Νεαρή λέκτορας ζούσε σε μια σκηνή για δύο χρόνια: «Οι μαθητές μου δεν το έμαθαν ποτέ» | ΚΟΣΜΟΣ

Όπως πολλοί διδακτορικοί φοιτητές, η Aimée Lê χρειαζόταν την ωριαία αμειβόμενη εργασία της – ως λέκτορας αγγλικών – για να τα φέρνει βόλτα. Αυτό όμως που δεν φαντάστηκαν ποτέ οι μαθητές της, ήταν ότι για δύο χρόνια ενώ τους δίδασκε ζούσε σε μια σκηνή.

Η Lê αποφάσισε να ζήσει έξω ως έσχατη λύση όταν αντιμετώπισε μια απότομη αύξηση ενοικίου στο τρίτο έτος του διδακτορικού της στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά ένα διαμέρισμα και να καλύψει όλα της τα έξοδα βάσει των εισοδημάτων της στην έρευνα και τη διδασκαλία. Την ιδιαίτερη ιστορία της, παρουσιάζει η Guardian.

«Έκανε κρύο. Ήταν μια μικρή σκηνή για ένα άτομο, πράγμα που σήμαινε ότι μετά από λίγο ζέσταινε. Υπήρχαν όμως μέρες που θυμάμαι ότι ξυπνούσα και η σκηνή μου ήταν σε έναν κύκλο χιονιού. Όταν δεν έκανα το διδακτορικό μου ή άλλη δουλειά, μάθαινα πώς να κόβω ξύλα ή να ανάβω φωτιά», θυμάται.

Αποθήκευσε τα βιβλία της στο μεταπτυχιακό γραφείο για να μην καταστραφούν και έκανε ντους στο πανεπιστήμιο. «Δεν το είπε ακριβώς» στους γονείς της, λέγοντάς τους ότι έμενε σε μια οικολογική φάρμα για να μην τους ανησυχήσει.

Ούτε το είπε στο πανεπιστήμιό της, το οποίο ανέφερε ότι η ευημερία όλων των φοιτητών του ήταν πρωταρχικής σημασίας και ότι ενθάρρυνε όποιον δυσκολεύεται να ζητήσει υποστήριξη. Η Lê λέει ότι έκανε διπλή ζωή, φοβούμενη ότι θα μπορούσε να βλάψει την επαγγελματική της φήμη αν οι άνθρωποι γνώριζαν ότι ήταν άστεγη.

«Έλαβα καλές κριτικές από μαθητές. Βαθμολόγησα 300 Γενικά Πιστοποιητικά Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε ένα λόμπι ξενοδοχείου. Οργάνωσα ακόμη και ένα διεθνές συνέδριο. Δούλευα σε πολύ υψηλό επίπεδο και ήμουν απίστευτα συγκεντρωμένη», λέει.

Σύμφωνα με την Ένωση Πανεπιστημίων και Κολλεγίων, τα δεινά των νέων ακαδημαϊκών που επιθυμούν απεγνωσμένα να εδραιώσουν σταθερά την καριέρα τους, επιδεινώνεται. Ανάμεσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, είναι οι άδικες αμοιβές, ο «μη βιώσιμος» φόρτος εργασίας και οι περιστασιακές συμβάσεις.

«Νομίζω ότι οι μαθητές είχαν κάθε προσδοκία ότι έπαιρνα μισθό για τη δουλειά μου. Νομίζω ότι αυτό υποθέτουν παντού οι φοιτητές: ότι είμαστε καθηγητές με σωστές συμβάσεις. Τους είπα ότι δεν ήταν έτσι, αλλά σκέφτηκα ότι το να τους πω ότι μένω έξω ήταν ένα βήμα πολύ μακριά», αναφέρει η Lê.

Έρευνα που δημοσιεύτηκε αυτόν τον μήνα διαπίστωσε ότι σχεδόν τα μισά από τα προπτυχιακά μαθήματα για τα οποία είναι διάσημο το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ παραδίδονται από επισφαλώς απασχολούμενο προσωπικό χωρίς κατάλληλες συμβάσεις. Η UCU (University and College Union) λέει ότι αυτή είναι μια γνωστή ιστορία σε όλη τη χώρα.

