Μια άλλη «ανάγνωση» των δημοσκοπήσεων

Ο κόσμος
« γυρίζει ανάποδα» εδώ και λίγο καιρό,
από την έναρξη της προεδρίας Trump
(στις 20 Ιανουαρίου) και μετά. Ας μείνουμε
στα μεγάλα και προφανή: Ασφάλεια και
οικονομία.

Ως προς το πρώτο, είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι αναλαμβάνουν πλέον τη βασική ευθύνη για την άμυνά τους αλλά και για τη στήριξη της αμυντικής βιομηχανίας τους.

Ως
προς το δεύτερο, είναι επίσης σαφές ότι
είμαστε προ των πυλών ενός ευρείας
κλίμακας εμπορικού πολέμου, που
αναπόφευκτα θα επηρεάσει την παγκόσμια
οικονομία, τις εφοδιαστικές αλυσίδες
και το παγκόσμιο εμπόριο. Ο προστατευτισμός
είναι εδώ -και είναι εδώ για να μείνει.

Τί
σημαίνουν όλα αυτά για μας; Μας αφορούν
και μας επηρεάζουν ή μας αφήνουν
αδιάφορους;

Η απάντηση της λογικής είναι προφανής, αλλά η απάντηση σε επίπεδο «δημοσίου διαλόγου, είναι -θα μου επιτρέψετε να πω- για κλάματα. Ουδείς ασχολείται.

Η
χώρα είναι εδώ και εβδομάδες σε μια
περίπου μονοθεματική συζήτηση: Τα Τέμπη.

Το
περιεχόμενο των πορισμάτων, την καύσιμη
ύλη που προκάλεσε την έκρηξη, το «μπάζωμα»,
την ορθή ή μη διαδικασία λειτουργίας
της προανακριτικής και τη συνακόλουθη
δημόσια ανταλλαγή απόψεων επί του
θέματος των συνταγματολόγων.

Μετράμε λοιπόν εμείς, οι αδαείς, μη νομικοί, αλλά και μη φανατικοί από δω ή από εκεί, πολίτες:

Πόσοι
(συνταγματολόγοι) είναι από εδώ και
πόσοι από κει;

Ποια είναι τα πιο «βαριά» ονόματα; Ποιους να «πιστέψουμε» ώστε να «διευκολυνθούμε» να διαμορφώσουμε κι εμείς θέση;

Ναι,
το δυστύχημα των Τεμπών με την τόσο
άδικη απώλεια ζωής, τόσο πολλών νέων
ανθρώπων, είναι μια εθνική τραγωδία.
Και ναι, επιβάλλεται να διαλευκανθεί
πλήρως η υπόθεση και να αποδοθεί
δικαιοσύνη. ‘Όπως εξίσου επιβάλλεται,
με αφορμή αυτή την εθνική τραγωδία, να
επικεντρωθούμε στο πώς θα αποκτήσουμε
επιτέλους σύγχρονους και ασφαλείς
σιδηρόδρομους σαν αυτούς που έχουν οι
σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες-μόνο που
ακόμα και αυτό, το άρρηκτα συνδεδεμένο
με το δυστύχημα, είναι εκτός δημόσιας
συζήτησης και δημόσιας σφαίρας…

Ερχόμαστε στις δημοσκοπήσεις: Όλες όσες δημοσιεύτηκαν την τελευταία εβδομάδα, δείχνουν ότι το θέμα των Τεμπών απασχολεί και ενδιαφέρει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Υπάρχουν δυο στοιχεία εδώ -προφανή και τα δυο:

Τα Τέμπη ήταν για την κοινή γνώμη ένα σοκ. Όλοι μας σκεφτόμαστε ότι το δικό μας παιδί θα μπορούσε να είναι μέσα. Ορισμένοι γνωρίζουμε κάποια οικογένεια από αυτές που διαλύθηκαν με το δυστύχημα και πολλοί περισσότεροι ανθρώπους που κάνουν συχνά αυτό το δρομολόγιο αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση στάθηκαν τυχεροί. Το αίσθημα «από τύχη ζούμε» είναι ευρέως διαδεδομένο -και είναι κι αυτό με τη σειρά του μια εθνική τραγωδία..

