Συγκλονιστική περιγραφή της Νταϊάνα: Η ημέρα του γάμου της, οι εμετοί, η ζωή στο παλάτι -Σκέτη θλίψη, όλα ζοφερά

Ο γάμος του πρίγκιπα Καρόλου και της πριγκίπισσας Νταϊάνα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στις 29 Ιουλίου 1981 ήταν το μεγαλύτερο βασιλικό γεγονός στη Βρετανία μετά τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ.

Κηρύχθηκε εθνική εορτή και τον παρακολούθησαν περίπου 750 εκατομμύρια τηλεθεατές παγκοσμίως. Στο εκκλησίασμα εκείνη την ηλιόλουστη ημέρα βρισκόταν και η Καμίλα μία από τις προηγούμενες ερωμένες του πρίγκιπα, ο λόγος για τον οποίο χώρισε το βασιλικό ζευγάρι, σημερινή σύζυγό του και επόμενη βασίλισσα της Βρετανίας.

Αυτό που κανείς δεν γνώριζε τότε, εκείνο το πρωινό του Ιουλίου του 1981, ήταν ότι η Νταϊάνα πίστευε ότι ο Κάρολος ήταν ακόμη ερωτευμένος με την Καμίλα – και είχε σκεφτεί ακόμη και να ακυρώσει τον γάμο. Αλλά καθώς η 20χρονη Νταϊάνα πήγαινε προς τον πρίγκιπα γαμπρό, μέσα σε ένα σύννεφο από μεταξωτό ταφτά και αντικέ δαντέλα, δεν υπήρχε καμία ένδειξη για τα δράματα που θα ακολουθούσαν.

Η Daily Mail δημοσιεύει αποσπάσματα από το περίφημο βιβλίο του Αντριου Μόρτον, βιογράφου της Νταϊάνα όπου η πριγκίπισσα της Ουαλίας περιγράφει με δικά της λόγια όσα έζησε.

Ο γάμος Νταϊάνας-Καρόλου: «Ενιωθα σαν πρόβατο στη σφαγή»

«Είχα μια πολύ άσχημη κρίση βουλιμίας το βράδυ πριν από το γάμο. Έφαγα ό,τι μπορούσα να φάω, πράγμα που διασκέδασε την αδελφή μου Τζέιν, επειδή έμενε μαζί μου στο Clarence House.

Κανείς δεν κατάλαβε τι συνέβαινε. Ήταν μυστικό. Ήμουν άρρωστη εκείνη τη νύχτα. Ήταν μια τέτοια ένδειξη για το τι συνέβαινε.

Ο Κάρολος μου έστειλε ένα πολύ ωραίο δαχτυλίδι εκείνο το βράδυ, με το οικόσημό του, τα φτερά του πρίγκιπα της Ουαλίας και μια πολύ ωραία κάρτα που έλεγε: “Είμαι τόσο περήφανος για σένα και όταν ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας, θα είμαι εκεί για σένα αύριο. Απλά κοίταξέ τους στα μάτια και καθήλωσέ τους”.

Το επόμενο πρωί, πρέπει να ξύπνησα γύρω στις 5 π.μ. Ενδιαφέρον – με έβαλαν σε μια κρεβατοκάμαρα με θέα προς το εμπορικό κέντρο, πράγμα που σήμαινε ότι δεν κοιμήθηκα καθόλου [σσ από τη φασαρία].

Ήμουν πολύ, πολύ ήρεμη, θανατηφόρα ήρεμη. Ένιωθα ότι ήμουν ένα αρνί στη σφαγή. Το ήξερα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό.

Ηταν η τελευταία νύχτα της ελευθερίας μου με την Τζέιν στο Clarence House.

Την ημέρα του γάμου, υπήρχε μεγάλη προσμονή. Ενιωθα ευτυχία επειδή τα πλήθη σε ανέβαζαν – αλλά δεν νομίζω ότι ήμουν ευτυχισμένη.