Η Lê έλαβε ετήσια υποτροφία 16.000 λιρών για τρία χρόνια από το Royal Holloway για να κάνει το διδακτορικό της σε μειονοτικές εθνοτικές ομάδες στην αμερικανική λογοτεχνία και κέρδισε μια επιπλέον υποτροφία από τις ΗΠΑ, από όπου κατάγεται, στο πρώτο της έτος. Αλλά ως διεθνής φοιτήτρια έπρεπε να πληρώνει 8.000 λίρες ετησίως ως δίδακτρα στο πανεπιστήμιο (δίδακτρα που έχουν αρθεί για τους υποτρόφους του Ηνωμένου Βασιλείου), αφήνοντάς της 12.000 λίρες ετησίως για να ζήσει, συμπεριλαμβανομένου του μισθού της από τη διδασκαλία.

Λέει ότι τα κατάφερνε ίσα-ίσα έως ότου η φτηνή αίθουσα μεταπτυχιακών σπουδών στην οποία έμενε έκλεισε για ανακαινίσεις στο τέλος του δεύτερου έτους της. Αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να βρει επιπλέον 3.000 λίρες ετησίως για ενοίκιο, το οποίο λέει ότι δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Αποφασισμένη να μην τα παρατήσει, δανείστηκε τη σκηνή από μια φίλη της.

Η Lê παραδέχεται ότι στην αρχή φοβήθηκε. «Τρόμαξα πολύ. Έμαθα ότι υπήρχε ένας καταυλισμός διαμαρτυρίας κοντά στην πανεπιστημιούπολη, οπότε πήγα με τη σκηνή μου και ρώτησα αν μπορούσα να μείνω εκεί για να μην είμαι μόνη. Και αυτή ήταν η αρχή των επόμενων δύο χρόνων μου».

Ενώ βρισκόταν στη σκηνή της, ανυπομονούσε για την «ανταμοιβή της σταθερότητας» μετά το διδακτορικό της. Ήξερε ότι θα μπορούσε να καταλήξει να συνάψει κάποια πιο βραχυπρόθεσμα συμβόλαια και δεν θα χρειαζόταν ποτέ να ανησυχεί ξανά για την ασφαλή στέγαση.

Σήμερα η Lê αισθάνεται ότι αυτή η αισιοδοξία ήταν άστοχη. Απέκτησε το διδακτορικό της το 2018, δίδαξε μαθητές και εργάστηκε σε έναν βοτανικό κήπο για να τα βγάλει πέρα πριν εξασφαλίσει δύο χρόνια με σύμβαση ορισμένου χρόνου για διδασκαλία δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ. Τώρα ζει με τους γονείς της και ψάχνει ξανά δουλειά.

«Δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί. Είχα πολλές συνεντεύξεις, συμπεριλαμβανομένης μιας στο Κέμπριτζ πρόσφατα, αλλά άρχισα να ψάχνω τον Απρίλιο ενώ ήμουν ακόμη απασχολημένη. Νιώθω πολύ αγχωμένη».

Δεν ξέρει αν έχει δίκιο που δεν τα παρατάει. «Για να είμαι ειλικρινής, παλεύω με αυτήν την ερώτηση. Η ειρωνεία είναι ότι νομίζω ότι είμαι πολύ κατάλληλη για τη δουλειά. Ξέρω ότι είμαι πολύ καλή δασκάλα. Είναι σαν λειτούργημα».

Το Ρόγιαλ Xόλογουεϊ (Royal Holloway), δεν ήξερε ότι η Lê δυσκολευόταν οικονομικά. Ένας εκπρόσωπος είπε: «Έχουμε αφοσιωμένες συμβουλευτικές ομάδες φοιτητών και ομάδες ευημερίας που είναι εδώ για να υποστηρίξουν τους φοιτητές μας, συμπεριλαμβανομένων των διδακτορικών, με την υγεία και την ευημερία τους». Οι υπηρεσίες περιελάμβαναν δωρεάν παροχή συμβουλών, βοήθεια για κρίσεις και μια ομάδα οικονομικής ευημερίας που θα μπορούσε να προσφέρει πληροφορίες σχετικά με επιπλέον χρηματοδότηση για την οποία οι φοιτητές μπορεί να είναι επιλέξιμοι, είπε.

