Κουβαλούσε το κορμί του αδερφού του, είχαν το ίδιο κεφάλι και όταν χωρίστηκαν έπαθε κατάθλιψη

Οι ιστορίες αγάπης και στοργής είναι πραγματικά πάρα πολλές και δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε και εμείς οι ίδιοι γίνει μάρτυρες αυτού του φαινομένου. Υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και γιατροί, κοινωνιολόγοι ή ψυχολόγοι έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν με επιστημονικούς όρους, αυτό το βαθύ συναίσθημα που νιώθει ο κάθε αδερφός για τον αδερφό του ή την αδερφή του.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο παράδοξη όταν μιλάμε για δίδυμα αδέρφια. Οι φορές εκείνες που τα δίδυμα αναπτύσσουν μία σχέση εξάρτησης το ένα από το άλλο και αναπτύσσουν και μία διαίσθηση η οποία λειτουργεί κυρίως σε κάποιο κακό σενάριο, είναι τόσες πολλές που έχουν εμπνεύσει ακόμα και ταινίες.

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ιστορία που έχουν γεννηθεί σιαμαία αδέρφια με εξαιρετικά περίεργες σωματικές διαπλάσεις ή δυσμορφίες. Σε παλιότερες δεκαετίες όταν η ανεύρεση μεροκάματου ήταν ακόμα πιο δύσκολη από ότι είναι τώρα αυτά τα παιδιά χρησιμοποιούνταν και πολλές φορές κακοποιούνταν για αυτό που πραγματικά ήταν, σε παραστάσεις σε τσίρκο. Τα λεγόμενα freak show. Μία τέτοια παράδοξη ιστορία αγάπης ήταν και αυτή των σιαμαίων Έρνι και Λεν.

Το 1931 σε ένα μαιευτήριο του Γουίνιπεγκ στον Καναδά οι γιατροί αντίκρυσαν την πιο περίεργη περίπτωση σιαμαίων αδερφών που είχαν αντιμετωπίσει ποτέ. Το αγόρι που γεννήθηκε είχε κολλημένο στο στέρνο του το σώμα του αδερφού του. Τα παιδιά όμως μοιράζονταν το ίδιο κεφάλι. Ή τουλάχιστον ως τέτοια έγιναν γνωστά.

Στην πραγματικότητα το παιδί ήταν ένα και όπως το ονόμασαν τότε οι γιατροί είχε «παρασιτικά» πάνω του το ακέφαλο σώμα του αδερφού του. Οι γονείς των παιδιών δεν πτοήθηκαν ιδιαίτερα από τις δυσκολίες που, αναμφίβολα, θα έφερνε στη ζωή την δική τους και του παιδιού τους η… ιδιαιτερότητά του. Μάλιστα έδωσαν ονόματα και στα δύο αδέρφια. Ο μεγάλος ήταν ο Έρνι και ο μικρός (σωματοδομικά) ήταν ο Λεν. Αργότερα στη ζωή τους πολλοί τους φώναζαν και ως «Λέστερ και Έρνι».

Το αξιοπερίεργο, (γιατί ως τέτοιο το αντιμετώπισε η επιστημονική κοινότητα της εποχής) ήταν πως το σώμα του Λεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένο. Είχε δύο κανονικά πόδια, δύο κανονικά χέρια με δάχτυλα, δύο συκώτια και δύο νεφρά. Μετά τη γέννα δεν συνέχισε προφανώς να αναπτύσσεται με το ρυθμό του Έρνι αλλά συνέχισε να αναπτύσσεται.

Όπως ανέφερε ο ίδιος ο Έρνι σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε το 2011 στο pankmagazine.com, «όταν γεννηθήκαμε οι γιατροί είπαν ότι είμασταν αδύναμοι και φιλάσθενοι. Και δεν θα μπορούσαν να μας χωρίσουν. Ο Λεν είχε μεγάλη επιθυμία για ζωή όμως. Και αυτή του την επιθυμία την διεκδικούσε επίμονα. Καταλάβαινα πότε ήθελε κάτι. Κούναγε τα χέρια του ή τα μικρά του πόδια».

Ο Έρνι έμαθε να κινείται, να τρώει, να κοιμάται και να ζει την καθημερινότητα κουβαλώντας τον αδερφό του. Μάλιστα επικοινωνούσε μαζί του, καθώς μπορούσε να κουνάει τα δάκτυλά του.

«Δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα στη ζωή του. Τα έκανα εγώ και για τους δυο μας. Απλά τον κουβαλάω παντού. Όπως η γάτα τα μικρά της. Είναι σαν δουλειά. Πολύ σημαντική δουλειά. Το να μάθω να περπατάω ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Η επιλογή να πέσω μπροστά δεν υπήρχε καθώς θα συνέθλιβα τον αδερφό μου», φέρεται να έγραψε ο Έρνι σε ένα γράμμα στην ηλικία των 12 ετών. Ήταν τότε που οι γιατροί ανακοίνωσαν στην οικογένεια ότι η θέληση του Λεν για ζωή ήταν τόσο ισχυρή που θα σκότωνε τον Έρνι…

Το χειρουργείο που θα χώριζε τα δύο αδέρφια ήταν αναπόφευκτο. Ήταν 13 ετών όταν οι «Έρνι και Λεν» έγιναν σκέτο Έρνι.

Μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες πρακτικές τον 19^ο αιώνα ήταν η διαπόμπευση στα λεγόμενα freak shows των ανθρώπων που είχαν γεννηθεί με κάποιου είδους δυσμορφία. Τσαρλατάνοι και θιασάρχες προέβλεπαν το γρήγορο κέρδος από την επίδειξη «τεράτων».

Ο Έρνι ήταν ένα παιδί πάρα πολύ έξυπνο και πολύ πιο δυνατό για την ηλικία του. Το να σηκώνεις για 12 χρόνια τον αδερφό σου στον θώρακά σου δεν είναι και η πλέον εύκολη δουλειά, άλλωστε. Οι γιατροί έλεγαν ότι η σωματοδομή του έμοιαζε με ένα παιδί κοντά στην ενηλικίωση και όχι κοντά στην εφηβεία.

Η ιστορία των δυο τους έγινε γνωστή και γρήγορα τον εντόπισαν οι θιασάρχες και έτσι απέκτησαν δικό του νούμερο στο τσίρκο που ονομαζόταν «Λέστερ και Έρνι». Έως το 1942 εμφανιζόταν στο «Κόνκλιν σόου».

Η «καριέρα» των δύο αδερφών ωστόσο έληξε σύντομα, καθώς η υγεία του είχε επιβαρυνθεί όσο μεγάλωνε, αφού παράλληλα μεγάλωνε και ο αδερφός του. Τότε ήταν που οι γονείς πήραν τη μεγάλη απόφαση. Να επιλέξουν ένα από τα δύο παιδιά τους. Στο άκουσμα της είδησης ο Έρνι στεναχωρήθηκε τόσο που είπε στους γιατρούς ότι αν έκανε το χειρουργείο προτιμούσε να κρατήσουν τα πόδια και τα χέρια του αδερφού του.

Ο Έρνι αντίκρυσε για τελευταία φορά τον αδερφό του το 1943. Τον Δεκέμβριο εισήχθη στο νοσοκομείο του Ρόντσεστερ για να χειρουργηθεί. Η επέμβαση για διαχωρισμό σιαμαίων ήταν μία αρκετά επικίνδυνη και περίπλοκη διαδικασία. Το χειρουργείο το ανέλαβε ο Δρ. Χένρι Μέγιερντινγκ, ο οποίος ειδικευόταν στον διαχωρισμό σιαμαίων. Σύμφωνα με τους γιατρούς θα ανάρρωνε σε 4-6 εβδομάδες.

Η διαδικασία του χειρουργείου διήρκεσε δύο ώρες και ο Έρνι κατάφερε να επιζήσει. Αλλά έμελλε να στιγματιστεί για πάντα από αυτή την περιπέτεια.

Η απώλεια του ανθρώπου που είχε μάθει να έχει κάθε λεπτό πάνω του δεν υπήρχε πλέον και ο Έρνι έπαθε κατάθλιψη. Δεν μπορούσε να συνηθίσει την ζωή του χωρίς εκείνον. Φυσικά έχασε και την «καριέρα» στο τσίρκο καθώς δεν θεωρούταν πλέον «φρικιό».

Σε γενικές γραμμές το μεγαλύτερο κομμάτι της μετέπειτα ενήλικης ζωής του Έρνι αποτελεί ένα μυστήριο. Ωστόσο κάποιες αναφορές στο διαδίκτυο μιλάνε για έναν άνθρωπο πολύ δυνατό για να τα παρατήσει. Είχε μία φυσιολογική ζωή αποκτώντας παιδιά με την γυναίκα που παντρεύτηκε.