Ο πατέρας μου [που υπέφερε ακόμα από τα επακόλουθα ενός σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου] ήταν τόσο ενθουσιασμένος, που κουνιόταν σαν ηλίθιος. Περνούσαμε από τον Άγιο Μαρτίνο στο Φιλντς και νόμιζε ότι ήμασταν στον Άγιο Παύλο. Ήταν έτοιμος να βγει έξω. Ήταν υπέροχο αυτό.

Η στιγμή που Η Νταϊάνα εντόπισε την Καμίλα στην εκκλησία

Καθώς περπατούσα μέσα στην εκκλησία, έψαχνα την Καμίλα. Ήξερα ότι ήταν εκεί μέσα, φυσικά. Την έψαχνα.

Έπρεπε ουσιαστικά να στηρίζω τον πατέρα καθώς περπατούσαμε στο διάδρομο της εκκλησίας και σε αυτό επικεντρώθηκα. Και θυμάμαι ότι ανησυχούσα τρομερά για το αν θα υποκλινόμουν στη βασίλισσα.

Τέλος πάντων, έφτασα στον Κάρολο. Νόμιζα ότι το όλο πράγμα ήταν μια υστερία, το να παντρεύομαι, με την έννοια ότι ήταν κάτι σαν να με παρουσίασαν, ορίστε και εδώ είναι η Νταϊάνα – μια νηπιαγωγός. Το όλο θέμα ήταν γελοίο!

Θυμάμαι ότι ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον σύζυγό μου που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Πίστευα ότι ήμουν το πιο τυχερό κορίτσι στον κόσμο. Αυτός θα με φρόντιζε. Λοιπόν, έκανα λάθος σε αυτή την υπόθεση!

Περπατώντας λοιπόν στο διάδρομο, εντόπισα την Καμίλα -φορούσε ανοιχτό γκρι, με καπέλο με πέπλο, τα είδα όλα, ο γιος της Tομ στεκόταν σε μια καρέκλα. Μέχρι σήμερα, ξέρετε έχω ζωντανή την ανάμνηση. Όταν βγήκαμε έξω, ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα: όλοι ζητωκραύγαζαν, όλοι ήταν ευτυχισμένοι επειδή νόμιζαν ότι ήμασταν ευτυχισμένοι. Και υπήρχε το μεγάλο ερωτηματικό στο μυαλό μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα αναλάβει έναν τεράστιο ρόλο, αλλά δεν είχα ιδέα σε τι θα έμπαινα – απλά δεν είχα ιδέα.

«Στο γαμήλιο γεύμα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, ήμασταν εξουθενωμένοι»

Πίσω στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, έβγαλα φωτογραφίες. Τίποτα απτό, τίποτα.

Βασικά περιπλανιόμουν, προσπαθώντας να βρω πού έπρεπε να στέκομαι, κρατώντας τη μακριά ουρά του νυφικού μου, με τις παρανύμφους μου να με ακολουθούν.

Βγήκα στο μπαλκόνι. Ήταν συγκλονιστικό αυτό που είδαμε, όλες αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι από κάτω και φαίνονταν ευτυχισμένοι. Ήταν απλά υπέροχα.

Κάθισα δίπλα στον Κάρολο στο γαμήλιο πρωινό, το οποίο ήταν γεύμα. Κανείς μας δεν μίλησε στον άλλον – ήμασταν τόσο εξουθενωμένοι. Ήμουν εξαντλημένη από το όλο θέμα.

Στις διακοπές ο Κάρολος διάβαζε βιβλία και μετά τα συζητούσε με την Νταϊάνα!

Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν φτάσαμε στο Broadlands [το σπίτι του θείου του Καρόλου, Λόρδου Μαουντμπάντεν].

Σκέφτηκα, ξέρετε, ότι ήταν απλά θλιβερό. Είχα τρομερές ελπίδες μέσα μου, οι οποίες εξανεμίστηκαν από τη δεύτερη μέρα.