Η Βίκι Μπλέικ, πρόεδρος της UCU, δήλωσε: «Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να σοκάρονται όταν μαθαίνουν ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ένας από τους πιο επισφαλείς τομείς της βρετανικής οικονομίας. Υπάρχουν τουλάχιστον 75.000 υπάλληλοι με επισφαλείς συμβάσεις: εργαζόμενοι που υφίστανται εκμετάλλευση, είναι κακοπληρωμένοι και συχνά ωθούνται στο χείλος του γκρεμού από ανώτερες διευθυντικές ομάδες που βασίζονται στην καλή θέληση και την κουλτούρα του φόβου».

Η έρευνα του συνδικάτου δείχνει ότι το ένα τρίτο των ακαδημαϊκών απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και το 41% των ακαδημαϊκών που διδάσκουν μόνο, είναι με ωρομίσθιες συμβάσεις.

Η Γιασμίν Γουόρεν, η οποία διδάσκει ψυχολογία με μερική απασχόληση παράλληλα με το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, λέει: «Ως γυναίκα που τελειώνεις το διδακτορικό σου και μπαίνεις κατευθείαν σε επισφαλή συμβόλαια, πρέπει να ρωτήσεις: σε ποιο σημείο επιλέγω να κάνω οικογένεια; Σε ποιο σημείο μπορώ να αγοράσω σπίτι; Δεν έχω δει καμία πανεπιστημιακή διαφήμιση θέσεων καθηγητών με συμβόλαιο άνω του ενός έτους πρόσφατα. Αναμένεται να το δεχτούμε αυτό ως φυσιολογικό».

Η Σιάν Τζόουνς (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) πέρασε έξι μήνες να κοιμάται στα πατώματα φίλων της, ενώ έκανε έρευνα για το διδακτορικό της και διδάσκοντας ιστορία για 15 λίρες την ώρα σε ένα πανεπιστήμιο του Russell Group. Η Τζόουνς έχει αναπηρία και στο τρίτο έτος του διδακτορικού της πάγωσε η χρηματοδότησή της όταν χρειάστηκε να μείνει ένα μήνα εκτός μετά την επέμβαση. Λίγο αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της λόγω ενδοοικογενειακής βίας. Δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά κάποιο ενοίκιο.

«Ήταν μια πραγματικά δύσκολη στιγμή, να συνεχίσω να διδάσκω και να κάνω την έρευνά μου ενώ δεν είχα πού να ζήσω», λέει. «Κατέληξα με σοβαρό PTSD (μετατραυματική αγχώδη διαταραχή)».

Η Τζόουνς ολοκλήρωσε τελικά το διδακτορικό της, ενώ έκανε έτρεχε κάνοντας δύο περιστασιακές δουλειές διδασκαλίας σε δύο ιδρύματα με διαφορά μίας ώρας. «Είμαι ακόμα κουρασμένη», λέει. «Είμαι τώρα ένας από τους τυχερούς γιατί έχω συμβόλαιο τριών ετών, οπότε μπορώ επιτέλους να χαλαρώσω λίγο. Αλλά το να ξέρεις σε δυόμισι χρόνια θα είσαι ξανά άνεργος είναι απολύτως τρομακτικό».

Ο Ρατζ Τζέθουα, διευθύνων σύμβουλος της Ένωσης Εργοδοτών Πανεπιστημίων και Κολλεγίων, δήλωσε: «Παρά το γεγονός ότι η UCU απορρίπτει επανειλημμένα ευκαιρίες συνεργασίας με εργοδότες σε αυτόν τον σημαντικό τομέα, οι εργοδότες συνέχισαν τις προσπάθειές τους να μειώσουν την εξάρτηση του κλάδου από συμβάσεις ορισμένου χρόνου».

Δήλωσε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι ακαδημαϊκές συμβάσεις ορισμένου χρόνου μειώθηκαν και «η συντριπτική πλειονότητα της διδασκαλίας παραδίδεται από προσωπικό με συμβάσεις αορίστου χρόνου».