«Ήταν ωραία η Ζωή, η φωνή της, το βλέμμα της, η σιγουριά της, το μυαλό της»

Με ένα μήνυμα στον λογαριασμό του στο Facebook, ο Σταύρος Θεοδωράκης αποχαιρετά την αγαπημένη ηθοποιό Ζωή Λάσκαρη.

Γράφει ο κ. Θεοδωράκης: «Λατρεία μου»! Αυτή ήταν η μόνη λέξη που ξεχώριζες κοιτώντας το άσπρο φέρετρο στον Άγιο Διονύσιο. Μαζί και τέσσερις ψηλές βοκαμβίλιες, φερμένες από τον κήπο στο Πόρτο Ράφτη.

«Όταν ήσουν στενοχωρημένη μαραινόντουσαν και όταν ήσουν χαρούμενη, άνθιζαν», είπε με φωνή τρεμάμενη ο σκληρός ποινικολόγος Λυκουρέζος. Δίπλα, στα μαύρα, η Μαρία – Ελένη και η Μάρθα, σε βουβό κλάμα.

Δεν είχα την τύχη να κάνω παρέα με τη Ζωή. Οι συζητήσεις μας ήταν σπάνιες, πάντα όμως με αιτία. Τη μέρα που ξεκινούσαμε το Ποτάμι με πήρε για να μου πει «μη φοβηθείς τις περιπέτειες – γι’ αυτές ζούμε».

Μια άλλη φορά με μάλωσε για κάτι που είχα πει για την εκκλησία. «Μην μπερδεύεις τους παπάδες με την Παναγία». Δεν τα μπέρδευα αλλά ήθελε να μου στείλει ένα μήνυμα.

Και σε ένα καμαρίνι που την είδα απεριποίητη – ή έτσι νόμιζε ότι ήταν, γιατί εγώ την έβλεπα Θεά – μου είπε: «είναι βαρετό να συνεχίζεις να παίζεις ρόλους όταν κατεβαίνεις από τη σκήνη».

Ήταν ωραία η Ζωή – και δεν μιλώ βέβαια γι’ αυτό που όλοι βλέπαμε- λέω κυρίως για την ομορφιά της που σε τύλιγε, και αυτή δεν είναι μόνο αναλογίες και χαρακτηριστικά… Η φωνή της, το βλέμμα της, η σιγουριά της, το μυαλό της, η καλοσύνη της, η φινέτσα της.

Και είναι άδικο που ο Θεός δεν της έκανε το χατίρι να φτάσει μέχρι τα 90. Τότε που – όπως έλεγε – θα αποσυρόταν από το θέατρο και τη δημοσιότητα και θα μας μαρτυρούσε την τέχνη, να βουτάς με τα μούτρα στα καλά και στα άσχημα και να μη φοβάσαι – γιατί αλλιώτικα η ζωή είναι χαμένη.

localStorage.clear();