Πήγαμε στο Broadlands. Τη δεύτερη νύχτα, βγήκαν στην επιφάνεια τα μυθιστορήματα van der Post που δεν είχε διαβάσει ο Κάρολος [Ο Laurens van der Post, ο Νοτιοαφρικανός φιλόσοφος ήταν από τους αγαπημένους συγγραφείς του Καρόλου]. Επτά από αυτά τα έφερε μαζί του στο ταξίδι του μέλιτος. Τα διάβασε και έπρεπε να τα αναλύουμε κάθε μέρα κατά τη διάρκεια του γεύματος.

«Η βουλιμία στο μήνα του μέλιτος ήταν τρομακτική»

[Στο δεύτερο σκέλος του μήνα του μέλιτος, πάνω στο Βασιλικό γιοτ] έπρεπε να διασκεδάζουμε όλους όσους βρίσκονταν στο Britannia κάθε βράδυ, οπότε δεν είχαμε ποτέ χρόνο για μας. Ήταν πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ.

Το σκάφος ήταν επανδρωμένο με 21 αξιωματικούς και 256 άνδρες. Τα βραδινά γεύματα ήταν επίσημα, στα οποία συμμετείχαν επιλεγμένοι αξιωματικοί. Και ενώ όλοι έτρωγαν, μια μπάντα των Βασιλικών Πεζοναυτών έπαιζε σε ένα διπλανό δωμάτιο. Μέχρι τότε, η βουλιμία ήταν τρομακτική, απολύτως τρομακτική. Τέσσερις φορές την ημέρα είχα βουλιμικά επεισόδια στο γιοτ. Ό,τι έβρισκα, το καταβρόχθιζα και δύο λεπτά αργότερα αρρώσταινα – με κούρασε πολύ.

Οπότε, φυσικά, αυτό προκάλεσε ελαφρώς τις εναλλαγές της διάθεσης, με την έννοια ότι τη μια στιγμή ήσουν ευτυχισμένος, την άλλη έκλαιγες.

Θυμάμαι ότι έκλαιγα στον μήνα του μέλιτος. Ήμουν τόσο κουρασμένη, για όλους τους λάθος λόγους.

Οι διακοπές στο Balmoral, ένα μαρτύριο

Επιζήσαμε και από αυτό. Μετά πήγαμε στο Balmoral κατευθείαν από το γιοτ. Όλοι ήταν εκεί για να μας καλωσορίσουν και τότε συνειδητοποίησα τι θα ακολουθήσει.

Τα όνειρά μου ήταν απαίσια. Τη νύχτα, ονειρευόμουν την Καμίλα όλη την ώρα.

Είχα εμμονή με την Καμίλα εντελώς. Δεν εμπιστευόμουν τον Κάρολο – νόμιζα ότι κάθε πέντε λεπτά της τηλεφωνούσε, ρωτώντας την πώς να χειριστεί το γάμο του.

Ο Κάρολος έβαλε τον Laurens van der Post να έρθει να με βοηθήσει. Ο Laurens δεν με καταλάβαινε.

Όλοι έβλεπαν ότι γινόμουν όλο και πιο αδύνατη και ότι ήμουν όλο και πιο άρρωστη.

Βασικά, πίστευαν ότι θα μπορούσα να προσαρμοστώ και να γίνω πριγκίπισσα της Ουαλίας μέσα σε μια νύχτα. Όλοι οι καλεσμένοι στο Balmoral που έρχονταν να μείνουν απλά με κοιτούσαν όλη την ώρα, με αντιμετώπιζαν σαν κάτι γυάλινο.

Όσον αφορά εμένα, ήμουν η Νταϊάνα – η μόνη διαφορά ήταν ότι οι άνθρωποι με φώναζαν τώρα “κυρία”, “Υψηλότατη”, και υποκλίνονταν.

Αυτή ήταν η μόνη διαφορά, αλλά φερόμουν σε όλους τους άλλους ακριβώς το ίδιο.

Ο Κάρολος συνήθιζε να θέλει να κάνει μεγάλους περιπάτους γύρω από το Balmoral όλη την ώρα. Η ιδέα του για την απόλαυση – αυτό θα σας κάνει να γελάσετε – ήταν να κάθεται στην κορυφή του υψηλότερου λόφου στο Balmoral.