Αλλά
ας είμαστε και ειλικρινείς: πέραν του
σοκ, το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση
τις τελευταίες εβδομάδες είναι
μονοθεματική, καθορίζει επίσης το μεγάλο
ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Οι
τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν και
κάτι άλλο:

Η
κυβέρνηση είναι σε θεαματική πτώση,
αλλά εξίσου σε πτώση είναι και τα
«συστημικά» κόμματα της αντιπολίτευσης.
Όλα.

Σε
άνοδο, συγκρατημένη, είναι τα κόμματα
δεξιά της ΝΔ και σε θεαματική, η Πλεύση
Ελευθερίας και η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου,
η οποία αναδεικνύεται σιγά-σιγά σε
χαρισματική ηγέτιδα του αντισυστημικού
ρεύματος στην Ελλάδα.

Έχουμε την εντύπωση, όμως, ότι το αντισυστημικό ρεύμα σε όλες του τις εκφάνσεις και εκδοχές, αγωνίζεται «για την απόδοση δικαιοσύνης για τα Τέμπη»;

Να
σοβαρευτούμε λοιπόν. Το πολιτικό
προσωπικό της χώρας πρέπει να ξεκολλήσει
λίγο από το «δέντρο» και να δει το
«δάσος», ειδικά στις σημερινές συνθήκες
γενικευμένης αβεβαιότητας.

Να έχουμε κατά νου ότι σε άλλες περιόδους της νεότερης ιστορίας μας, όποτε είμασταν απορροφημένοι από τη μικροπολιτική και την με κάθε τρόπο ενίσχυση της δημοφιλίας μας, η χώρα έπεφτε στα βράχια.

ΚΙ
ας έχουμε και κάτι άλλο κατά νου:

Στην
άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένας
ετερόκλητος αντισυστημισμός έφερε τον
Donald
Trump
στην εξουσία.

Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Ipsos που διεξήχθη λίγο πριν από τις αμερικανικές εκλογές-στοιχεία της οποίας δημοσιεύονται σε σημερινό (21/03) φύλλο της εφημερίδας New York Times- το 59% των Αμερικανών πολιτών δήλωναν ότι « η χώρα (ΗΠΑ) είναι σε παρακμή», το 60% ότι «το σύστημα έχει καταρρεύσει» (the system is broken) και τo 69% ότι « η πολιτική και οικονομική ελίτ αδιαφορεί για τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες».

Προφανώς,
κι εκεί οι πολίτες είχαν λόγους να είναι
θυμωμένοι με το «σύστημα». Όπως αντιστοίχως
και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Στην
Αμερική, ήταν ο ιδιότυπος αντισυστημισμός
του Make
America
Great
Again
και του κινήματος «Broken»
-«όλα είναι διαλυμένα, ας τα κάψουμε..»,
στην Ευρώπη ο θυμός τροφοδοτεί κατά
βάση την ακροδεξιά. Και βλέπουμε τις
τελευταίες εβδομάδες, τί ωραία επικοινωνούν
οι …δυο αντισυστημισμοί, ανταλλάσσοντας
φιλοφρονήσεις.

Ναι,
δικαιοσύνη λοιπόν. Με τον τρόπο που
αρμόζει σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή
δημοκρατία. Αλλά η ευνομούμενη ευρωπαϊκή
δημοκρατία χρειάζεται και κόμματα και
πολίτες που στέκονται στο ύψος των
περιστάσεων όταν και άλλα, θεμελιώδους
σημασίας ζητήματα, έρχονται «με φόρα»
στο προσκήνιο και απαιτούν σοβαρότητα,
συνεννόηση και απαντήσεις.