Ο δρόμος έχει την δική του… ταλαιπωρία

Σε μια χώρα όπου τα τροχαία διεκδικούν πρωτιά στην Ευρώπη, στην χώρα όπου τα δημόσια έργα -αν μη τι άλλο- γίνονται τσάτρα πάτρα, στην Ελλάδα όπου ο μέσος όρος ηλικίας των αυτοκινήτων καλπάζει προς τα 15 έτη και στην χώρα που η πλειοψηφία των κινουμένων οχημάτων στερείται προληπτικής συντήρησης, έρχεται η άθλια κατάσταση των δρόμων, να επιβεβαιώσει πως η Ελλάδα θα αργήσει πολύ να ξεκολλήσει από τις τελευταίες θέσεις στην Πανευρωπαϊκή λίστα της οδικής ασφάλειας.

Γράφει ο Νίκος Τσάδαρης

Όμως -για να λέμε και τα σωστά- δεν είναι μόνο η ελλιπής κατασκευή των δρόμων που ευθύνεται για την επιπέδου νταμαριού κατάστασή τους.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι η σύγχυση ανάμεσα στους φορείς που έχουν την ευθύνη του οδικού δικτύου της χώρας και την απόλυτη έλλειψη συντονισμού μεταξύ των παραπάνω φορέων και των ΔΕΚΟ (ΔΕΔΗΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, κ.ά.) που κατέχουν τα υπόγεια δίκτυα κοινωφελών εγκαταστάσεων.

Αυτή η έλλειψη συντονισμού/συνεννόησης συμβαίνει σε όλες τις περιοχές της χώρας, με κύριους υπεύθυνους τους Δήμους (έχουν στην κατοχή τους μεγάλο μέρος του τοπικού οδικού δικτύου) και δευτερευόντως τις Περιφέρειες.

Εκεί λοιπόν που ένας Δήμος αποφασίζει την ασφαλτόστρωση ενός δρόμου, ή και συμπλέγματος δρόμων, ξοδεύοντας πολλά από τα χρήματα που παίρνει από τους Δημότες του, πάνω που οι κάτοικοι της περιοχής ανακουφίζονται και κινδυνεύουν λιγότερο κυκλοφορώντας σε ένα φρεσκοασφαλτοστρωμένο δρόμο, να που ένα πρωί ο «δαίμων» του δρόμου εμφανίζεται ξυπνώντας… νεκρούς, με την μορφή κομπρεσέρ.

Ξύνοντας την τσίμπλα στα μάτια και σέρνοντας τα βήματα, προσπαθείς να καταλάβεις ποιος έβαλε στο στόχο την στιλπνή φρέσκια άσφαλτο και αργά γρήγορα μαθαίνεις πως είναι κάποια από τις παραπάνω ΔΕΚΟ, που (στις περισσότερες των περιπτώσεων) έχει πάρει άδεια τομής από τον φορέα που λίγες ημέρες πριν είχε ξοδέψει ένα σωρό χρήματα για την ανανέωση του ασφαλτοτάπητα…

«Μα καλά ρε παιδιά, δεν μπορούσατε να το κάνετε λίγες μέρες πριν στρωθεί ο δρόμος;» είναι η αυτόματη ερώτηση που έρχεται στο στόμα του έκπληκτου-αγουροξυπνημένου περιοίκου, προς το συνεργείο που ήδη ξηλώνει (και φυσικά ποτέ δεν θα αποκαταστήσει σωστά) την άσφαλτο.

«Τι να σου πω κύριος; Εμείς τη δουλειά μας κάνουμε, αν θες να μάθεις, ρώτα τον δήμαρχο» έρχεται η απάντηση αν βέβαια μπορέσεις να την ακούσεις πάνω από το θόρυβο του σκαπτικού.

Μαζεύεσαι λοιπόν και λες μέσα σου: «Πού να βρίσκω τον δήμαρχο τώρα και μήπως τι θα μου πει; Το πολύ πολύ να εστιάσει το θέμα στο κοινό καλό που θα σημάνει το αυριανό μπάλωμα του δρόμου. Το κοινό καλό λοιπόν, ας είναι τι να κάνουμε; Υπομονή τέσσερα πέντε χρόνια που θα στρώσουν ξανά τον δρόμο, μπορεί να μην έρθουν τόσο γρήγορα τα κομπρεσέρια…

Όμως όταν μένεις σε μια περιοχή, όπου η κρίση άφησε πολλά οικόπεδα χωρίς κτίσμα και διαπιστώνεις ότι τρεις δρόμοι (ο ένας των οποίων πρόσφατα στρωμένος με άσφαλτο) σκάβονται σε μήκος περίπου 150 μέτρα, για να τροφοδοτηθεί ένα μόνο υπό κατασκευή σπίτι με νερό (γιατί ο αγωγός της ΕΥΔΑΠ σταματά πολύ πριν το οικοδομικό τετράγωνο όπου το γιαπί), τότε αναλογιζόμενος το πόσα ακόμα οικόπεδα πρόκειται να οικοδομηθούν σε ένα βάθος χρόνου, αντιλαμβάνεσαι ότι, και τρεις ζωές να ζήσεις αποκλείεται να κυκλοφορείς για καιρό πάνω σε σωστά κατασκευασμένους δρόμους, με όσα αυτό συνεπάγεται.

Ο λόγος για το άρθρο αυτό είναι, οι οδοί Λινάκη, Ανθέων και Ροδοδάφνης (από όπου και οι αποδεικτικές φωτογραφίες) στην Κηφισιά, σε έναν από τους πλουσιότερους δήμους της χώρας, αλλά και με τις περισσότερες κακοτεχνίες ανά τρέχον μέτρο δρόμου της δικαιοδοσίας του.

Φυσικά, ανάλογα φαινόμενα έχουμε σχεδόν στο σύνολο των περιοχών της χώρας, με αποτέλεσμα τόσο την πληθώρα τροχαίων (ως γνωστό το 75% των σοβαρών τροχαίων γίνεται μέσα στο αστικό δίκτυο), όσο και την κατασπατάληση χρημάτων των κατοίκων, οι οποίοι πληρώνουν για να μειώνεται ο βαθμός ασφάλειας αλλά και το βιοτικό τους επίπεδο.

Ελλάς, το μεγαλείο μας…

localStorage.clear();