Συχνές οι κρίσεις πανικού για την Έμμα Στόουν

Διεκδικεί το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στα επερχόμενα Όσκαρ για το μιούζικαλ «La La Land» και ενώ όλοι θα μπορούσαν να πουν βλέποντας την ότι είναι ένα από τα πιο ξέγνοιαστα άτομα, η ίδια αποκάλυψε πρόσφατα ότι έχει δώσει αγώνα για να καταπολεμήσει το άγχος.

Ο λόγος για την 28χρονη ηθοποιό Έμμα Στόουν η οποία δήλωσε στο Rolling Stone ότι το άγχος της ήταν εξουθενωτικό όταν ήταν παιδί, οι κρίσεις πανικού ήταν συνηθισμένες και το μυαλό της έκανε μελλοντικά σενάρια καταστροφολογίας.

«Όταν ήμουν περίπου επτά χρόνων ήμουν σίγουρη ότι το σπίτι μου έπιασε φωτιά. Το ένιωθα. Δεν ήταν μία παραίσθηση, ήταν σαν μία μαχαιριά στο στήθος μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ένιωθα ότι τελείωνε ο κόσμος. Υπήρχαν μερικές στιγμές ηρεμίας, αλλά το άγχος μου ήταν σταθερό. Ρωτούσα τη μαμά μου εκατό φορές για το πρόγραμμα της ημέρας της. Ήθελα να ξέρω πόση ώρα θα είναι μακριά μου; Πού θα πήγαινε; Τι θα φάμε το μεσημέρι; Όλα. Είχα πάντα ένα αίσθημα ναυτίας. Υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσα να πάω στα σπίτια των φίλων μου και μετά βίας έβγαινα από την πόρτα του σπιτιού μου για να πάω σχολείο» είπε.

Πλέον η Στόουν έχει ξεπεράσει τα προβλήματα άγχους. Η αγχώδης διαταραχή είναι μια συνηθισμένη ψυχική ασθένεια και τουλάχιστον 40 εκατ. ενηλίκων πάσχουν από αυτή, ενώ εμφανίζεται συχνά και στην παιδική ηλικία με ένα στα οκτώ παιδιά να παθαίνουν κρίσεις πανικού.

Τα καλά νέα είναι ότι αυτή η ασθένεια με την κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση θεραπεύεται. Μάλιστα, όπως είπε η ηθοποιός, οι γονείς την βοήθησαν πολύ για να ξεπεράσει τα προβλήματα άγχους καθώς την πήγαν σε έναν πολύ καλό θεραπευτή. Ως μέρος της θεραπείας της η Έμμα Στόουν έγραψε ένα βιβλίο που το έχει ακόμα και σήμερα και το οποίο περιέχει μία ισχυρή μεταφορά που δεν έχει ξεχάσει.

«Έγραψα αυτό το βιβλίο με τίτλο: Είμαι μεγαλύτερη από το άγχος μου, που ακόμα το έχω», δήλωσε η Στόουν στο περιοδικό. «Απέκτησα ένα μικρό πράσινο τέρας που κάθεται στον ώμο μου και μου μιλάει στο αυτί και μου λέει όλα αυτά τα πράγματα που δεν είναι αλήθεια. Και κάθε φορά που το ακούω μεγαλώνει. Όταν το ακούω πολύ, με συνθλίβει. Αλλά όταν γυρίζω το κεφάλι μου και κάνω συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω και το αφήνω να μου μιλάει, αλλά δεν του δίνω σημασία, τότε αυτό συρρικνώνεται, εξασθενίζει και φεύγει μακριά μου».