Ζέτα Καραγιάννη: Το μήνυμα «γροθιά στο στομάχι» για τη μάχη της με τον καρκίνο του πνεύμονα

Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση προχώρησε η δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Ζέτα Καραγιάννη, για τις 365 μέρες που έχουν περάσει από τότε που διαγνώστηκε με καρκίνο στον πνεύμονα.

Μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο facebook η δημοσιογράφος προχώρησε σε μια γλαφυρή ανάρτηση στην οποία περιγράφει το πώς βίωσε τις πρώτες στιγμές αφότου ενημερώθηκε για την κατάσταση της υγείας της ενώ αναφέρεται και σε δύο φίλους που της ξεκαθάρισαν ότι δεν μπορούν να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους στις ανάγκες εκείνης.

Η Ζέτα Καραγιάννη δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και όλους όσοι της συμπαραστέκονται.

Η ανάρτησή της δημοσιογράφου

Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος που διαγνώστηκα αρχικά με καρκίνο στον δεξί πνεύμονα.

Πήρα το χαρτί, ούτε θυμάμαι ποιάς εξέτασης απ το διαγνωστικό κέντρο, ανέβηκα στην ΕΡΤ για να κάνω εκπομπή, έβγαλα συμπέρασμα ότι δεν έχω τίποτα και την άλλη μέρα τηλεφώνησα τυπικά στην εφημερεύουσα γιατρό στο ταμείο μου, στον ΕΔΟΕΑΠ.

-Πρέπει να πάτε σήμερα στο νοσοκομείο.

-Γιατί;

-Πρέπει να πάτε σήμερα στο νοσοκομείο.-

-Ναι, ναι. (Σιγά μην τρέχω Σαββατιάτικα…)

Έστειλα μήνυμα σ ένα φίλο εδώ, τον Χριστόφορο Κωτούλα.

-Γιατρέ, τι σημαίνει «συμπαγής μάζα 3,6 εκ;»

-Ότι αύριο το πρωί θα έρθεις στο γραφείο μου για να δω τις εξετάσεις.

-ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ;

-Ναι.-

Πήγα. «Το» και «το». Φεύγοντας, τηλ στον φίλο μου τον Βίτσα για να πιούμε καφέ στο Μοναστηράκι. Κατηφορίζοντας με τα πόδια τη διαδρομή ειδοποίησα την ΕΡΤ ότι δεν θα έκανα εκπομπή τη Δευτέρα, ακύρωσα τον καλεσμένο μου στο στούντιο, τηλεφώνησα στο Νίκο Μιχαλίτση για να ενημερώσει τον ΕΔΟΕΑΠ, του είπα σαχλαμάρες τύπου «δεν πρόκειται να ξεφτιλιστώ κάνοντας χημειοθεραπείες…» κι όλα αυτά χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει ΣΕ ΜΕΝΑ.

Ήπιαμε καφέ με τον Γιάννη, συμφωνήσαμε ότι δεν έχω τίποτα (άλλος… γεννημένος, σαν εμένα, γιατρός κι αυτός), πήγα στον ηλεκτρικό σταθμό, ένα πρεζάκι ήθελε λεφτά για τη δόση του, του είπα ένα «άσε με» και κάτι για τη διάγνωση και μου απάντησε «πω ρε κοπελιά, μη φοβάσαι, σε μια βδομάδα θα χουν όλα τελειώσει…».

Αλλά δεν τελείωσαν. Κι αυτό δεν είναι κακό. Γιατί το «τελειώνω» είναι διφορούμενο.

Κι εγώ είμαι ακόμα Εδώ.

Στεναχωρημένη, στο ξεκίνημα, από 2 «ανθρώπους» που… εγκαίρως ξεκαθάρισαν ότι «δεν μπορούμε ν αλλάξουμε την καθημερινότητά μας για σένα».

Απογοητευμένη, από κάποιους στο ιατρικό σύστημα. Στο Σωτηρία μου ξεκίνησαν με καθυστέρηση περίπου 2 μηνών τις χημειοθεραπείες και στις 16 Μαρτίου, πρώτη μέρα του lock down οι θεραπείες μπήκαν σε αναβολή (μέχρι πότε, δεν έμαθα ποτέ- ευτυχώς, γιατί αν περίμενα ίσως τώρα να ήμουν «άλλη μία που πέθανε από καρκίνο»). Τους βλέπω μάλιστα κάποιους να δίνουν συνεντεύξεις για τον κορωνοιό κι αναρωτιέμαι: δεν πάτε να δείτε καναν ασθενή αντί να τρέχετε για τη δημοσιότητα που ενδεχομένως θα εξαργυρώσετε σε κάποια κομματική λίστα;

Έξαλλη, με ιδιωτικό θεραπευτήριο -που δεν το πλήρωσα εγώ και γι αυτό δεν το κατονομάζω- που το μόνο που σκέπτονταν ήταν το χρήμα (τουλάχιστον η τραγική ιατρική ομάδα που παρακολουθούσε εμένα).

