Το… ράβε-ξήλωνε στα αυθαίρετα και το εξευτελιστικό αλισβερίσι πολιτών – κράτους

Δεν με εντυπωσιάζει τίποτε, δεν με εκπλήσσει τίποτε, είμαι συνειδητοποιημένος και προσγειωμένος στην αέναη νεοελληνική πραγματικότητα πολίτης!

Και έχω πάψει να αγανακτώ για τις προκλητικές ολιγωρίες του κράτους, την αυτοϋπονόμευση των θεσμών του, την εκούσια απαξίωσή του στην εκτίμηση των ιθαγενών υπηκόων (παραλίγο να γράψω «πολιτών»!), καταστάσεις πάντως που δεν φαίνεται να απασχολούν και να προβληματίζουν το «σύστημα» και τους διαχειριστές του, αφού από μακρόχρονη πείρα ξέρουν ότι όλα αυτά ξεχνιούνται με το συνηθισμένο μικροπολιτικό και εξευτελιστικό αλισβερίσι μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας, σ’ αυτό το επαίσχυντο αλλά πανίσχυρο πελατειακό καθεστώς που χαρακτηρίζει την άσκηση της πολιτικής στη χώρα μας…

Δεν χρειάζεται να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι διαχρονικά και διακομματικά με τις διαπιστώσεις μου αυτές. Κατά έναν περίεργο τρόπο, «δεξιοί», «κεντρώοι», «αριστεροί» και… αριστερο-επιδέξιοι μετέρχονται των ίδιων τερτιπίων. Οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι καταγγέλλουν λ.χ. την πρακτική των επιδομάτων σε «ενδιαφέρουσες», από πλευράς εκλογικής σκοπιμότητας, κοινωνικές ομάδες, αλλά, όταν… έρθει η ώρα τους να κυβερνήσουν, εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πρακτικές! Δεν χρειάζονται συγκεκριμένα παραδείγματα, το διάστημα 2015-2022 είναι μικρό για να εξασθενήσει η μνήμη…

Ανακοινώθηκε χθες ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος επαναφέρει τη δυνατότητα… νομιμοποιήσεως αυθαιρέτων ακινήτων «κατηγορίας 5», που είναι δηλαδή εξ ολοκλήρου αυθαίρετα ή έχουν σοβαρότατες πολεοδομικές παραβάσεις! Προϋπόθεση να είναι κτισμένα προ του 2011 και να μη βρίσκονται σε απαγορευμένες περιοχές, όπως αιγιαλοί, δάση κ.λπ. Αυτή η δυνατότητα νομιμοποίησης είχε αρθεί το 2020 από τη σημερινή κυβέρνηση. Την ίδια που την επαναφέρει…

Οι τεχνικές λεπτομέρειες για αυτές τις νομιμοποιήσεις (και είναι πολλές…) δεν έχουν σημασία, ιδίως αν σκεφθεί κανείς ότι… ο διάολος και οι σκοπιμότητες συνήθως κρύβονται στις «λεπτομέρειες»! Σημασία έχει η διαπίστωση (που κάτι λέει, διάολε!) ότι από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν θεσπισθεί, με την ανοχή του ΣτΕ, τέσσερις διαφορετικοί νόμοι για τα αυθαίρετα, ενώ έχουν ακυρωθεί ακόμα δύο!

Το 2011, επί ΠΑΣΟΚ, ψηφίσθηκε ο νόμος 4014, που έδινε… γενικευμένη δυνατότητα νομιμοποίησης όλων των κατηγοριών αυθαιρέτων, για να μπει «οριστικό τέλος»! Το 2013, από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ο νόμος ακυρώθηκε, αφού προσβλήθηκε στο ΣτΕ, αφού προηγουμένως το υπουργείο θέσπισε άλλον νόμο (τον 4178/13) με την ίδια ακριβώς φιλοσοφία με τον ακυρωθέντα, προκειμένου να… «απορροφήσει» τις εκκρεμείς δηλώσεις του καταργηθέντος νόμου! Μιλάμε για παράνοια, αλλά το ΣτΕ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών στη μέχρι τότε 30ετή νομολογία του -άγνωστο γιατί-, έκρινε τον νόμο αυτόν συνταγματικό, ανοίγοντας την κερκόπορτα σε κάθε νομιμοποίηση αυθαιρέτου στα χρόνια που ακολούθησαν.

