Το στρατηγικό βομβαρδιστικό που έγινε μουσικό συγκρότημα και σφηνάκι

Την χρονιά που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, οι ΗΠΑ μπήκαν στον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο». Η εξέλιξη αυτή έθεσε την Ουάσιγκτον μπροστά σε νέες εξοπλιστικές ανάγκες. Μία από αυτές όριζε πως οι ΗΠΑ χρειάζονταν ένα βομβαρδιστικό που θα μπορούσε να «εκτελέσει στρατηγικές αποστολές», δηλαδή κυρίως να μεταφέρει πυρηνικά, χωρίς να χρειάζεται ανεφοδιασμό σε προκεχωρημένες και ενδιάμεσες βάσεις που βρίσκονταν σε άλλες χώρες.

Ήθελαν δηλαδή ένα αεροπλάνο που θα απογειωνόταν από τις ΗΠΑ και χωρίς να χρειαστεί, να προσγειωθεί σε καμιά συμμαχική χώρα, να πάει απευθείας στην ΕΣΣΔ και να ρίξει το θανατηφόρο φορτίο του. Το Πεντάγωνο ζητούσε συγκεκριμένα να μπορεί να διανύσει μια απόσταση 8.000 χιλιομέτρων μεταφέροντας 4.5 τόνους οπλικού φορτίου. Το 1946 η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία ζήτησε από τις εταιρείες Boeing, Consolidated Aircraft, και Glenn L. Martin Company να υποβάλλουν σχετικές προτάσεις. Το μοντέλο 462 της Boeing με έξι κινητήρες κέρδισε το συμβόλαιο τον Ιούνιο του 1946. Είχε εμβέλεια μάχης 5.010 χιλιόμετρα και μικτό βάρος 160 τόνους!

Στα τέλη Ιουνίου του ίδιου χρόνου, η αμερικανική κυβέρνηση υπέγραψε συμβόλαιο 1,7 εκατομμυρίων δολαρίων με την Boeing, για την κατασκευή ενός πρωτότυπου με την κωδική ονομασία XB-52 που θα έκανε τις σχετικές δοκιμές. Τον Οκτώβριο όμως η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, δήλωσε πως το αεροπλάνο και τεράστιο ήταν και δεν ήταν σύμφωνα με τα κριτήρια που είχε θέσει. Αμέσως, η Boeing για να μην χάσει το συμβόλαιο έφτιαξε το μοντέλο 464 που ήταν μικρότερο σε μέγεθος και με τέσσερις κινητήρες, που θεωρήθηκε άμεσα αποδεκτό από την αμερικανική αεροπορία.

Πάλι όμως στις δοκιμές το μοντέλο αυτό, αλλά και όλες οι εκδόσεις που έφτιαξε στην συνέχεια η Boeing εντοπίζονταν να έχουν αδυναμίες. Προς τα τέλη της δεκαετίας πλέον, άλλα στρατηγικά βομβαρδιστικά είχαν ξεπεράσει το μοντέλο αυτό, στέλνοντας και πάλι την εταιρεία στο σχεδιαστήριο, με τις προτροπές της αμερικανικής κυβέρνησης να ενσωματώσουν οι σχεδιαστές νεωτερισμούς της εποχής, όπως ο εναέριος ανεφοδιασμός.

Τα πήγαινε-έλα στο σχεδιαστήριο συνεχίστηκαν μέχρι το 1954, που το πρώτο Β-52 Α βγήκε από την γραμμή παραγωγής με τέτοιους νεωτερισμούς και δυνατότητες που έκαναν τον αρχηγό της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας Νέηθαν Τουάινινγκ, να δηλώσει: «Τα μακρύκανα τουφέκια ήταν το εξαιρετικό όπλο της εποχής τους. Σήμερα το Β-52 είναι το μακρύκανο τουφέκι της εναέριας εποχής».

Ο αμερικανός στρατηγός δεν έπεσε και πολύ έξω με την δήλωσή του αυτή, καθώς το Β-52 απογειώθηκε για να πετάξει σε όλα τα μέτωπα στα οποία ενεπλάκησαν οι ΗΠΑ έκτοτε, κάνοντας το έναν ιπτάμενο θρύλο! Στον πόλεμο του Βιετνάμ, η χρησιμοποίησή του από τις ΗΠΑ για τα carpet bombings, με τις τεράστιες ζημιές που επέφεραν ειδικά στον άμαχο πληθυσμό της ασιατικής αυτής χώρας, έκαναν το Β-52 αντικείμενο μίσους για το αντιπολεμικό κίνημα που μεγάλωνε στην Αμερική.

«Απογείωση» στο πεντάγραμμο

Το «μίσος» αυτό ενέπνευσε όμως και την ποπ κουλτούρα της εποχής. To B-52 «απογειώθηκε» και στο ροκ πεντάγραμμο με το συγκρότημα Β-52s που συγκροτήθηκε το 1976, ένα χρόνο δηλαδή μετά την λήξη του πολέμου στο Βιετνάμ. Το αρχικό σχήμα αποτελείτο από τους Φρεντ Σνάιντερ στα φωνητικά, την Κέιτ Πίρσον στα φωνητικά και πλήκτρα, την Σίντι Γουίλσον στα φωνητικά, τον Ρίκι Γουίλσον στη βασική κιθάρα και τον Κιθ Στρίκλαντ στα ντραμ, την ρυθμική κιθάρα και τα πλήκτρα.