Είναι πανέμορφα εκεί πάνω. Καταλαβαίνω απόλυτα- μου διάβαζε Laurens van der Post ή [τον Ελβετό ψυχαναλυτή Carl] Jung. Και να θυμάστε ότι δεν είχα ιδέα για ψυχικές δυνάμεις ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ήξερα ότι υπήρχε κάτι μέσα μου που δεν είχε ξυπνήσει ακόμα – και δεν πίστευα ότι αυτό θα βοηθούσε!

Νταϊάνα: «Ημουν πάντα το τρίτο άτομο στο δωμάτιο»

Τέλος πάντων, τα διαβάσαμε αυτά και έκανα την ταπισερί μου και ήταν μακάρια ευτυχισμένος, και εφόσον ήταν ευτυχισμένος, ήταν μια χαρά. Έτρεφε δέος για τη μαμά του, εκφοβιζόταν από τον πατέρα του, και εγώ ήμουν πάντα το τρίτο άτομο στο δωμάτιο. Ποτέ δεν έλεγε: “Αγάπη μου, θα ήθελες ένα ποτό;”. Ήταν πάντα: “Μαμά, θέλεις ένα ποτό;” “Γιαγιά, θέλεις ένα ποτό;” “Νταϊάνα, θέλεις ένα ποτό;”.

Ωραία, κανένα πρόβλημα. Αλλά έπρεπε να μου πουν ότι αυτό ήταν φυσιολογικό, γιατί πάντα πίστευα ότι η σύζυγος ήταν πρώτη – ηλίθια σκέψη!

Μείναμε στο Balmoral από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβριο. Έγινα τρομερά, τρομερά αδύνατη. Αρχισαν να σχολιάζουν: “Φαίνονται τα κόκκαλά σου”. Μέχρι τον Οκτώβριο, ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση.

Ήμουν τόσο καταθλιπτική και προσπαθούσα να κόψω τους καρπούς μου με ξυραφάκια. Έβρεχε και έβρεχε και έβρεχε.

«Μου έδιναν χάπια για να είναι ήσυχοι ότι δεν θα μαχαιρώσω κανέναν»

Κατέβηκα νωρίς στο Λονδίνο για να ζητήσω θεραπεία, όχι επειδή μισούσα το Balmoral, αλλά επειδή ήμουν σε τόσο άσχημη κατάσταση.

Τέλος πάντων, κατέβηκα. Όλοι οι ψυχαναλυτές και ψυχίατροι που θα μπορούσατε ποτέ να ονειρευτείτε ήρθαν και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν. Μου έδωσαν μεγάλες δόσεις Βάλιουμ και όλα τα υπόλοιπα.

Αλλά η Νταϊάνα, που εξακολουθούσε να υπάρχει, είχε αποφασίσει ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν χρόνος, υπομονή και προσαρμογή. Εγώ τους έλεγα τι χρειαζόμουν.

Μου έλεγαν “χάπια”! Αυτό θα τους έκανε ευχαριστημένους – θα μπορούσαν να πάνε στο κρεβάτι το βράδυ και να κοιμηθούν, γνωρίζοντας ότι η πριγκίπισσα της Ουαλίας δεν επρόκειτο να μαχαιρώσει κανέναν.

Τέλος πάντων, ένα δώρο του Θεού, ο Γουίλιαμ συνελήφθη τον Οκτώβριο. Μου είπαν ότι ήμουν έγκυος, ωραία, μεγάλος ενθουσιασμός. Θαυμάσια νέα, απασχολούσαν το μυαλό μου. Εκείνες τις μέρες, η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν ότι ήμουν αρκετά τυχερή που είχα ένα μωρό στην κοιλιά μου.

Στη συνέχεια πήγαμε στην Ουαλία για τρεις ημέρες [τον Οκτώβριο του 1981] για να κάνουμε την επίσκεψή μας ως πριγκίπισσα και πρίγκιπας της Ουαλίας. Φίλε μου, αυτό ήταν ένα πολιτισμικό σοκ με όλη τη σημασία της λέξης.