-Για να σας δώσω τη βεβαίωση ότι ανήκετε σε ευπαθή ομάδα θέλω 100 -μαύρα- ευρώ. (Πάρτα να μη στα χρωστάωωω).

Είμαι εδώ, έστω μετά από κλάματα. Για τις μεταστάσεις, που εύχομαι να είναι τελειωμένη υπόθεση. Για τον υποθυρεοειδισμό, σε επικίνδυνο επίπεδο για τη ζωή μου. Για τη διπλωπία στο ένα μάτι, που θα φύγει όταν τελειώσω τις χημειοθεραπείες. Κλάματα πολλά. Όπως όλοι όσοι πάσχουμε, απλώς άλλοι επιλέγουν ν ανεβάζουν φωτό και βίντεο για να ξορκίσουν τον εχθρό. Κουράγιο αδέλφια.

Εδώ και ΕΥΤΥΧΗΣ.

Για την ανιδιοτελή αγάπη από άνθρωπο που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ανταλλάσσουμε μόνο βρισιές κάθε μισό δευτερόλεπτο. Για τους Φίλους μου που δέχονται όλες τις τρέλες και τις ιδιοτροπίες μου και είναι πάντα διαθέσιμοι.(Special για τον Τσατσάνη που ξύρισε το κεφάλι του για συμπαράσταση. Βρε φίλε…)

Είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.

Για σας που μου στέλνετε μηνύματα, ακόμα και προσευχές κι ας ξέρετε ότι είμαι “αλλού”, αλλά και για εκείνους που δεν έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα «έχουν σημαία» τις συνθήκες ζωής και τους πόνους αγνώστων τους. (Ξεπαρεού… Υποκριτούληδες).

Είμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ γιατί η καινούργια ομάδα που με παρακολουθεί στο Μετροπόλιταν (το οποίο επίσης δεν πληρώνω εγώ) είναι εξίσου πεισματάρα με μένα.

-Αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε τις χημειοθεραπείες κυρία Βασιλάκη;

-Βεβαίως. Γιατί τα 2 εκατοστά μπορεί να γίνουν 1,5 εκ, 1εκ… Αλλά θα σου πέσουν τα μαλλιά.

-Εντάξει.

-Κύριε Μπακαράκο, οκ να κάνω 6 χημειοθεραπείες το μήνα και όχι 1 κάθε 21 μέρες.

-Ωραία. Την άλλη βδομάδα θα κάνεις Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, την επόμενη την Πέμπτη κοκ. Θα προηγηθούν φυσικά την Τρίτη οι γενικές αιματολογικές και το τεστ covid. Ετοιμη;

-Τι χαρά! Λιώστε με.

-Νεαρή γιατρίνα μου κυρία Κολοκοτσά, κάθε φορά που βλέπω τα μακριά σας μαλλιά θέλω απ τη ζήλεια μου να βγάλω ψαλίδι και να τα κόψω.

-Να το κάνετε κυρία Καραγιάννη (Οκ. Φροντίζει να τα μαζεύει και γελάμε)

Είμαι ΕΥΓΝΩΜΩΝ για την ΕΣΗΕΑ, το -αυτοχρηματοδοτούμενο- ταμείο μας ΕΔΟΕΑΠ, τα «αφεντικά» μου στην ΕΡΤ που έδειξαν ενδιαφέρον και κινητοποιήθηκαν στις πολλαπλές απαιτήσεις μου.

Είμαι, ακόμα, εδώ.

Και θυμάμαι κάθε μέρα αυτό που έγραψε ο Α. Μίλλερ (στο Σπασμένο γυαλί): Η ζωή είναι σαν μια τράπουλα με κλειστά φύλλα. Παίρνεις τα δικά σου, τα κοιτάς και μ αυτά παίζεις όσο καλύτερα μπορείς.

Σας ευχαριστώ όλους σας.