Ρούβλια, Aριστερά και ακραίοι -Το ουκρανικό μας ανοίγει τα μάτια

Όποιος παρακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία βλέπει πόσο το Ουκρανικό ξεσκαρτάρει βίαια το πολιτικό σκηνικό, στη χώρα του Μακρόν: οι ρωσόφιλοι πολιτικοί της Γαλλίας απογυμνώθηκαν, έγιναν μειοψηφικοί απέναντι σε μια γαλλική κοινή γνώμη που τάσσεται αναφανδόν υπέρ της Ουκρανίας και υποχώρησαν στις δημοσκοπήσεις, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο, για μια νέα θητεία, στον νυν ένοικο του Ελιζέ.

Αυτό είναι ένα πολύ καλό νέο για όσους εύχονται και προσδοκούν να ενισχυθεί το μέτωπο της λογικής και της κανονικότητας στον κόσμο. Τελικά, στην Ευρώπη, οι ακραίοι δεν στεριώνουν (Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα), παρά την αποδεδειγμένη στήριξη από ξένα κέντρα, αντιευρωπαϊκά. Έτσι στη Γαλλία, στις 24 Απριλίου, κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Opinionway/Kea Partners για την εφημερίδα Les Echos και το Radio Classique, ο Μακρόν θα εξασφαλίσει στον β’ γύρο το 55% των ψήφων απέναντι στην Μαρίν Λεπέν.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στάθηκε η αφορμή ώστε ακόμη και οι πλέον αδαείς ή ανύποπτοι ψηφοφόροι στη Γαλλία να αντιληφθούν τι επιδιώκουν τα άκρα του πολιτικού τόξου. Ανακάλυψαν ότι οι μεγαλύτεροι φαν του Πούτιν είναι ακριβώς οι ίδιοι που υπονομεύουν σταθερά και δημόσια την ενωμένη Ευρώπη και το ευρώ: δύο ακροδεξιοί πολιτικοί (Μαρίν Λεπέν, Ερίκ Ζεμούρ) και δύο αριστεροί (Ζαν-Λικ Μελανσόν και ΚΚΓ). Αυτοί, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ανέλαβαν εργολαβικά το «ξέπλυμα» του Πούτιν, κόντρα στην γαλλική κοινή γνώμη που συγκλονίζεται με τη δυστυχία του ουκρανικού λαού και καταδικάζει τον Ρώσο εισβολέα. Τα τέσσερα αυτά ακραία κόμματα -που τάσσονται ανοιχτά κατά της φιλελεύθερης Δύσης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος-, ξεγυμνώθηκαν μόλις μπήκαν τα πρώτα ρωσικά τανκς στην Ουκρανία.

«Ονειρεύομαι έναν Γάλλο Πούτιν!» δήλωνε ο …Βλαντιμίρ Ζεμούρ, όπως αποκαλούν ειρωνικά τον ακροδεξιό υποψήφιο. Η Λεπέν, παλιά κολλητή του Ρώσου ηγέτη, η οποία χρηματοδοτήθηκε με ρούβλια (9 εκατ ευρώ) το 2014, από την First Czech-Russian Bank, δίνει εξίσου θερμή μάχη υπέρ του προστάτη της. «Η άρνηση των νόμιμων ανησυχιών της Ρωσίας από ξένες δυνάμεις εξηγεί την κατάσταση που γνωρίζει η Ουκρανία», δήλωσε. Σαν ηχώ, ο Ζεμούρ εξηγεί ότι «η Ρωσία υπερασπίζεται κυρίως τα συμφέροντά της» και ότι «μια ξεροκέφαλη άρνηση να ληφθούν υπόψιν οι ανησυχίες για την ασφάλειά της» οδήγησε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Δηλαδή, υπεράσπιση του Πούτιν, κριτική στο ΝΑΤΟ και στη Δύση. Τα ίδια και με τον αριστερό Μελανσόν, που θυμίζει έντονα ΣΥΡΙΖΑ: ναι μεν λάθος η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά ουσιαστικά φταίει το ΝΑΤΟ και η Δύση, άρα δικαιολογείται η ρωσική επιθετικότητα. Και όλοι αυτοί μαζί δυσανασχέτησαν με τις κυρώσεις στη Ρωσία, με την ενίσχυση του Ατλαντικού Συμφώνου και της ευρωπαϊκής άμυνας, καθώς και με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Αρθρογράφησαν κατά του νέου εξοπλιστικού προγράμματος-μαμούθ της Γερμανίας, φυσικά.

