Ο Sammy Davis Jr. ήταν γενναίος, γίνε σαν τον Sammy

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να μην συμφωνεί στο πόσο ταλαντούχος υπήρξε ο Sammy Davis. Δεν είναι μόνο ότι αποτέλεσε έναν από τους θεμέλιους λίθους του Rat Pack. Ο Davis θεωρείται σήμερα τόσο στην Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ το πεντάγραμμο. Ένας σπάνιος άνθρωπος που μπορούσε να σε καταπλήξει ταυτόχρονα με την φωνή του, τις χορευτικές του ικανότητες αλλά και το χιούμορ του. Αυτό, όμως, που τον έκανε πραγματικά να ξεχωρίζει ήταν η δύναμη της ψυχής του. Γιατί ο Davis μπορεί να μας χάρισε μαγικές στιγμές στο πλευρό του Sinatra, αλλά ταυτόχρονα μας θύμισε ότι η αξιοπρέπεια και η τιμή, είναι τα δυο βασικά συστατικά που συνθέτουν την ψυχοσύνθεση ενός άντρα.

Στα κάτω…

Εκ πρώτης όψεως δεν σου γεμίζει το μάτι. Ήταν κοντούλης, υπερβολικά αδύνατος και η φτωχή του καταγωγή δεν του επέτρεψε να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να βελτιώσει την εικόνα του. Επίσης ήταν μαύρος. Και αν αυτό σήμερα -στα περισσότερα μέρη του κόσμου τουλάχιστον- ακούγεται φυσιολογικό, στην Αμερική ήταν πρόβλημα. Τόσο μεγάλο που ακόμη και ο Πρόεδρος Kennedy, ο άνθρωπος που ο Davis στήριξε με όλες του τις δυνάμεις, εγκατάλειψε τον τραγουδιστή την στιγμή που εκείνος τον χρειάστηκε περισσότερο.

Πριν την σκάλα της δόξας που τον έφερε στο Rat Pack και τις μεγάλες νύχτες θριάμβου στο Λας Βέγκας, ο Davis αντιμετώπισε δύο πολέμους: Τον Β’ Παγκόσμιο και τον φυλετικό. Και ενώ ο πρώτος κάποια στιγμή τελείωσε, ο δεύτερος δεν σταμάτησε ποτέ – για τον τραγουδιστή και όχι μόνο. Παρουσιάστηκε στο τάγμα ως εθελοντής και υποβάλλονταν καθημερινά σε βασανιστήρια από τους υπόλοιπους λευκούς στρατιώτες. Η κόρη του γράφει στο βιβλίο για τα απομνημονεύματά του πατέρα της, ότι συνήθιζαν να τον γδύνουν και να του γράφουν στο στήθος του με μπογιά  την λέξη «αράπης». Υπήρξαν φορές που μπήκε στο μυαλό του η αυτοκτονία, αλλά παρέμεινε δυνατός καταλαβαίνοντας το πιο βασικό που καλείται να κατανοήσει κάθε άνθρωπος εκεί έξω: Στους εφιάλτες είμαστε μόνοι και για να ξυπνήσουμε από αυτούς πρέπει και πάλι να τα καταφέρουμε μόνοι μας.

Και στα πάνω

Η αφύπνιση για τον Davis ήρθε μέσα από το ταλέντο του. Χόρευε και τραγουδούσε για τους στρατιώτες με αποτέλεσμα οι πρώην βασανιστές να γίνουν φίλοι του. Ο Sinatra του έδωσε πράγματι την ευκαιρία που έψαχνε. Αλλά ο Davis ήταν ήδη νικητής. Το απέδειξε και αργότερα, ως μέλος πια των Rat Pack, όπου η συντηρητική κοινωνία της Αμερικής  απειλούσε να τον λιντσάρει αν παντρευόταν την Britt May. Λέγεται πως ο Davis έφτασε στο σημείο να προσλάβει μπράβους για να προστατέψει τον εαυτό του και την μέλλουσα γυναίκα του. Ακόμη και όταν ο Sinatra προσπάθησε να τον πείσει να αναβάλλει τον γάμο, ο Davis αποφάσισε να προχωρήσει το μυστήριο κανονικά. Η κίνηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να είναι το μοναδικό μέλος των Rat Pack, που δεν έλαβε πρόσκληση από τον Πρόεδρο Kennedy για να τραγουδήσει στον Λευκό Οίκο. Η δικαίωση όμως ήρθε μέσα από τις μετέπειτα εμφανίσεις του μπροστά στον Ronald Reagan και τον Richard Nixon.

Και αυτό γιατί; Επειδή ήταν απλά ένας καλός τραγουδιστής; Όχι.

Η δικαίωση ήρθε χάρη στο πείσμα και το θάρρος αυτού του ανθρώπου. Από την δύναμη ψυχής, που ο Salinger έλεγε πως είναι από το ίδιο υλικό που φτιάχνονται τ’ αστέρια. Ήρθε χάρη σε αυτή την μαγική στιγμή που βιώνει κάθε ελεύθερος άνθρωπος εκεί έξω όταν σφίγγει την γροθιά και το σαγόνι για να δεχτεί ένα ακόμη χτύπημα που, δεν θα τον ρίξει κάτω, αλλά θα τον κάνει πιο δυνατό. Και ο Sammy Davis, μέσα από αυτή τη μάχη, βγήκε πανίσχυρος.

Ο Sammy ήταν ωραίος, γίνε σαν τον Sammy

Δεν ξέρω αν πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που πέρασαν ποτέ. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει και καθόλου. Είχε όμως όλη αυτή την θέληση και το πείσμα που πλάθουν τους αληθινούς άντρες. Αυτό που οι παππούδες μας ονόμαζαν «κότσια». Σε μια εποχή μάλιστα που αν δεν είχες από αυτά, απλά δεν επιβίωνες.

Έχουμε σίγουρα ανάγκη τους τραγουδιστές σαν τον Davis, αλλά πολύ περισσότερο έχουμε ανάγκη ανθρώπους με το δικό του ξεχωριστό κράμα κατασκευής. Ανθρώπους που γονάτισαν μόνο μία στιγμή για να ξανασηκωθούν. Που φώναξαν δυνατά, αλλά μόνο για να δηλώσουν πως είναι ακόμα εδώ. Που νίκησαν όχι μόνο το μίσος αλλά το ίδιο του το σύστημα, δείχνοντας ότι οι ανθρώπινες καρδιές -οι πραγματικά ανθρώπινες – δεν νικήθηκαν ποτέ γιατί δεν σταμάτησαν να χτυπούν.

Σαν σήμερα, o Sammy  πεθαίνει από καρκίνο του φάρυγγα σε ηλικία 64 ετών. Μακάρι, στο τέλος της ζωής μας, να μπορέσουμε να πούμε ότι κρατήσαμε το κεφάλι τόσο ψηλά, όσο το κράτησε και εκείνος. Μακάρι να έχουμε να λέμε,  ότι είχαμε έστω και το ελάχιστο από τα κότσια του.