Η αρθρίτιδα η πιο συχνή αιτία χρόνιου πόνου

Η πιο συχνή πηγή του πόνου εντοπίζεται στην οσφυική χώρα, τη στιγμή που η αρθρίτιδα/οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο συχνή αιτία (34%) του χρόνιου πόνου, όπως αναφέρεται. «Είναι μύθος ότι η οστεοαρθρίτιδα είναι νόσημα φθοράς. Η αλήθεια είναι ότι η οστεοαρθρίτιδα είναι πολυπαραγοντικό νόσημα στην παθογένεια του οποίου συμμετέχουν ποικίλοι μηχανισμοί» επισημαίνει ο Συντονιστής Διευθυντής της Ρευματολογικής Κλινικής και υπεύθυνος των ιατρείων Αυτοανόσων Νοσημάτων και Οστεοπόρωσης του νοσοκομείου «Άγιος Παύλος», Παναγιώτης Αθανασίου σε διάλεξή του στο πλαίσιο της επιστημονικής εκδήλωσης «Η συμβολή της συνεργασίας των ιατρικών ειδικοτήτων στην ποιότητα ζωής των ασθενών».

«Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια ετερογενής ομάδα καταστάσεων. Χαρακτηρίζεται από διαταραχή της ακεραιότητας του χόνδρου και από συνοδές αλλοιώσεις του υποκείμενου οστού στα όρια της άρθρωσης. Πρόκειται για την πιο συχνή αρθροπάθεια. Προκαλεί οξύ πόνο και δυσλειτουργικότητα των αρθρώσεων, προκαλεί επίσης πολύ μεγάλη νοσηρότητα, οδηγεί σε χρήση φαρμάκων και σε χειρουργικές επεμβάσεις και έχει τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος» προσθέτει ο κ. Αθανασίου.

Οι θεραπευτικοί στόχοι στις περιπτώσεις οστεοαρθρίτιδας είναι η ανακούφιση από τον πόνο, η βελτίωση της δυσκαμψίας, η πρόληψη της παραμόρφωσης, η διατήρηση της λειτουργικότητας της άρθρωσης και η πρόληψη της καταπόνησης και της φθοράς άλλων αρθρώσεων, η βελτίωση της κινητικότητας, ο περιορισμός της φυσικής ανικανότητας, η αποφυγή των ανεπιθύμητων ενεργειών των φαρμάκων και γενικότερα η βελτίωση της ποιότητας ζωής.

«Για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας και του πόνου που τη συνοδεύει είναι αναγκαία η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση γίνεται με απλά αναλγητικά, με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, με ενδαρθρική έγχυση στεροειδών, με βραδείας δράσης φάρμακα (από στόματος ή ενδαρθρικά) και με κολχικίνη. Ο οξύς οστεοαρθριτικός πόνος χρήζει και άμεσης αντιμετώπισης και αντιμετώπισης σε μακροχρόνια βάση με εγχύσεις υαλουρονικού οξέος και με βραδέως δρώντα φάρμακα όπως η διασερεΐνη και η θειική γλυκοζαμίνη. Η αντιμετώπιση με ενδαρθρική έγχυση υαλορουνικού έχει παρόμοιο αποτέλεσμα με την ενδαρθρική έγχυση στεροειδών και με τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Η αντιμετώπιση με γλυκοζαμίνη, διακετυλρεϊνη, χονδροϊτίνη έχει καλό αποτέλεσμα χωρίς σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες ενώ είναι ασφαλής η μακροχρόνια χορήγηση. Σε περίπτωση ανεπαρκούς ανταπόκρισης επιλέγεται η χειρουργική αντιμετώπιση που μπορεί να είναι: αρθροσκοπικός καθαρισμός, αρθροσκοπική υμενεκτομή, οστεοτομία, ολική αρθροπλαστική, εκλεκτική αρθροπλαστική ισχίου, αντικατάσταση του χόνδρου με αυτόλογα μοσχεύματα χονδροκυττάρων» εξηγεί ο κ. Αθανασίου.