Λάθος ρούχα, λάθος τα πάντα, λάθος χρονική στιγμή, αισθανόμουν τρομερά άρρωστη, κυοφορούσα αυτό το παιδί, δεν είχα πει στον κόσμο ότι ήμουν έγκυος, αλλά φαινόμουν γκρίζα και αδύνατη και εξακολουθούσα να είμαι άρρωστη. [Προσπαθούσα] απεγνωσμένα να κάνω τον Κάρολο περήφανο για μένα. Έβγαλα λόγο στα ουαλικά. Ήταν πιο νευρικός από μένα. Ποτέ δεν πήρα κανένα έπαινο γι’ αυτό. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό.

Αρρωστημένος καιρός, έβρεχε όλη την ώρα στην Ουαλία. Δεν ήταν εύκολο, έκλαιγα πολύ στο αυτοκίνητο, λέγοντας ότι δεν μπορούσα να βγω έξω, ότι δεν μπορούσα να αντέξω το πλήθος.

Μου είπε: “Απλά πρέπει να βγεις έξω και να το κάνεις”.

Και έτσι βγήκα έξω. Προσπάθησε όσο καλύτερα μπορούσε και τα κατάφερε πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα, με έβγαλε έξω – και μόλις βγήκα έξω, μπόρεσα να κάνω το κομμάτι μου. Αλλά μου κόστισε πάρα πολύ γιατί δεν είχα την ενέργεια επειδή ήμουν άρρωστη με τη βουλιμία μου.

«Ολα κατέρρεαν γύρων μου, ήμουν πολύ άρρωστη, με θεωρούσαν πρόβλημα»

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν έτρωγα, όλος ο κόσμος κατέρρεε γύρω μου. Πολύ, πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Ήμουν άρρωστη όλο αυτό το διάστημα, βουλιμία και πρωινές ναυτίες.

Οι άνθρωποι προσπάθησαν να μου δώσουν χάπια για να σταματήσω να είμαι άρρωστη. Αρνήθηκα να διακινδυνεύσω να πάθει αναπηρία το παιδί. Έτσι ήμουν άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη.

Και αυτή η οικογένεια δεν είχε ποτέ πριν κανέναν που να είχε πρωινή ναυτία, οπότε κάθε φορά που στο Balmoral, στο Sandringham ή στο Windsor με το βραδινό μου φόρεμα έπρεπε να βγω έξω, είτε λιποθυμούσα είτε ήμουν άρρωστη.

Ήταν τόσο ντροπιαστικό, γιατί δεν το ήξερα επειδή το είχα διαβάσει τα σε βιβλία, αλλά ήξερα ότι ήταν πρωινή ναυτία, επειδή απλά μου συνέβαινε.

Έτσι ήμουν “πρόβλημα” και κατέγραψαν την Diana ως “πρόβλημα”. Είναι διαφορετική, κάνει όλα όσα δεν κάναμε ποτέ εμείς. Γιατί; Γιατί; Ο καημένος ο Κάρολος περνάει τόσο δύσκολα.

Εν τω μεταξύ, αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά μαζί μου.

Υποθέτω ότι ανησυχούσα για τον Γουίλιαμ- με τον Χάρι η πρωινή ναυτία δεν ήταν τόσο άσχημη. Με τον Γουίλιαμ, ήταν τρομερή: Σχεδόν κάθε φορά που σηκωνόμουν, αρρώσταινα. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι το προκαλούσε, αλλά προφανώς ένιωθα ότι ήταν ενοχλητικό για τους άλλους γύρω μου – και με έκαναν να νιώθω ότι ήταν ενοχλητικό για εκείνους.

Ξαφνικά, στη μέση μιας βραδιάς που όλοι φορούσαν τα καλά τους, έβγαινα έξω για να κάνω εμετό και επέστρεφα ξανά, και έλεγαν: “Γιατί δεν πήγε για ύπνο;”.

