Daily-News.GR Η Καθημερινή σας ενημέρωση – dailynews.gr
Με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ο Έκτορας Μποτρίνι μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που περνάει και ο ίδιος λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού κι έστειλε το δικό του αισιόδοξο μήνυμα.
«Σκέφτομαι πως έγινα μάγειρας πολύ πριν προλάβω να επιλέξω τι ήθελα να γίνω. Πέρασα την περισσότερη ζωή μου σε κουζίνες και μια 35αριά χρόνια περίπου, μαγειρεύοντας στο Etrusco. Ακόμα και σ’ αυτή την υποχρεωτική περίοδο εγκλεισμού που περιορίσαμε και τα βήματα μας, εγώ εκτίω την καραντίνα μου και προαυλίζομαι από την κουζίνα μέχρι τα κελάρια, φτιάχνοντας ξίδια και ελέγχοντας αν στέγνωσαν σωστά τ’ αλλαντικά μου.
Με πονάει να βλέπω το μαγαζί κλειστό, όχι για τα λεφτά που χάνω, αλλά γιατί νιώθω πως ένα κομμάτι αυτού που θεωρώ ζωή μου έχει παγώσει.
Τέτοια ώρα θα είχα αλλάξει και θα βρισκόμουν ήδη στην κουζίνα, εκεί που συμβαίνουν όλα, εκεί που λειτουργώ, εκεί μου έρχονται οι ιδέες, που γεννιούνται τα καινούργια πιάτα.
Πριν λίγο καιρό εδώ σχεδίαζα το μέλλον και τώρα τριγυρνάω νοσταλγικά στον άδειο χώρο, με το inox γύρω μου να τονίζει την απουσία του θορύβου, της έντασης, της ομάδας μου, της ζωής… και προσπαθώ να βρω κάτι για να απασχολήσω το μυαλό μου, για να μην σκέφτεται το κακό που συμβαίνει γύρω μας.
Δεν είμαι συνηθισμένος να μένω ακίνητος, νιώθω άβολα με αυτή την αναμονή, δεν μου αρκεί να μαγειρεύω, μου λείπει η ανθρώπινη επαφή που δημιουργούμε εμείς οι μάγειρες μεταξύ μας. Σε όλα, βέβαια, υπάρχει και θετική πλευρά: μπόρεσα να αφιερώσω ουσιαστικό χρόνο στη μάνα μου, την οικογένειά μου.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πράγματα που δεν προσέξει ποτέ πριν είτε γιατί περνούσαν απαρατήρητα ή γιατί τα νόμιζα ασήμαντα. Έχω την αίσθηση πως θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, φορτισμένοι με μεγάλη επιθυμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και πολύ πιο δυνατά από πριν. Καλή Ανάσταση και καλή λευτεριά!», έγραψε ο Έκτορας Μποτρίνι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σκέφτομαι πως έγινα μάγειρας πολύ πριν προλάβω να επιλέξω τι ήθελα να γίνω. Πέρασα την περισσότερη ζωή μου σε κουζίνες και μια 35αριά χρόνια περίπου, μαγειρεύοντας στο Etrusco. Ακόμα και σ’ αυτή την υποχρεωτική περίοδο εγκλεισμού που περιορίσαμε και τα βήματα μας, εγώ εκτίω την καραντίνα μου και προαυλίζομαι από την κουζίνα μέχρι τα κελάρια, φτιάχνοντας ξίδια και ελέγχοντας αν στέγνωσαν σωστά τ’ αλλαντικά μου. Με πονάει να βλέπω το μαγαζί κλειστό, όχι για τα λεφτά που χάνω, αλλά γιατί νιώθω πως ένα κομμάτι αυτού που θεωρώ ζωή μου έχει παγώσει. Τέτοια ώρα θα είχα αλλάξει και θα βρισκόμουν ήδη στην κουζίνα, εκεί που συμβαίνουν όλα, εκεί που λειτουργώ, εκεί μου έρχονται οι ιδέες, που γεννιούνται τα καινούργια πιάτα. Πριν λίγο καιρό εδώ σχεδίαζα το μέλλον και τώρα τριγυρνάω νοσταλγικά στον άδειο χώρο, με το inox γύρω μου να τονίζει την απουσία του θορύβου, της έντασης, της ομάδας μου, της ζωής… και προσπαθώ να βρω κάτι για να απασχολήσω το μυαλό μου, για να μην σκέφτεται το κακό που συμβαίνει γύρω μας. Δεν είμαι συνηθισμένος να μένω ακίνητος, νιώθω άβολα με αυτή την αναμονή, δεν μου αρκεί να μαγειρεύω, μου λείπει η ανθρώπινη επαφή που δημιουργούμε εμείς οι μάγειρες μεταξύ μας Σε όλα, βέβαια, υπάρχει και θετική πλευρά: μπόρεσα να αφιερώσω ουσιαστικό χρόνο στη μάνα μου, την οικογένειά μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πράγματα που δεν προσέξει ποτέ πριν είτε γιατί περνούσαν απαρατήρητα ή γιατί τα νόμιζα ασήμαντα. Έχω την αίσθηση πως θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, φορτισμένοι με μεγάλη επιθυμία να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και πολύ πιο δυνατά από πριν. Καλή Ανάσταση και καλή λευτεριά!