Τα αυθαίρετα στην Ελλάδα είναι μια ιστορία κλαυσίγελου και «πικρής, μικρής μου αγάπης»! Από τον προηγούμενο αιώνα, αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο, το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» ήταν στόχος και όνειρο του καθημαγμένου λαού. Η Πολιτεία, αντί να οργανώσει τις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης (σχέδια πόλεων, στεγαστική πολιτική κ.λπ.), περιορίσθηκε να… κάνει τα στραβά μάτια, για να βολευτεί ο κοσμάκης. Με τα χρόνια το πράγμα… ξεχείλωσε, με τη βοήθεια της διαφθοράς και της ανοχής στον δημόσιο τομέα (Πολεοδομίες, Αστυνομία, δασαρχεία κ.λπ.), των τεράστιων ιδιωτικών συμφερόντων εργολάβων και ιδιοκτητών γης που τη μοσχοπουλούσαν, τεμαχίζοντας οικόπεδα σε παράνομες περιοχές που δεν είχαν καμία πιθανότητα νόμιμης οικοδόμησης, και η Ελλάδα, σε λίγες δεκαετίες, έγινε υπόδειγμα… «αυθαίρετοland»!

Ο μακαρίτης Αντώνης Τρίτσης, με μια σειρά νόμων, ρυθμίσεων (θυμάστε το «αν το δηλώσεις, το σώζεις»;) και χρονικών προθεσμιών, προσπάθησε φιλότιμα να καθαρίσει το παράνομο και άναρχο τοπίο. Και είχε αρχίσει να τα καταφέρνει, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, εν όψει εκλογών και… πολιτικού κόστους που συνεπαγόταν η οριστική ρύθμιση των αυθαιρέτων και η θέσπιση αυστηρού πολεοδομικού νομοθετικού πλαισίου, τον… κλωτσοπέταξε από την κυβέρνηση (αφού ο Τρίτσης αρνήθηκε να πάρει πίσω το έργο του) με την καταπληκτική φράση «Αντώνη, φεύγεις, αφού στον τομέα σου… έγραψες ιστορία…»!

Τώρα, ξανά μανά τα ίδια – και δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν «λογικοφανείς» εξηγήσεις. Όπως σε κάθε υπαναχώρηση της πολιτείας (συνήθως σε προεκλογικές περιόδους…), αλλά γεγονός παραμένει ότι στα χρόνια αυτά καταντήσαμε να φθάσουμε στην… 9η γενιά αυθαιρέτων, ενώ οι «δεσμεύσεις» της πολιτείας ήταν ότι η κάθε προηγούμενη ήταν οριστικά… η τελευταία!

Εκτός από το… σίριαλ των αυθαιρέτων, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας χαρίζονται, μεγαλόψυχα, πρόστιμα που είχαν επιβληθεί (π.χ. στους μη εμβολιασθέντες για κορωνοϊό), χαρίζονται πρόσθετοι φόροι και πρόστιμα που επιβλήθηκαν σε φοροφυγάδες, ακυρώνονται αποφάσεις απολύσεων, όπως η περίπτωση γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που είχαν επιβληθεί στο peak της πανδημίας από «αρνητές» του εμβολίου, και πάει λέγοντας!

Με συγχωρείτε, αυτό δεν είναι οργανωμένη βάσει αρχών και θεσμών πολιτεία. Είναι… θίασος μπερντές θεάτρου σκιών (και ζητώ συγγνώμη από τον σοφό Καραγκιόζη…), που λες και έχει βαλθεί να αποδείξει στους συνεπείς πολίτες πόσο ηλίθιοι είναι που τηρούν τις υποχρεώσεις τους κανονικά, προτρέποντάς τους την… επόμενη φορά να ακολουθήσουν το ρεύμα!