Όλα όσα μάθαμε βλέποντας το «Άρωμα Γυναίκας»

Γυρισμένη τριάντα χρόνια πριν, όμως έχει γίνει μία από τις κλασικές ταινίες, που χάρισε στον Αλ Πατσίνο Όσκαρ για Α’ αντρικό ρόλο. Μέσα στην ταινία υπάρχει και η σκήνη με ένα εμβληματικό τανγκό που παραμένει σημείο αναφοράς, κάθε φορά που κάποιος θέλει να αναφερθεί σε έναν χορό που τον εντυπωσίασε σε μια ταινία.

Ο πρωτότυπος αγγλικός τίτλος είναι ο Scent of a Woman και σκηνοθετήθηκε από τον Μάρτιν Μπρεστ. Η ιστορία αφορά έναν νεαρό μαθητή ο οποίος προσλαμβάνεται ως βοηθός ενός τυφλού και οξύθυμου συνταξιούχου στρατιωτικού. Ο Αλ Πατσίνο κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Επιγραμματικά η υπόθεση είναι η εξής: Ο Τσάρλι Σιμς είναι φοιτητής και θέλει να επισκεφθεί την οικογένειά του τα Χριστούγεννα. Έτσι, αποφασίζει να δουλέψει το Σαββατοκύριακο των Ευχαριστιών, φροντίζοντας τον τυφλό και αλκοολικό εν αποστρατεία συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ.

Παράλληλα στο κολέγιο, ο Τσάρλι και ο συμμαθητής του, Τζωρτζ Γουίλλς Τζούνιορ, γίνονται μάρτυρες μιας φάρσας συμμαθητών τους στον διευθυντή του κολλεγίου, κύριο Τρασκ. Η διεύθυνση του κολλεγίου πιέζει τους μαθητές να υποδείξει τους δράστες, προτείνοντας στον Τσάρλι μια συστατική επιστολή που ουσιαστικά θα του εξασφαλίσει μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ο Τσάρλι απορρίπτει την πρόταση. Η βοήθεια του Σλέιντ σε αυτή την υπόθεση είναι εξαιρετικά σημαντική.

Πίσω από τις λέξεις…

Η σκληρότητα και η απάθεια κρύβει δεκάδες άλλα συναισθήματα θα ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να πούμε σαν πρώτες σκέψεις για την ταινία. Αν δούμε πίσω από τις σκηνές και ψάξουμε τα νοήματα. Για παράδειγμα, ο συνταγματάρχης κάθεται μόνος του στο δωμάτιό του, πίνοντας και λυπούμενος τον εαυτό του. Είναι ένας κακός, θυμωμένος και γεμάτο σαρκασμό άνθρωπος. Αισθανόμαστε ότι ήταν πάντα μόνος και ότι τώρα είναι πιο μοναχικός από ποτέ. Έχασε την όρασή του αργά στη ζωή του, από τη δική του βλακεία, και τώρα μεθάει και περιμένει τα θύματά του. Ωστόσο, μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι διακρίνονται ρομαντικά στοιχεία.
Ο Συνταγματάρχης, του οποίου το όνομα είναι Σλέιντ και υποδύεται ο Αλ Πατσίνο είναι μια από τις καλύτερες και πιο ριψοκίνδυνες ερμηνείες του – ριψοκίνδυνη, γιατί στην αρχή ο χαρακτήρας είναι τόσο τραχύς που δύσκολα τον αντέχουμε. Και μόνο σταδιακά, τον αντιλαμβανόμαστε.

Με το «Άρωμα Γυναίκας» ο Πατσίνο βροντοφώναξε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα

«Φόρμουλα ενηλικίωσης» και it takes two to tango

Η μεταξύ τους συνάντηση ίσως χαρακτηρίζεται καρμική, αφού ενέχει και το κομμάτι της διδαχής, καθώς το «σχήμα» που προκύπτει είναι ένας μεγαλύτερος άντρας με έναν μικρότερο, όπου ο πρώτος διδάσκει τον δεύτερο. Ίσως τελικά η μεταξύ τους χημεία δένει τόσο καλά, καθώς επειδή το μόνο πράγμα που χρειάζεται ο Τσάρλι είναι ένα πρότυπο και το μόνο πράγμα που ήξερε να κάνει ο Συνταγματάρχης είναι να το προσφέρει. Καλύπτοντας πλήρως τη σχέση δούναι και λαβείν και αναπτύσσοντας παράλληλα ένα ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο. Η εξέλιξη της συνάντησής τους είναι κάτι το απροσδόκητο και για τους δύο, οδηγώντας τον Φρανκ Σλέιντ στον δρόμο της προσωπικής του αποκάλυψης.

Μία από τις σημαντικότερες σκηνές είναι όταν ο Συνταγματάρχης συναντά μια νεαρή γυναίκα σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη. Την προσκαλεί για ταγκό μαζί του, αλλά εκείνη διστάζει, καθώς όπως λέει: «Φοβάμαι ότι θα κάνω λάθη», λέει. Ο Συνταγματάρχης απαντά: «Αν είσαι μπερδεμένος, απλώς χόρεψε ταγκό». Η γυναίκα, έχοντας ξεπεράσει τους φόβους της, κοιτάζει πίσω τον Συνταγματάρχη με ευγνωμοσύνη καθώς φεύγει με τον φίλο της.

Δύο είδη ανθρώπων και ο σωστός δρόμος

Στην εξερεύνηση τους στη Νέα Υόρκη, ο Συνταγματάρχης εξηγεί ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων – αυτοί που κρύβονται την ώρα των αντιξοοτήτων και αυτοί που τις αντιμετωπίζουν. Σε μία άλλη σκηνής την ομιλία του στο ανοιχτό δικαστήριο, ο Συνταγματάρχης επισημαίνει: «Τώρα έχω έρθει στο σταυροδρόμι της ζωής μου. Πάντα ήξερα ποιος ήταν ο σωστός δρόμος. Χωρίς εξαίρεση, το ήξερα. Αλλά δεν το πήρα ποτέ. Ξέρετε γιατί; Ήταν πάρα πολύ σκληρό. Εδώ είναι ο Τσάρλι. Ήρθε στο σταυροδρόμι. Έχει επιλέξει δρόμο. Είναι ο σωστός δρόμος. Είναι ένα μονοπάτι φτιαγμένο από αρχές — που οδηγεί στον χαρακτήρα. Αφήστε τον να συνεχίσει το ταξίδι του». Είναι ερωτήματα που τίθενται στους εαυτούς μας στην πορεία αυτού της διαδρομής μας.