Γιατί επαναλάμβανε μονίμως ο Δαρβίνος αυτή τη φράση;

O «αιρετικός» φυσιοδίφης που άλλαξε τον κόσμο όσο λίγοι άνθρωποι μπορούν να περηφανευτούν ήταν μια πολύπλοκη προσωπικότητα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του μαστιζόταν από ασθένειες και αρρώστιες, άλλες τους πραγματικές και άλλες μόνο στο μυαλό του.

Είχε συμβουλευτεί κάθε μεγαλογιατρό της Βρετανίας, αν και η ιατρική της εποχής δεν μπορούσε να τον βοηθήσει, κι έτσι δεν έχουμε ξεκάθαρη διάγνωση από τι έπασχε.

Τόνοι μελάνης έχουν πραγματικά χυθεί για τα συμπτώματά του και οκάδες υποθέσεις έχουν διατυπωθεί για τις αιτίες της νόσου του. Ο ίδιος είχε υποβληθεί εξάλλου σε αμέτρητες θεραπείες και κάποιες φορές έβρισκε πρόσκαιρη ανακούφιση.

Για το μόνο που είμαστε πάντως σίγουροι είναι για τις εμμονές που τον κατέτρεχαν, κι αυτό το ξέρουμε γιατί μας το είπε ο ίδιος. Έγραψε συχνά για αυτό το «φριχτό θέαμα» που έβλεπε όταν ήταν ξύπνιος και προσπαθούσε να διώξει κλείνοντας τα μάτια του. Μάταια όμως.

Αυτή η κατάσταση μάλιστα τον έπιανε κυρίως τα βράδια, όταν το μυαλό του δεν σκάρωνε κάποια σκέψη, κι έτσι είχε βαλθεί να είναι συνεχώς απασχολημένος. Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή θα τη λέγαμε ενδεχομένως την πάθησή του με σύγχρονους όρους, κι αυτό που τον απασχολούσε στα τελευταία του ήταν μήπως πάσχουν και τα παιδιά του από τις εμμονές του.

Κι έτσι επαναλάμβανε μηχανικά, αναρίθμητες φορές τη μέρα, όπως εξομολογείται στα γραπτά του, πως «έχω δουλέψει όσο πιο σκληρά μπορούσα και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει περισσότερα από αυτά»…

localStorage.clear();