Η Μιλένα Αποστολάκη αποχαιρετά τον Κάρολο Παπούλια με ένα συγκινητικό άρθρο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο Κάρολος Παπούλιας έφυγε πλήρης ημερών και αφού εκπλήρωσε στο έπακρο το καθήκον του απέναντι στην πόλη, έτσι όπως οικουμενικά το προσδιόρισε ο Θουκιδίδης, στον Επιτάφιο λόγο του Περικλή.

Από μικρό παιδί στην αντίσταση ενάντια στους κατακτητές και στη συνέχεια σε μια μακρά πολιτική διαδρομή στο ΠΑΣΟΚ, που σφραγίστηκε από την καθοριστική συμμετοχή του στην χάραξη της εξωτερικής μας πολιτικής, την μακρά κοινοβουλευτική του πορεία και την εκλογή του στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα το 2005.
Ο Κάρολος ήταν πάνω απ’ όλα ένας φλογερός πατριώτης, γεγονός που καθοδήγησε τις επιλογές του και σφράγισε την πολιτική του δράση. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο γέμισαν τα μάτια του δάκρυα και για πρώτη και τελευταία φορά στη διάρκεια της μακράς του πορείας θύμισε με αγανάκτηση και πίκρα το αγωνιστικό αντιφασιστικό του παρελθόν, όταν οι γνωστοί «αγανακτισμένοι» τον προπηλάκισαν τον Οκτώβριο του 2011
Είχα το προνόμιο και τη χαρά να τον γνωρίζω προσωπικά, να με τιμά με την φιλία του και ως εκ τούτου να συνομιλώ μαζί του στο γραφείο του, όπου μέσα από την πάντοτε παιγνιώδη και ανάλαφρη οπτική του «παρέδιδε μαθήματα» σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, δημοκρατικού ήθους και σπάνιας ευγένειας. Κράτησα από τις πολύτιμες συζητήσεις μας την αταλάντευτη δημοκρατική του συγκρότηση, την βαθιά αναλυτική του σκέψη, τη σύνθετη γεωπολιτική του γνώση. Κοινός του πάντα παρανομαστής η Ήπειρος, οι άνθρωποί της, η αληθινή έγνοια του πολιτικού για τον τόπο του και την προκοπή του.
Απ´ όλες μας τις συναντήσεις κρατούσα πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου μια σημαδιακή για τον ίδιο. Στα τέλη Ιανουαρίου του 2005, ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ανακοίνωσε την πρόθεση της Κυβέρνησης να προτείνει για το αξίωμα του ΠτΔ τον Κάρολο Παπούλια. Του τηλεφώνησα συγκινημένη να τον συγχαρώ και κανονίσαμε να φάμε μαζί το ίδιο μεσημέρι.
Ήταν συγκινημένος και πιο ταπεινός από ποτέ. Αντιλαμβανόταν την τιμή ως ευθύνη και χρέος. Είχε τη συστολή που αντιστοιχεί σε μια σημαίνουσα προσωπικότητα και η διαχείριση της επιτυχίας και της τιμής που η ιστορία του επιφύλαξε αντανακλούσε το μέγεθος του. Ήταν έτοιμος, με τις αποσκευές του γεμάτες εμπειρία, ήθος, γνώση και σοφία να υπηρετήσει για μια ακόμη φορά τη χώρα του, ενώνοντας το λαό και την πατρίδα.
Αυτό ακριβώς έπραξε στις δυο του θητείες και για όλα αυτά τον αποχαιρετούμε με τιμή και σεβασμό.