ΣΥΡΙΖΑ και Κασσελάκης, το τέλος που τους άξιζε

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κάποιος για τον ΣΥΡΙΖΑ ή από το πόσο βέβαιη θεωρούσε τη διάλυση αυτού το συνονθυλεύματος που η χρεοκοπία μετέτρεψε κάποτε σε κυβερνών κόμμα, η αυτοανάφλεξή του σε ζωντανή μετάδοση από το Γκάζι Live ήταν ένα λυπηρό θέαμα.

Και δεν ξέρω ποιος είναι πιο τυχερός, με τα τόσα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μητσοτάκης ή ο Ανδρουλάκης -ο οποίος συγκεκριμένα ενδέχεται να ξυπνήσει κάποιο πρωί και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Τα επεισόδια στο Γκάζι Live που όλοι εμβρόντητοι παρακολουθήσαμε, θα πρέπει να ήταν εξόχως ντροπιαστικά κυρίως για όσους κάποτε τους ψήφισαν και τους πίστεψαν. Ποιος να φανταζόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέληγε σε μια πράξη ευτελιστικού αυτοχειριασμού, μέσα κι έξω από ένα μπουζουξίδικο στην Ιερά Οδό, σε ένα δρόμο γεμάτο από στριπτιτζάδικα, sex shop και κέντρα νυχτερινής διασκέδασης. Και ότι πρώην σημαντικοί παράγοντες της Αριστεράς θα ξεκατινιάζονταν εκεί μέσα σαν ξαναμμένοι θαμώνες σε αμέρικαν μπαρ. Ή ότι πρώην μεγαλοϋπουργοί και στελέχη, που πάνω τους ακούμπησε για μερικά χρόνια ένα κομμάτι της κοινωνίας και από ορισμένους κύκλους θεωρήθηκαν υπολογίσιμη δύναμη, θα έγραφαν στο Γκάζι Live ένα τέλος τόσο ευτελιστικό. Είναι αυτοί οι ίδιοι πρώην μεγαλοϋπουργοί που αφού πρώτα οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη διάσπαση της Νέας Αριστεράς, κατασυκοφαντώντας ως υπονομευτές τους αποχωρούντες, τώρα πυροδότησαν νέα διάσπαση, εκδιώκοντας τον εξ Αμερικής υποτιθέμενο σωτήρα, που οι ίδιοι τοποθέτησαν, στήριξαν και χρησιμοποίησαν. Μόνο κάποιος ευφάνταστος σεναριογράφος θα επινοούσε έναν τέτοιο μακρόσυρτο και απύθμενο αυτοεξευτελισμό. Ξεκίνησαν έναν πόλεμο ύβρεων, διαγραφών, καταγγελιών, προδοσιών, αλλαγής στρατοπέδων και συμμαχιών, αποκαλύψεων για offshore, επιτροπών, παρατυπιών και ακατάληπτων ερμηνειών καταστατικού και έφτασαν να ρίξουν τους τίτλους τέλους σε ένα δράμα που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Και η παράσταση των Αγανακτισμένων kasselistas στο Γκάζι Live ήταν εξίσου ντροπιαστική. Τo «ντου» που επιχείρησαν μπροστά στις κλειστές πόρτες του μπουζουξίδικου δεν είχε προφανώς ως καύσιμο την έγνοια για τη «δημοκρατία» που δήθεν τους στέρησαν. Τροφοδοτήθηκε από μια καταστροφική μανία μετά την απώλεια της γραφειοκρατικής εξουσίας, όπως αποδείχτηκε. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί με την έφοδο στο Καπιτώλιο, όταν ο πρόεδρος Τραμπ υποκίνησε ρητά τον όχλο σε βιοπραγίες, όταν έχασε την εξουσία. Εννοείται πως η έφοδος των kasselistas είχε στοιχεία απείρως πιο κωμικά και χάρισε στιγμές γέλιου, με τον Αντώναρο σε ρόλο καρατέκα και τη Τζάκρη ως Μπουμπουλίνα στα κόκκινα.

Όσα δεν πρόλαβε τόσα χρόνια να απομυθοποιήσει το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και το κίνημα του ορθολογισμού, κατάφεραν να τα εξευτελίσουν οι ίδιοι ως Αριστερά που αυτοδιαλύεται. Το κόμμα που εισέβαλε επιθετικά πριν από μια δεκαετία στην ελληνική πολιτική σκηνή, τρομοκράτησε και καταδίωξε τους αντιπάλους, έβαλε σε σοβαρό κίνδυνο τη χώρα, την οικονομία και τους θεσμούς της, δημιούργησε τον απατηλό μύθο του πολιτικού και ηθικού πλεονεκτήματος, κατέληξε να στρέφει τη χαριστική βολή στον ίδιο του τον εαυτό. Η «τελική λύση» στον ΣΥΡΙΖΑ σφραγίστηκε σε μια παράσταση κλωτσοπατινάδας. H πολιτική κατρακύλα δέκα χρόνων, που επιταχύνθηκε ραγδαία μετά την αποτυχημένη επιλογή Κασσελάκη, έφτασε στο τέλος της. Ακόμη και οι ΑΝΕΛ είχαν καλύτερα στερνά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στο εξής θα μετράμε τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ σε κόμματα του ασανσέρ, όπως τα λέγαμε κάποτε. Από τη μια η Ζωή, ο Βαρουφάκης, η Νέα Αριστερά. Στη μέση οι «87», απέναντι οι αλλοπρόσαλλοι Κasselistas και κάπου πίσω από τις φυλλωσιές να καραδοκεί ο Τσίπρας. Δεν είναι απίθανο να δούμε σύντομα νέα επεισόδια αλληλοεξόντωσης, μέχρι τελικής εξαφάνισης. Και ένας κόσμος της Αριστεράς (αλλά και του ΠΑΣΟΚ), που κάποτε τους πίστεψε και τους ακολούθησε πιστά σε κάθε ακρότητα, τυφλότητα ή ιδεολόγημα που πρέσβευαν, θα παρακολουθεί πλέον άφωνος και ταπεινωμένος την αργόσυρτη κατάπτωση. Εμείς οι υπόλοιποι, ειλικρινά, δεν θα χύσουμε δάκρυα για την απώλεια.