Το θυελλώδες ειδύλλιο που γεννήθηκε στην Επανάσταση του 1821

Όσο οι εξεγερμένοι Έλληνες πολεμούσαν για να καταφέρουν το ακατόρθωτο, να κερδίσουν την πολυπόθητη λευτεριά τους, ένας έρωτας ανθούσε στο περιθώριο των μαχών.

Εκείνος ήταν αρχιστράτηγος των επαναστατών από τον Ιούνιο του 1821 και πολεμούσε με σθένος και αυταπάρνηση.

Εκείνη παθιασμένη επαναστάτισσα που έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε για τον αγώνα του έθνους, πέφτοντας θύμα τελικά των μικροπολιτικών μηχανορραφιών του νεοσύστατου κράτους.

Εκείνον τον έλεγαν Δημήτριο Υψηλάντη και εκείνη Μαντώ Μαυγένους! Ο μετεπαναστατικός τους βίος χαρακτηρίστηκε πράγματι από τον θυελλώδη έρωτά τους, μια καταραμένη λες σχέση που δεν θα προχωρούσε γιατί την αντάρτισσα την κατασυκοφάντησαν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε.

Όσο ζούσε ο Καποδίστριας, ο Υψηλάντης υπηρετούσε ως στρατάρχης του τακτικού στρατού και η Μαυρογένους λειτουργούσε ως αντιστράτηγος επί τιμή, καθώς τα είχε δώσει όλα για την επανάσταση και δεν είχε καν σπίτι να μείνει.

Όταν ο κυβερνήτης δολοφονήθηκε, η Μαντώ κυνηγήθηκε λυσσαλέα από διάφορα κέντρα επιρροής, που έβαλαν τελικά λόγια στον αρχιστράτηγο Υψηλάντη για την αρραβωνιαστικιά του, τη «φραγκοντυμένη Μυκονιάτισσα».

Εκείνη ήταν αριστοκράτισσα καλλονή και εκείνος αγωνιστής πρίγκιπας και μια τέτοια ένωση δεν την ήθελαν πολλοί. Κυρίως οι πολιτικάντηδες, που υπέθεταν ότι ένας γάμος μεταξύ τους θα σήμαινε την ένωση δύο μεγάλων οικογενειών με σαφή ρωσικό προσανατολισμό.

Κι εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο Ιωάννης Κωλέττης, που την κατασυκοφαντεί και δίνει έτσι άδοξο τέλος στην παθιασμένη σχέση. Ακόμα και τρίτο πρόσωπο ανακάλυψε στη σχέση τους, έναν παράνομο υποτίθεται δεσμό της Μαυρογένους, δίνοντας τη χαριστική βολή στον αρραβώνα.

Ο Μαυροκορδάτος είχε γράψει γι’ αυτό: «[Ο Υψηλάντης] επικράθη πάρα πολύ και απεφάσισε να πάρη το λόγο του οπίσω, όπου είχε δώσει προς αυτήν πριν ανακαλύψει τας μετά του κυρίου Βλακέρου σχέσεις της». Ο Βλακέρος, όπως τον αποκαλούσαν οι έλληνες αγωνιστές, δεν ήταν άλλος από τον άγγλο φιλέλληνα Έντουαρντ Μπλάκιερ, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που έπαιξε ενεργό ρόλο στη σύναψη των δανείων της ανεξαρτησίας.

Μετά τον χωρισμό, τα άλλοτε παθιασμένα ερωτικά συναισθήματα της Μαυρογένους μετατράπηκαν σε άσβεστο μίσος για τον Υψηλάντη. Το τέλος είχε όμως έρθει για την πιο ωραία ερωτική ιστορία των φλογισμένων χρόνων της Επανάστασης.

Η Μαντώ αποσύρθηκε στη γενέτειρά της και αποτραβήχτηκε οριστικά από τη δημόσια ζωή, πεθαίνοντας τελικά στην Πάρο το 1848 πάμφτωχη, ρακένδυτη και ξεχασμένη από όλους…