Πληροφορίες θέλουν το όνομα του συγ κροτήματος να το έχουν εμπνευστεί από μια συγκεκριμένη κόμμωση της εποχής σε σχήμα παραδοσιακής κυψέλης που θύμιζε και το ρύγχος του βομβαρδιστικού. Άλλη εκδοχή λέει πως το όνομα ήταν ιδέα του Στρίκλαντ μετά από ένα όνειρο που είδε, στο οποίο ένα συγκρότημα έπαιζε σε ένα ξενοδοχείο και εκεί ένα άτομο του ψιθύρισε στο αυτί πως το όνομα του συγκροτήματος ήταν «οι Β-52s». Έκτοτε το συγκρότημα γνώρισε δόξες αλλά πτώσεις, δίνοντας ωστόσο πολύ καλές επιτυχίες όπως το «Love Shack» και το «Rock Lobster». Τέσσερις δεκαετίες μετά οι «Β-52s» συνεχίζουν παρά τον θάνατο του Γουίλσον από AIDS την δεκαετία του 80’. Πλέον στο συγκρότημα έχουν απομείνει ο Φρεντ Σνάιντερ, η Κέιτ Πίρσον, η Σίντι Γουίλσον και ο Κιθ Στρίκλαντ.

«Καίγοντας» το μπαρ

Ένας από τους σχετικά εξίσου γνωστούς «σταθμούς» του Β-52, είναι και αυτός που εντοπίζει κανείς επισκεπτόμενος ένα μπαρ που, σεβόμενο τον εαυτό του, σερβίρει το κοκτέιλ που έχει πάρει το όνομα του στρατηγικού βομβαρδιστικού.

Πρόκειται για ένα κοκτέιλ με επίπεδα και σερβίρεται συνήθως ως σφηνάκι. Αποτελείται από Καλούα, Μπέιλις και Γκραν Μαρνιέ η Triple Sec που σε νεώτερες εκδόσεις έχει αντικατασταθεί από Κουαντρό. Όταν είναι έτοιμο, τα τρία αυτά συστατικά διακρίνονται καθαρά λόγω διαφορετικής πυκνότητας.

Το όνομα του κοκτέιλ και ειδικά για την φλεγόμενη έκδοσή του, φέρεται να πηγάζει από τις βόμβες ναπάλμ που έριχνε το βομβαρδιστικό στο Βιετνάμ. Σύμφωνα με μια ιστορία, το κοκτέιλ το έφτιαξε πρώτα ο Πίτερ Φιτς, ο επικεφαλής μπάρμαν του ξενοδοχείου Banff Springs στο Μπανφ της Αλμπέρτα. Ονόμαζε τα νέα του ποτά με βάση γνωστά συγκροτήματα, άλμπουμ και τραγούδια. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, το ποτό πήρε το όνομά του από το ομώνυμο συγκρότημα.

Ένας από τους πρώτους πελάτες που το ήπιαν, ήταν ο ιδιοκτήτης εστιατορίων στην πόλη της Αλμπέρτα και του άρεσε τόσο πολύ, που το έβαλε στο μενού. Για αυτό τον λόγο θεωρούν πολλοί πως το πρώτο σφηνάκι φτιάχτηκε στο Κάλγκαρι της Αλμπέρτα το 1977.

Άλλη εκδοχή θέλει το ποτό να το φτιάχνει για πρώτη φορά ο Άνταμ Χόνιγκμαν ένας μπάρμαν στην Νέα Υόρκη. Γεγονός είναι πως το σφηνάκι-κοκτέιλ με το όνομα Β-52 έχει γίνει τόσο αγαπητό που έχει και διαφορετικές μικροεκδοχές. Έγινε δε το αγαπημένο στο βόρειο Λονδίνο όταν στα τέλη του 2009, ο επιθετικός της Άρσεναλ Νίκλας Μπέντνερ άλλαξε το νούμερο της φανέλας του από 26 σε 52 κερδίζοντας έτσι το προσωνύμιο «Β52».

Οι διάφορες μικροεκδοχές του ποτού έχουν τα εξής ονόματα:

• Β51 καθώς είναι ένα Β-51 με Φραντζέλικο αντί για Triple Sec
• Β-52 με θύρες βομβών καθώς είναι ένα Β-52 με 4η στρώση από Τζιν.
• Β-52 της Ερήμου ή Β-52 με Μεξικανό πυροβολητή, καθώς είναι ένα Β-52 με Τεκίλα αντί για Μπέιλις.
• Β-52 με πλήρες φορτίο, καθώς είναι ένα Β-52 με 4η στρώση Φραντζέλικο και μια 5η στρώση ρούμι Μπακάρντι φλαμπέ.
• Β-53, καθώς είναι ένα Β-52 με Σαμπούκα αντί για Μπέιλις,
• Β-54, καθώς είναι ένα Β-52 με Αμαρέτο αντί για Triple Sec και είναι επίσης γνωστό με το όνομα Β-52 Gunship.
• Β-57, καθώς είναι ένα Β-52 με δόσεις μέντα αντί για Μπέιλις
• Και τέλος Β-156 καθώς σερβίρεται σε παραδοσιακό ποτήρι που είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από ένα σφηνάκι.

localStorage.clear();