔΕΠΥ – καθώς γνώριζα για τη διαταραχή μόνο με τη μορφή της υπερκινητικότητας. Πήγαινα πάντα στον παθολόγο μου εξηγώντας αυτά τα επιμέρους συμπτώματα, ζητώντας βοήθεια και λέγοντας: «Κάτι δεν πάει καλά με μένα». Μου έδιναν αντικαταθλιπτικά ή αλλα φάρμακα. Ένιωθα άχρηστη». Ετσι ξεκινά τη συγκλονιστική της εξομολόγηση στον Ιndependent η 29χρονη ξετυλίγοντας το δικό της προσωπικό ταξίδι.

Μιλά για πολλά τραύματα από παιδί και περιγράφει τον εαυτό της ως ανήσυχη. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν ενός, μεγάλωσε με τον πατέρα της, στο σχολείο έπεσε θύμα bullying καθώς είχε δυσλεξία και δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. «Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση», συνεχίζει. Περιγράφει επίσης το πρόβλημα σκολίωσης που αντιμετώπισε που είχε παραμορφώσει το κορμί της και για το οποίο χειρουργήθηκε στα 14 της. «Επρεπε να μάθω να ζω με χρόνιο πόνο», λέει σημειώνοντας ότι απουσίασε επί εξάμηνο από το σχολείο και έπρεπε να μάθει ξανά να περπατάει. «Αισθάνθηκα κοινωνικά απομονωμένη. […]. Ένιωθα ότι όλα στη ζωή μου κατέρρεαν».

Και συνεχίζει ακόμη πιο σοκαριστικά, λέγοντας ότι σε ηλικία 14 ετών αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. «Ένιωθα ότι όλοι οι άλλοι θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Απλά δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τα έντονα και δύσκολα συναισθήματα. Ήθελα απλώς να ξεφύγω.Είμαι τυχερή που είμαι ζωντανός. Έμεινα στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα προτού με παραπέμψουν στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων (CAMHS)».

Εξηγεί στη συνέχει ότι από εκεί και μετά ξεκίνησε φαρμακευτική θεραπεία, ενώ όταν ήταν μόνη στο σπίτι έκανε επιδρομή στο αλκοόλ. Περιγράφοντας πώς οι κοντινοί της άνθρωποι έβλεπαν να την αλλάζει το αλκοόλ, είπε: «Με έβλεπαν να αλλάζω μετά από ένα ποτό. Όλη η καταπιεσμένη πληγή και ο πόνος που ένιωθα έβγαινε εκρηκτικά προς τα έξω. Αυτό με έκανε να ντρέπομαι περισσότερο. Σύντομα άρχισα να κάνω κατάχρηση των χαπιών κωδεΐνης που μου είχαν συνταγογραφήσει για τον πόνο στην πλάτη μου, για να απαλύνω το άγχος μου».

Οταν το αλκοόλ μπήκε στη ζωή της

Την ίδια ώρα μέχρι τα 19 της είχε μια καταχρηστική σχέση. «Όπως συμβαίνει αρκετά συχνά με τα θύματα κακοποίησης και τους ανθρώπους που υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατέληξα να αναρωτιέμαι αν τελικά εγώ ήμουν το πρόβλημα». Και το αλκοόλ έγινε καθημερινότητα. Αν και πήγε σε γιατρό και της είπε για το πρόβλημα με το αλκοόλ, το άφησε στην άκρη και συνέχισε. Στη συνέχεια όμως περιγράφει τη ζωή της ως εξής: «Μπορεί να είχα υψηλή λειτουργικότητα και να τα κατάφερνα, αλλά αυτός δεν ήταν ένας υγιής, ευτυχισμένος ή βιώσιμος τρόπος ζωής. Τελικά, τα πράγματα μετατράπηκαν από διαχειρίσιμα σε άσχημα και χειρότερα. Μισούσα τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Μισούσα τα πάντα. Δεν ήμουν ευτυχισμένη, είχα κολλήσει σε κατάσταση επιβίωσης. Κάποιες μέρες δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι μου Μέχρι τα 26 μου, πάλευα να λειτουργήσω και παραδέχτηκα ότι δεν είχα όρεξη να ζήσω πια».

Τότε ο πατέρας της την έπεισε να μπει σε κλινική αποτοξίνωσης.

Η διάγνωση της ΔΕΠΥ

«Ήθελα να απαλλαγώ από τον συνεχή θόρυβο στο κεφάλι μου. Ήταν κατά τη διάρκεια του χρόνου μου εκεί που ένας θεραπευτής είπε: «Πάω στοίχημα ότι έχεις ΔΕΠΥ». Με συμβούλεψαν να το ελέγξω σωστά όταν έφυγα από την αποτοξίνωση».

Οταν έκανε τη συνεδρία με τον γιατρό εκείνος κατάλαβε αμέσως ότι είχε ΔΕΠΥ μόνο και μόνο από το «ADHD stimming» – η επανάληψη, ασυνείδητα, ήχων ή κινήσεων. «Πάντα πειράζω πράγματα ή κινούμαι ανήσυχα».

«Διαγνώστηκα με ΔΕΠΥ συνδυαστικού τύπου, η οποία χαρακτηρίζεται από συμπτώματα απροσεξίας και υπερκινητικότητας/παρορμητικότητας. Για χρόνια χτυπούσα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν «Γιατί νιώθω έτσι;». – Τώρα ξέρω. Είμαι κάποιος που θέλει να ξεφεύγει από το μυαλό του – και εδώ είναι που μπαίνει ένα μεγάλο μέρος της ΔΕΠΥ. Ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί, ο χρόνος μπορεί να προχωρήσει, αλλά το μυαλό μου συνεχώς σκέφτεται τα πάντα. Και αυτό είναι που προκαλεί το άγχος μου».

Εξηγεί ένα πρόβλημα με όγκο που έχει βρεθεί στο κεφάλι της και δεν της επιτρέπει να ξεκινήσει άμεσα την αγωγή για τη ΔΕΠΥ και καταλήγει λέγοντας ότι είναι 21 μήνες νηφάλια, έχει επιστρέψει στη δουλειά της και νιώθει λυπημένη που δεν διαγνώστηκε νωρίτερα.