Ένιωθα ότι ήταν καθήκον μου να κάτσω στο τραπέζι. Το καθήκον ήταν παντού στο παλάτι. Δεν ήξερα καθόλου προς τα πού να στραφώ.

Μόνο μια φορά ακύρωσα εμφάνιση όταν ήμουν έγκυος στον Γουίλιαμ: Η επίσκεψη στο κτήμα του Δουκάτου της Κορνουάλης. Και ο σύζυγός μου με έκανε να αισθάνομαι τόσο ένοχη γι’ αυτό.

«Γέννησα όταν μπορούσε ο Κάρολος, που δεν ήθελε να χάσει τους αγώνες πόλο»

Όταν γεννήσαμε τον Γουίλιαμ [στις 21 Ιουνίου 1982], έπρεπε να βρούμε μια ημερομηνία στο ημερολόγιο που να ταιριάζει στον Κάρολο και το πόλο του.

Ο Γουίλιαμ έπρεπε να γεννηθεί επειγόντως επειδή δεν μπορούσα να αντέξω άλλο την πίεση του Τύπου – είχε γίνει ανυπόφορη. Ήταν σαν όλοι να παρακολουθούσαν κάθε μέρα εμένα.

Τέλος πάντων, πήγαμε στο νοσοκομείο St Mary’s πολύ νωρίς. Ήμουν άρρωστη καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. Πολύ άσχημος τοκετός. Ήθελαν καισαρική τομή – κανείς δεν μου το είπε αυτό παρά μόνο μετά.

Τέλος πάντων, το αγόρι γεννήθηκε. Μεγάλος ενθουσιασμός. Ενθουσιασμένος. Όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι.

Είχαμε βρει μια ημερομηνία όπου ο Κάρολος θα μπορούσε να κατέβει από το πόνι του πόλο για να γεννήσω εγώ. Αυτό ήταν πολύ ωραίο – ένιωσα πολύ ευγνώμων γι’ αυτό!

Όταν η Βασίλισσα ήρθε να δει τον Γουίλιαμ στο νοσοκομείο, κοίταξε στη θερμοκοιτίδα και είπε: “Ευτυχώς που δεν έχει αυτιά όπως ο πατέρας του“.

«Η επιλόχειος κατάθλιψη με χτύπησε άσχημα»

Γύρισα σπίτι και μετά η επιλόχειος κατάθλιψη με χτύπησε άσχημα. Και δεν ήταν τόσο το μωρό που την προκάλεσε – ήταν το μωρό που πυροδότησε όλα τα άλλα που συνέβαιναν στο μυαλό μου.

Φίλε, ήμουν προβληματισμένη. Αν ο Κάρολος δεν επέστρεφε στο σπίτι όταν έλεγε ότι θα επέστρεφε, νόμιζα ότι του είχε συμβεί κάτι τρομερό. Δάκρυα, πανικός, όλα τα υπόλοιπα.

Στη βάφτιση του Γουίλιαμ όλα ήταν εκτός ελέγχου

Στη βάφτιση του Γουίλιαμ [στις 4 Αυγούστου 1982] μου φέρθηκαν σαν να μη με αφορούσε. Κανείς δεν με ρώτησε πότε ήταν κατάλληλη ώρα για τον Γουίλιαμ – 11 η ώρα, δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα.

Ατελείωτες φωτογραφίες της Βασίλισσας, της Βασιλομήτωρος, του Καρόλου και του Γουίλιαμ. Με απέκλεισαν εντελώς εκείνη την ημέρα.

Ένιωθα απελπισμένη, επειδή είχα κυριολεκτικά μόλις γεννήσει – ο Γουίλιαμ ήταν μόλις έξι εβδομάδων.

Και όλα αποφασίστηκαν από τους γύρω μου. Εξ ου και οι φρικτές φωτογραφίες.

Όλα ήταν εκτός ελέγχου, τα πάντα. Δεν ήμουν πολύ καλά και απλά έκλαιγα. Και ο Γουίλιαμ άρχισε να κλαίει. Απλά ένιωσε ότι δεν ήμουν και πολύ καλά.