Ο Κιούμπρικ φοβούμενος πυρηνικό πόλεμο ήταν έτοιμος να μετακομίσει στην Αυστραλία

Ο άνθρωπος που μας έδωσε τα αριστουργήματα «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» είχε επηρεαστεί ανεπανόρθωτα από το πυρηνικό φάντασμα που πλανιόταν πάνω από τη Δύση το 1962.

Εμφανιζόταν μάλιστα τόσο ανήσυχος για την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου στο βόρειο ημισφαίριο που ήταν έτοιμος να μετακομίσει άρον άρον στο νότιο! Και διάλεξε φυσικά το Περθ της Αυστραλίας, την πιο απομονωμένη μεγαλούπολη του πλανήτη.

Αυτά ισχυρίζεται τουλάχιστον ένας παθιασμένος με τον θρυλικό σκηνοθέτη καθηγητής πανεπιστημίου στη μελέτη του. Μας λέει λοιπόν πως το 1962 ο Κιούμπρικ ήταν στη διαδικασία του μοντάζ της επίσης ανεπανάληπτης «Λολίτας» του, όταν άρχισαν να τον κατατρύχουν έμμονες ιδέες.

Είχε αποφασίσει να πάει μόνιμα στην Αυστραλία και ρώτησε μάλιστα τον μοντέρ του, Τόνι Χάρβεϊ, αν θα μπορούσε να τελειώσει την ταινία πάνω στο καράβι, στις έξι εβδομάδες που διαρκούσε το ταξίδι από το Λονδίνο στο Περθ.

«Τα ντοκουμέντα που ανακάλυψα δείχνουν ότι έκανε πραγματικά σχέδια και μετέφερε όντως κεφάλαια από τους τραπεζικούς του λογαριασμούς σε αυστραλιανές τράπεζες, πήγε στην Πρεσβεία της Αυστραλίας (στο Λονδίνο) και συναντήθηκε με αρκετούς αξιωματούχους ώστε να βγάλει βίζα για τον ίδιο και την οικογένειά του», μας λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μέρντοχ, Μικ Μπρόντερικ.

Ο Στάνλεϊ δεν έκανε ωστόσο ποτέ το ταξίδι. Μισούσε που μισούσε τις κρουαζιέρες, η προοπτική να περάσει έξι βδομάδες μοιραζόμενος το μπάνιο του με κάποιους άλλους ήταν αυτό που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της παραμονής στην Αγγλία. Κι έτσι μας χάρισε μερικά ακόμα αριστουργήματα, όπως τη «Λάμψη» και το «Μπάρι Λίντον». Αλλά και την αμέσως επόμενη ταινία του, που μετέφερε εντός οθόνης τους πυρηνικούς εφιάλτες που ζούσε.

Μιλάμε φυσικά για τον ανεπανάληπτο «Dr. Strangelove» (ελληνικός τίτλος «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»), το οποίο βγήκε στις αίθουσες το 1964 και έμεινε στην κινηματογραφική ιστορία ως μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες όλων των εποχών. Αλλά και η σοβαρότερη κινηματογραφική δουλειά με την προοπτική μιας πυρηνικής σύρραξης.

Αυτά μας λέει ο καθηγητής στο νέο του βιβλίο «Reconstructing Strangelove», επιμένοντας πως το κλασικό πια φιλμ σφράγισε τον τρόπο που έβλεπαν οι Δυτικοί τον πυρηνικό όλεθρο και τον Ψυχρό Πόλεμο, περισσότερο από κάθε άλλη ταινία για τις επόμενες δύο γενιές.

Τελειομανής καθώς ήταν, ο Κιούμπρικ ξεψάχνισε κάθε πληροφορία και έγγραφο που μπορούσε να βρει για την πυρηνική εποχή και τους κινδύνους που διέτρεχε η ανθρωπότητα από την κοκορομαχία των υπερδυνάμεων, κείμενα που βρέθηκαν άλλωστε στην τεράστια βιβλιοθήκη του.

Ακόμα και πρόσβαση είχε σε αδημοσίευτο υλικό και διαβαθμισμένα έγγραφα και αρκετοί ειδικοί και αναλυτές είχαν επαινέσει στην εποχή του το φιλμ για την ακρίβεια των περιγραφών και την αφηγηματική πιστότητά του. Είχε βέβαια κι έναν Πίτερ Σέλερς στα καλύτερά του, ο οποίος αυτοσχεδίαζε διαρκώς δίνοντας το κατιτίς παραπάνω στο ούτως ή άλλως απίθανο σενάριο.

Αυτό που δεν μας είπε ο ακαδημαϊκός είναι το πώς ένιωσε ο Κιούμπρικ και αν αποθαρρύνθηκε καθόλου από το φιλμ «On the Beach» («Όσο θα υπάρχει ο κόσμος»), που βγήκε στις αίθουσες το 1959 για να περιγράψει τις περιπέτειες μιας ομάδας ανθρώπων που περιμένουν τον πυρηνικό όλεθρο να καταφτάσει στην Αυστραλία, τώρα που ο υπόλοιπος κόσμος είναι παρελθόν εξαιτίας του πολέμου!

Ίσως κατάλαβε πως μπορείς μεν να γλιτώσεις από την πυρηνική κόλαση, αλλά όχι για πολύ…

localStorage.clear();