Αυτό το πολιτικό σκηνικό θυμίζει έντονα τα δικά μας. Είναι πολλές οι συμπτώσεις και τα κοινά στοιχεία με την ελληνική πραγματικότητα. Έγραφα πρόσφατα ότι και στην Ελλάδα τέσσερα κόμματα τάχθηκαν στο πλευρό του Πούτιν ή βρήκαν δικαιολογίες ή έδειξαν κατανόηση στην προσπάθειά του να ξαναγράψει την Ιστορία και να αλλάξει τα σύνορα. Εξηγούσα γιατί τα εν λόγω κόμματα αντιτάχθηκαν στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία, εκ μέρους της Ελλάδας, ή δυσανασχέτησαν με τις κυρώσεις στη Ρωσία: διότι θα προτιμούσαν η Ευρώπη -και κατά συνέπεια η Ελλάδα- να έχει καθηλωθεί σε ρόλο ουδέτερου παρατηρητή, ώστε να μπορούν ακάθεκτοι να συνεχίσουν να υβρίζουν τη Δύση, να την κατηγορούν για ολιγωρία και καθυστερήσεις, για διπλωματική και γεωπολιτική υπνηλία.

Δύσκολο να πιστέψεις πως τόσο διαφορετικές κοσμοθεωρίες και πολιτικές αντιλήψεις -τα δύο άκρα- συναντώνται τελικά στους ίδιους στόχους! Πως γίνεται οι «κακοί» ακροδεξιοί να ταυτίζονται με τους «καλούς» αριστερούς και να επιδιώκουν τα ίδια απεχθή πράγματα. Πως καταλήγουν από φαινομενικά αντίθετες ιδεολογικές αφετηρίες να ταυτίζονται ως υπονομευτές της ΕΕ, τυφλά αντιαμερικανοί, θαυμαστές τυράννων και αυταρχικών ηγετών. Αδιανόητο πως τόσο διαφορετικά πολιτικά σχήματα αγαπούν το ρούβλι και πολεμούν το ευρώ. Πως αδιαφορούν για το κοινό μας σπίτι, την Ευρώπη, και μάχονται υπέρ ενός αυταρχικού ηγέτη. Η Ουκρανική κρίση έβγαλε μάσκες, αποκαθήλωσε πολιτικούς, μας άνοιξε τα μάτια.

Πάρτε για παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση του απέναντι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι διφορούμενη: καταδίκη επισήμως, και ταυτόχρονα ξέπλυμα του Πούτιν. Ναι στις κυρώσεις, αλλά κριτική στη Δύση και στο ΝΑΤΟ. Ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα, κλείνει τα μάτια στον αυταρχισμό του Πούτιν, δεν καταδικάζει την αναθεώρηση της Ιστορίας που επιχειρεί. Στην Αυγή έφτασαν στο σημείο να γράφουν ότι τα όπλα που έστειλε η Ελλάδα στην Ουκρανία θα «καταλήξουν και στις ναζιστικές συμμορίες, που εκκαθαρίζουν γηγενείς και ομογενείς»! Τρομερό να συμφωνεί εν ψυχρώ η Αυγή με το Κρεμλίνο ότι η εισβολή έγινε γιατί οι Ουκρανοί είναι ναζιστές!

Αυτές οι διφορούμενες απόψεις συνδέονται με το γεωπολιτικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προσβλέπει στην «σύμμαχο»-Ρωσία περισσότερο απ’ό,τι στη Δύση, αλλά προκύπτουν επίσης και από μια εμμονική προεκλογική στρατηγική: πρέπει πάση θυσία, όλα τα δεινά που προκύπτουν από εξωγενείς παράγοντες -μεταναστευτικό, πανδημία, πυρκαγιές, έκρηξη τιμών ενέργειας- να αποδοθούν στον Μητσοτάκη, ώστε να φέρουν πολιτικά κέρδη στο δικό τους κόμμα. Με το Ουκρανικό αυτό έγινε σαφές: χωρίς να το λένε ξεκάθαρα θα εύχονταν να ηττηθεί η Δύση, να μειωθεί το κύρος και η ομοψυχία της ΕΕ, το ΝΑΤΟ να καταβαραθρωθεί και να κερδίσει τον πόλεμο ο Πούτιν. Θα ήταν μια ιδεολογική δικαίωση, με στόχο ένα μικροπολιτικό κέρδος. Αν όλα αυτά είχαν ως συνέπεια να πέσει φτώχεια στα ελληνικά νοικοκυριά, με την εντεινόμενη ακρίβεια, δεν θα είχαν πρόβλημα. Είναι ίδιοι οι ακραίοι, απανταχού της Γης!