Του κόσμου ημών εμπιπραμένου, ημείς άδομεν…

Λένε «μαθαίνουμε από τα λάθη, τις παραλείψεις, τις ολιγωρίες μας και βελτιωνόμαστε», για τις φυσικές καταστροφές που σχεδόν κάθε χρόνο επαναλαμβάνονται, και δυστυχώς θα επαναλαμβάνονται ακόμη και αν υποτεθεί ότι η οργάνωση, η προετοιμασία, ο συντονισμός της κρατικής μηχανής έχουν φθάσει σε ιδανικά επίπεδα…

Πλημμύρες θα πνίγουν κόσμο, πυρκαγιές θα σκοτώνουν ανθρώπους, θα αφανίζουν δάση, θα καταστρέφουν σπίτια και περιουσίες. Η δύναμη της φύσης θα υπερέχει πάντοτε της ανθρώπινης επινοητικότητας και προετοιμασίας για το «απρόβλεπτο»…

Πόσω μάλλον όταν η φύση εκδικείται για τη συστηματική, αλόγιστη, εγκληματική καταστροφή της από τον άνθρωπο. Σαν αυτό που βιώνει ο πλανήτης ολόκληρος από τη βίαιη κλιματική αλλαγή. Η οποία -εδώ είναι το «αστείο»- δεν μας προέκυψε ξαφνικά και απροειδοποίητα, δεν μας κατέλαβε εξαπίνης. Οι ειδικοί επιστήμονες προειδοποιούσαν για την επερχόμενη καταστροφή, σημείωναν κάθε χρόνο τις βίαιες αλλαγές που κατέγραφαν: άνοδος της θερμοκρασίας, άνοδος της στάθμης των υδάτων που απειλούσαν με βύθιση και αφανισμό τεράστιες παραθαλάσσιες εκτάσεις σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μόλυνση της ατμόσφαιρας σε θανατηφόρα για τον άνθρωπο επίπεδα από την αλόγιστη χρήση υδρογονανθράκων, καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας. Εξαφάνιση της ζωής από τον πλανήτη Γη, με άλλα λόγια…

Σήμερα, η επιβάρυνση του περιβάλλοντος έχει ξεπεράσει τα επίπεδα που οι ειδικοί επιστήμονες προέβλεπαν ότι θα φθάναμε το 2050. Και όταν θα έρθει και αυτό το ορόσημο, πιθανότατα η κατάσταση θα είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Για το ανθρώπινο είδος, δηλαδή, γιατί η φύση όταν πια δεν θα υπάρχει ο «εχθρός» της, ο άνθρωπος, θα βρει τον τρόπο της να αναγεννηθεί…

Όταν ο «φιστικάς» Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, στην πρώτη ομιλία του στο Κογκρέσο, δήλωνε ότι θεωρούσε την προστασία του περιβάλλοντος ως μία από τις τρεις βασικότερες πρωτοβουλίες της διακυβέρνησής του, χαρακτηρίστηκε «γραφικός» και… εκτός τόπου και χρόνου – και οι παντοδύναμες εταιρείες πετρελαιοειδών, οι περίφημες «Επτά αδελφές», του κήρυξαν ανηλεή πόλεμο και άρχισαν μπαράζ απειλών και συνωμοσιών…

Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα ο (πραγματικά επικίνδυνα… «γραφικός») νέος ένοικος του Λευκού Οίκου Ντόναλντ Τραμπ αρνιόταν να υπογράψουν οι ΗΠΑ την παγκόσμια Συμφωνία του Κιότο για τη μόλυνση του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή, χαρακτηρίζοντας όσους έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου «εχθρούς της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ», και τους εσωτερικούς επικριτές αυτής της βλακώδους πλην πανύποπτης «πολιτικής» του ως… «απάτριδες, αριστερούς σαλτιμπάγκους!».

Τα τεράστια πολυεθνικά συμφέροντα που στην πραγματικότητα ασκούν την παγκόσμια πολιτική γνωρίζουν τους κινδύνους που απειλούν τον κόσμο. Αλλά πρωτίστως νοιάζονται για… αύξηση κάθε χρόνο των κερδών τους! Λες και δεν υπάρχει αύριο, σκέπτονται και ενεργούν με βάση το «δος ημίν σήμερον», και για μετά από 50-100 χρόνια «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει…».

Μήπως εμείς οι απλοί πολίτες που τρέχουμε να προμηθευτούμε κλιματιστικά να τα λειτουργούμε στο φουλ, δεν καταλαβαίνουμε ότι για την αντιμετώπιση μιας άμεσης ανάγκης μας υπονομεύουμε το ίδιο μας το «αύριο», λύνουμε ένα σημερινό πρόβλημα με τρόπο που δημιουργεί ένα ασύγκριτα πιο επικίνδυνο πρόβλημα που θα βρούμε μπροστά μας; Μήπως και οι κόντρες και οι έριδες για τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση (ή… συνεκμετάλλευση, εδώ στα καθ’ ημάς!) των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων δεν είναι και έμπρακτη περιφρόνηση των κινδύνων ακόμη πιο ραγδαίας κλιματικής καταστροφής;

Δυστυχώς, το ανθρώπινο είδος ενεργεί και εστιάζει το ενδιαφέρον του μόνο στην ικανοποίηση των αναγκών της στιγμής. Κι αφήνει την έγνοια, την ανησυχία, τον προβληματισμό για τα μελλούμενα στους… φιλοσόφους και στους διανοούμενους. «Εμείς να βολευτούμε σήμερα, και τα υπόλοιπα ας απασχολήσουν τους… ανθρωπιστές κουλτουριάρηδες!».

Οι τεχνοκράτες επιστήμονες γνωρίζουν σε απύθμενο βάθος ότι εναλλακτικές λύσεις ενέργειας που δεν θα επιβαρύνουν το κλίμα υπάρχουν. Και τις δημοσιοποιούν σε… επιστημονικές ημερίδες, χωρίς να ενοχλούν τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επενδύσει και εξακολουθούν να επενδύουν στη βιομηχανία εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων τρισεκατομμύρια δολαρίων, που πρέπει να… αποσβέσουν! Κι όταν αυτό κοντεύει να συντελεστεί (έτσι κι αλλιώς, τα αποθέματα υδρογονανθράκων, και ιδίως των εμπορικά εμπορεύσιμων από πλευράς κόστους εξόρυξης, το πολύ σε 100 χρόνια θα έχουν σχεδόν εξαντληθεί), ε, τότε θα μπουν σε εφαρμογή τα σχέδια παραγωγής ενέργειας, με λιγότερους ή μηδενικούς κινδύνους για το περιβάλλον και την ανθρώπινη ζωή…

Αρκεί η φύση να θελήσει να δώσει στην ανθρωπότητα αυτό το περιθώριο… Αλλιώς, καληνύχτα ζωή!